- 6 Kasım 2020
- 12
- 1
- 6
- 24
- Konu Sahibi eylulselsanci
- #1
Herkese merhaba.
Desteğinize inanılmaz ihtiyacım var.Her anlamda karmakarışığım.Umarım kendimi düzgün,anlaşılır ifade edebilirim.
Biz bir kaç yıl önce babamla olduğumuz evi bir nevi terkettik.Şiddet ve psikolojik baskıdan ötürü.
Teyzelerim ilk başta bize sahip çıkmışlardı,kadının gücünü göstermişlerdi herkese.Hep beraberdik,birliktik.
Okula gitmemesine rağmen her şeyle baş edebilen marifetli tamirat işlerini dahi halledebilen biriydi annem teyzelerimde öyleler.Hepsi güçlü tuttuğunu koparan insanlar,başarılılar,yetenekliler.
Ama şimdi ailemiz paramparça
Anneannem,teyzelerim destektiler.Şimdi hepimiz yabancılaştık.Hepimiz birbirimize yakın oturup gidip gelmiyoruz.
Asla aileden dolayı bir yokluk hissedeceğimi düşünmezdim.dışlamalar,ayrımcılıklar mevcut
Arkadaş olsa neysede
Aile canımı sıkıyor
Bir ailem yokmuş gibi hissediyorum
Durduk yere bir şey yapmadığım halde karşılaştığım bu soğuk duvarlar,yapayalnız bırakılış önemsiz hissettiriyor bana kendimi.
Demek ki onlar için bir şey ifade etmiyorum diyorum.
Kabullenmem gerekiyor belki de
Bilmiyorum..
Annemin kardeşlerimin bana yetmesi gerekiyor
Çok şükür demem gerekiyor
Yapayalnız kalanlar var bir evde biliyorum
Ama bize sürekli biz bir aileyiz
diyip bu şekilde yaklaşımlar görünce istemsiz kötü hissediyorum.
Nasıl baş edecem hayatımda ilk defa karşılaştığım bu şeyle bilmiyorum
Daha doğrusu
Kendimi inanılmaz değersiz hissediyorum
İnsanların hayatlarından öylece çıkarabildiği açıklama yapılmaya dahi gereği duyulmayan biriyim
Biri bana iyi yaklaşınca oturup ağlayasım geliyor.İyi insanlara olan inancımı kaybettim.
Biri beni önemseyince şaşırıyorum.
Ben önemseyecek önemsenecek biri değilim ki diyorum.Hassaslaştım duygusallaştım.
Uyku uyuyamaz oldum.Hissiyatlar ne kadar kötüleşebilirmiş onu gördüm.Yaşadığım her an bana külfet geliyor.Arkadaşlıklarımda olan iletişimlerim de kendimi istenmeyen biri olarak gördüğümden ötürü berbat hissediyorum.Onlarda bırakıp gidecek işe yaramazın tekiyim ailem istememiş onlar ne yapsın diyorum.Her an zehir oluyor.Biri yanlışlıkla çarpsa ağlamaklı oluyorum.Bu dünyanın yükünü kaldırmak istemiyorum.Bu kadar yorulmak bana ağır geliyor.İşini düzgün yapan bir terapistle yolum kesişmedi.Ki fiyatları da tuzla buz değil.Devlette bulamıyorum.Psikiyatristler direkt ilaç dayıyorlar.Nolur bana yol gösterin kalbimin üstüne hoyratça basılmış gibi,es geçilmişim gibi.Derslerime odaklanmakta güçlük çekiyorum.Senelerdir sınav sürecimi uzattıkça uzattım iyi bir bölüm iyi bir yer kazanabilmek adına.Bu hislerim,terkedilmişliğim çalışmalarımın önüne geçiyor.Dersime yoğunlaşamyorum.Bir testi çözmek dahi saatlerimi alır oldu.Nefes almak acıtıyor.Çok nazik kibar beni seven önemseyen değer veren bir erkek arkadaşım var.Ona da külfetmişim gibi hissediyorum.
Nefes almak canımı acıtıyor.Ailemi arkamdaki kale sanardım o kalenin yıkılışıyla sarsıldım.Gerçekten herkes o kadar aile aile diyor ki onlarsız olmaz yaşanmaz kafasındayım.Cidden dünyada bir tek ben mi böyleyim diye dar bakış açılarına sahibim.
Araya durduk yere örülen duvarlar canımı yakıyor
Emekleri üzerimde çok
Neden durduk yere bir başkasıyla(aile bireyi olmayı geçiyorum)herhangi biriyle aranı açıp onu dışlayıp değersizleştirmek istersin
Konuşmak varken üstelik
Neden ya algılayamıyorum
Bu büyük bir haksızlık.
Konuşmayı çokça kere denedim
Her biri farklı sebeplerden ötürü olan konuşmalar
Ancak konuşmak arada samimiyetsizlik ve yapaylık oluşturacak.
