İlk depremde sarsıntı sırasında can pazarı yaşadık bina olarak mahsur kaldık , ben, kızım kucağımda ikinci kattan atlayarak kurtuldum ayağım kırıldı ve kemik derinin dışına çıktı bu kadar.. Evimiz ikinci depremde ise tamamen çöktü.. kızım sürekli bana oyuncaklarını yatağını soruyor çok kötüyüm ev sadece ev değildi bizim için yuvamız herşeyimiz gitti, canımız kurtulducok şükür ama bundan sonrada nasıl yaşarız bilmiyorum.. evimiz yok artık çorabımızı dahi alamadım.. bi şekilde şehirden çıkmanın yolunu buldum arabayla aileme geldim burada guvendeyiz ama arkadaşım iki bebeğiyle göçük altında kaldı eşi yurtdısında görevli ASkerdi kızı çıkartamadılar diğer biri bir çocuğunu kurtardı diğerini alamadan çıktı psikolojim bozuk gözümden tek damla yaş gelmedi nasıl devam edeceğimi bilemiyorum.. yaşıyorsunuz şükret demeyin nolur ediyorum , bunları düşündüğüm için vicdan azabı duyuyorum hayatını kaybedenlere karşı ama o anı , o sarsıntıyı , kıymeti yaşadıklarımı unutamıyorum.. aklımda tek , kızımı hayatta tutma koruma düşüncesi, komşularım seslenmiş duymamışım bile atlamış olmama inanamıyorlar buradan sonra neyle nasıl devam edilir bilmiyorum daha önce hiç bu kadar büyük şok yaşamamıştım..
Son düzenleme:
unutmayacaksınız belki ama acınız yaşadıklarınız biraz olsun zaman geçince hafifleyecek zaman herşeyin ilacı 
bundan sonraki hayatınız size bir nebze olsun hafifletsin dilerim kelimeler yetersiz kalıyor size kocaman sarılmak isterdim 
