İyi geceler dileyerek başlamak istiyorum
Çok elzem olmayan ama hiç aklımdan çıkmayan birşey var ki boşanmak.
Evlendiğim günden bu yana kendimi ait hissedemediğim bir eşim ve evim var .
Uzun yıllardır evliyim . İlk günden aşırı kavgalarla başlayan evliliğim ayrılık sen ben senin ailen benim ailem derken kocamın benden 2. Senesinde vazgeçtim demesiyle bitti aslında bende salak gibi annemin yuva kolay kurulmuyor diyişlerine tamam anne doğru anne diyerek adamın hayatına tırnaklarımı geçirdim sanki asalak gibi beni umursamasını beklemekle geçirdim çocuk oldu çok sorunlar yaşandı hiç durulmadık ,
Beni sürekli eleştiren aşağı çeken eş ve ailesiyle senelerdir cebelleşiriz durulmadık .
Öyle ait hissetmiyorum ki eve kendimi heran elim kapıda gibi hiç bişey almadım mutfak eşyalarını ev eşyalarını çok severdim .
Saygısız hayatı hakkında hiçbir fikrim yok iş değiştirir haberim olmaz senede 1 ay konuşuyoruz sayılır gerisi hep küstür bende iyice soğudum çalışmıyorum ama hep idare ederim , 2. El kıyafetlerimi satar üstüne neredeyse hiç para kpymadan sıfırlarını bulur alırım , hep uygun kovalarım ailem destek olur . Eşim çok kazanır baya çok ama eve asgari ücret getirir beni hep sıkar boğar , niye aldın nasıl ödicem vs gibi şeyler ,
Çok canı isterse 2 ayda bir gelir salak saçma hareketlerle yaklaşır hemen işimi göreyim ister ama hep bağırır sıkıldım bıktım istek kalmadı buz gibi oldum nefret ediyorum artık ,
İhtiyacım olduğunda onu hiç yanımda göremedim sırtımı yaslayacağım bişeylere birlikte karar vereceğim biri olmadı hiç hayatımda herşey ite kaka leş bir hayat yaşadığımın farkındayım boşanmak için onu mu bekliyorum bu nasıl salak bi durum bilmiyorum
Bu gün seni besliyorum dedi bana bir evde yemek yiyorum oda fazla geliyor demek ki , hep pazardan almaya çalışırım iki ay kendime doğru düzgün bişey aldım diye değişik değişik laflar yedim dedim çalışmamama dem vuruyor sanırım ,
açık bi şekilde çalışmamı istiyor desem ben annemi getirttirir çalışırım ama annemi de istemiyor kaldı ki aylık aldığı ücret en az 10000 olduğuna eminim bana getirdiği asgari ücret neyime geçinemiyor psikolojik baskının alasını görüyorum ,
Şöyle bi beni kendime getirin artık içime atmaktan hastalık sahibi oldum , hiç bir şeyi kendime layık görmüyorum 30 bile olmadım ama kendimi kocamış gibi hissediyorum Psikolog güvenli alanı terketmekte korkmak demişti bu yaşadığıma herşeyin bilincinde olup harekete geçememekmiş bilemiyorum içimi dökmeye ihtiyacım vardı yorgunum yoruldum artık düşünme yeteneğimi kaybettim
ne denir ki canım. İş sahibi olmaya bak. Gizli gizli biraz para biriktir. İş kurunca birazda paran olunca kendi ailenden de bağımsız bir hayat kur kendine. İyi kötü bir ev kur. 