Desteğinize inanılmaz ihtiyacım var.Her anlamda karmakarışığım.Umarım kendimi düzgün,anlaşılır ifade edebilirim.
Biz bir kaç yıl önce babamla olduğumuz evi bir nevi terkettik.Şiddet ve psikolojik baskıdan ötürü.
Teyzelerim ilk başta bize sahip çıkmışlardı,kadının gücünü göstermişlerdi herkese.Hep beraberdik,birliktik.
Okula gitmemesine rağmen her şeyle baş edebilen marifetli tamirat işlerini dahi halledebilen biriydi annem teyzelerimde öyleler.Hepsi güçlü tuttuğunu koparan insanlar,başarılılar,yetenekliler.
Ama şimdi ailemiz paramparça
Anneannem,teyzelerim destektiler.Şimdi hepimiz yabancılaştık.Hepimiz birbirimize yakın oturup gidip gelmiyoruz.
Asla aileden dolayı bir yokluk hissedeceğimi düşünmezdim.dışlamalar,ayrımcılıklar mevcut
Arkadaş olsa neysede
Aile canımı sıkıyor
Bir ailem yokmuş gibi hissediyorum
Durduk yere bir şey yapmadığım halde karşılaştığım bu soğuk duvarlar,yapayalnız bırakılış önemsiz hissettiriyor bana kendimi.
Demek ki onlar için bir şey ifade etmiyorum diyorum.
Kabullenmem gerekiyor belki de
Bilmiyorum..
Annemin kardeşlerimin bana yetmesi gerekiyor
Çok şükür demem gerekiyor
Yapayalnız kalanlar var bir evde biliyorum
Ama bize sürekli biz bir aileyiz
diyip bu şekilde yaklaşımlar görünce istemsiz kötü hissediyorum.
Nasıl baş edecem hayatımda ilk defa karşılaştığım bu şeyle bilmiyorum
Daha doğrusu
Kendimi inanılmaz değersiz hissediyorum
İnsanların hayatlarından öylece çıkarabildiği açıklama yapılmaya dahi gereği duyulmayan biriyim
Biri bana iyi yaklaşınca oturup ağlayasım geliyor.İyi insanlara olan inancımı kaybettim.
Biri beni önemseyince şaşırıyorum.
Ben önemseyecek önemsenecek biri değilim ki diyorum.Hassaslaştım duygusallaştım.
Uyku uyuyamaz oldum.Hissiyatlar ne kadar kötüleşebilirmiş onu gördüm.Yaşadığım her an bana külfet geliyor.Arkadaşlıklarımda olan iletişimlerim de kendimi istenmeyen biri olarak gördüğümden ötürü berbat hissediyorum.Onlarda bırakıp gidecek işe yaramazın tekiyim ailem istememiş onlar ne yapsın diyorum.Her an zehir oluyor.Biri yanlışlıkla çarpsa ağlamaklı oluyorum.Bu dünyanın yükünü kaldırmak istemiyorum.Bu kadar yorulmak bana ağır geliyor.İşini düzgün yapan bir terapistle yolum kesişmedi.Ki fiyatları da tuzla buz değil.Devlette bulamıyorum.Psikiyatristler direkt ilaç dayıyorlar.Nolur bana yol gösterin kalbimin üstüne hoyratça basılmış gibi,es geçilmişim gibi.Derslerime odaklanmakta güçlük çekiyorum.Senelerdir sınav sürecimi uzattıkça uzattım iyi bir bölüm iyi bir yer kazanabilmek adına.Bu hislerim,terkedilmişliğim çalışmalarımın önüne geçiyor.Dersime yoğunlaşamyorum.Bir testi çözmek dahi saatlerimi alır oldu.Nefes almak acıtıyor.Çok nazik kibar beni seven önemseyen değer veren bir erkek arkadaşım var.Ona da külfetmişim gibi hissediyorum.
Nefes almak canımı acıtıyor.Ailemi arkamdaki kale sanardım o kalenin yıkılışıyla sarsıldım.Gerçekten herkes o kadar aile aile diyor ki onlarsız olmaz yaşanmaz kafasındayım.Cidden dünyada bir tek ben mi böyleyim diye dar bakış açılarına sahibim.
Araya durduk yere örülen duvarlar canımı yakıyor
Emekleri üzerimde çok
Neden durduk yere bir başkasıyla(aile bireyi olmayı geçiyorum)herhangi biriyle aranı açıp onu dışlayıp değersizleştirmek istersin
Konuşmak varken üstelik
Neden ya algılayamıyorum
Bu büyük bir haksızlık.
Konuşmayı çokça kere denedim
Her biri farklı sebeplerden ötürü olan konuşmalar
Ancak konuşmak arada samimiyetsizlik ve yapaylık oluşturacak.
