- 11 Şubat 2013
- 643
- 122
- 123
- Konu Sahibi stereotyped
- #1
merhabalar,
daha önceden hiç kendimle alakalı bu kadar kişisel birşey paylaşmamıştım. bazende korkmuştum açıkçası, forumda bir çok insanın yardımına yıkıcı eleştiri verdikleri için, kimseyle uğraşmak istemedim. 25 yaşındayım. psikolojik rahatsızlıkların yaş ile alakası olmadığı gibi neden sizde bu durumu yaşadığınızı soruyosunuzdur kendinize.
bir düşüş yaşamaya başladım, ne zaman başladı - tetikçi ne oldu bilmiyorum. ilk başlarda oluşan güvensizliği kapatmaya çalışsamda büyük sorunlar boy göstermeye başladı. yaklaşık olarak 6-7 aydır iyice yalnızlaşmaya başladım. kendi tercihim değildi insanları itmek ama yalnız kalmıştım. dostlarımı kaybettim. arayacak kimse kalmadı. son 1-2 aydır iyice karanlık döneme girmeye başladım, ölüm düşüncesi gibi. başlarda hep yalan diye düşünürdüm, kendime zarar veremezdim ama 3 gün önce bir anda kendimi ölüm için dua ederken ve buna istekli olduğumun farkına vardım. yine kendime zarar veremem ama bunu istemiş olmak bile çok korkuttu beni. 2 hafta öncede erkek arkadaşımla ayrıldık.
bugün bir psikoloğa gittim.anlattım herşeyi. aslında anlattıklarım, dışardan bana yapılanlar değil kendi hissettiklerimdi. değersizlik hissi vs.. ayrılık acısınıda ekledim birde elini tutabileceğim bir dostun olmaması.
ilk seans olduğu için, psikolojik rahatsızlık adı konulamadı.. daha sonraki seanslarda seni tanıyarak teşhis koyabilirim ama bariz bir boşluktasın, ya ağır depresyon ya da bir psikolojik rahatsızlık denildi. ilaç verdi bana doktor. bu ilacı 2 hafta kullandıktan sonra tekrar görüşmeye gidicem.
bir çok insan depresyona girebilir, nasıl - neden oldu bilmiyorum. aileme anlattım ama rahatça konuşamıyorum onlarla.
belki evlisiniz, sevgiliniz var ya da en azından bunu yaşarken yanınızda olabilecek bir dostunuz. açıkçası başıma bişey gelse arayabileceğim bir dost ismi bile gelmiyor aklıma. çalışmıyorum, yalnızım. kimseye bir sorumlulukta yüklemek istemiyorum.
yalnızken çok zor ve ağır geliyo, başarabilmek. birde ayrılık acısı yaşıyorum bir yandan.
benim durumumu yaşayanlar var mı? lütfen.. bana öneri verebilir misiniz? en azından nasıl çıkabilirim bu yoldan?
yıkıcı, beni dahada üzücek yorumlar değil, beni besleyecek sözlerinize ihtiyacım var.
daha önceden hiç kendimle alakalı bu kadar kişisel birşey paylaşmamıştım. bazende korkmuştum açıkçası, forumda bir çok insanın yardımına yıkıcı eleştiri verdikleri için, kimseyle uğraşmak istemedim. 25 yaşındayım. psikolojik rahatsızlıkların yaş ile alakası olmadığı gibi neden sizde bu durumu yaşadığınızı soruyosunuzdur kendinize.
bir düşüş yaşamaya başladım, ne zaman başladı - tetikçi ne oldu bilmiyorum. ilk başlarda oluşan güvensizliği kapatmaya çalışsamda büyük sorunlar boy göstermeye başladı. yaklaşık olarak 6-7 aydır iyice yalnızlaşmaya başladım. kendi tercihim değildi insanları itmek ama yalnız kalmıştım. dostlarımı kaybettim. arayacak kimse kalmadı. son 1-2 aydır iyice karanlık döneme girmeye başladım, ölüm düşüncesi gibi. başlarda hep yalan diye düşünürdüm, kendime zarar veremezdim ama 3 gün önce bir anda kendimi ölüm için dua ederken ve buna istekli olduğumun farkına vardım. yine kendime zarar veremem ama bunu istemiş olmak bile çok korkuttu beni. 2 hafta öncede erkek arkadaşımla ayrıldık.
bugün bir psikoloğa gittim.anlattım herşeyi. aslında anlattıklarım, dışardan bana yapılanlar değil kendi hissettiklerimdi. değersizlik hissi vs.. ayrılık acısınıda ekledim birde elini tutabileceğim bir dostun olmaması.
ilk seans olduğu için, psikolojik rahatsızlık adı konulamadı.. daha sonraki seanslarda seni tanıyarak teşhis koyabilirim ama bariz bir boşluktasın, ya ağır depresyon ya da bir psikolojik rahatsızlık denildi. ilaç verdi bana doktor. bu ilacı 2 hafta kullandıktan sonra tekrar görüşmeye gidicem.
bir çok insan depresyona girebilir, nasıl - neden oldu bilmiyorum. aileme anlattım ama rahatça konuşamıyorum onlarla.
belki evlisiniz, sevgiliniz var ya da en azından bunu yaşarken yanınızda olabilecek bir dostunuz. açıkçası başıma bişey gelse arayabileceğim bir dost ismi bile gelmiyor aklıma. çalışmıyorum, yalnızım. kimseye bir sorumlulukta yüklemek istemiyorum.
yalnızken çok zor ve ağır geliyo, başarabilmek. birde ayrılık acısı yaşıyorum bir yandan.
benim durumumu yaşayanlar var mı? lütfen.. bana öneri verebilir misiniz? en azından nasıl çıkabilirim bu yoldan?
yıkıcı, beni dahada üzücek yorumlar değil, beni besleyecek sözlerinize ihtiyacım var.
)
