- 3 Nisan 2014
- 36.148
- 147.348
- 798
- Konu Sahibi Fightfreedomm
-
- #41
Lütfen yanlış anlamayın ama etrafımda çocuğunuz engelli denilen birçok kişinin çocuğu sağlıklı doğdu , çok zor bir karar vermişsiniz asla bu konuda kimse sizi yargılayamaz, işin dini boyutunu hocalara sormak lazım bence ..
Dediğim gibi konu sahibesine tek eleştiri dahi yapamaz kimse , Rabbim kimseyi böyle zor bir tercih yapmak zorunda bırakmasın..ben şöyle düşünüyorum herşey Allahtan.
birine bir yardım etmek istediğinizde bile önünüz kapanabilir.
bu dünyada yiyecek ekmeği yazılsaydı doktorların gözünden kaçardı vs vs gibi.
bilmiyorum anlatabildim mi.
o yüzden şu anda konu sahibesinin içinde bulunduğu durumu teslimiyetle kabul etmesi lazım.
yok katil oldum yok bilmem ne isyanada girebilir neticede.
ilk yazdığınız geçersiz çünkü 3 amminiyosentez yapılmış. yanlış çıkma ihtimali yok.
bu arada bu yorumuda bol keseden sallayarak yapmıyorum aynı kararı vermiş ammiyosentez sonucunda birşey çıkmayınca ölü doğumdan vazgeçmiş biri olarak yazıyorum.
insan başına gelenin Allahtan geldiğini bilerek yoluna devam edebilmeli.
Yaşadıklarınız çok ağır ancak bunu da atlatacaksınız. Geçmişi sürekli düşünerek huzuru bulamazsınız. Kendinizde suç bulmayın lütfen. Aksine onu hastalıklı bir şekilde dünyaya getirseydiniz suçlusu sizdiniz. Evet sağlıkla doğup kaza geçirip hastalanan bir çok insan var. Ama eğer hasta olduğu kesin olan bir çocuğu dünyaya getirseydiniz bu bile bile lades demekti. Burada çoğu kişi testlerde hasta çıkıp doğurunca sağlıklı olan çocukları anlatıyorlar onlar nedeni ile kendinizi suçlamayın. Onlarla sizinkisi farklı olabilir. Siz yaptırdığınız testleri her yere gönderip elinizden geleni yapmışsınız. Açıkçası benim hasta doğacağımı bildiği halde beni doğurmayı seçen ebeveynlerimden nefret ederdim. Konuşmalara kulaklarınızı kapatın. Tıbba güvenin. Annem kanser hastasıydı doktorlar 1 hafta ömrü kaldığını söylediler. 7. günün sonunda vefat etti. Daha yaşınız genç ilerisi için tedbirinizi alın. Ama önce huzuru yakalayın.Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.
Eğitim araştırma hastanesinde eşimle benden tetkikler alındı aylar sürecek bir çalışma yapacaz dediler 3-5 ay sonra sonucu alırsınız dediler. Anne baba geçişli bir şey olduğunu düşünmüyoruz dedi genetik danışmanlık aldık defalarca ama yine de bakılıyor artık bilmiyorum bana her şey boş geliyor.
Çok tuhaf dertleriniz var ne demek ya. Kadım 6 ay karnında taşıdığı evladının hasta olduğunu öğrenip aldırmak zorunda kalmış. Bunun üzüntüsü kederi ne büyüktür kim bilir. Yaşamayan yaşayanın acısını ne anlasın. Evlat acısı her şeyden daha zor. Düşüncesi bile insanı paramparça yapmaya yetiyor. Kinini git başka yere kus by kinci. İnsanların acılarını hafife almak senin haddin değil.Boş bir vicdan azabı diyorum... Çocuk doğsa daha mı iyiydi ya ömrünü ağrılar acılar içinde sürekli muhtaç yaşasa daha mı iyiydi yani? Çok tuhaf dertleriniz var gerçekten ne diyeceğimi bilemiyorum.
Burada hanımefendi 2li veya 4lü tarama testlerinden bahsetmiyor yalnız. Free cell DNA bile bir tarama testidir, belli başlı kromozomal hastalıkları gösterir. Örneğin trizomiler ve turner sendromu gibi. Test sonucu anormallik tespit edilse bile bu bir “şüphe” olarak değerlendirilir ve mutlaka tanı testleriyle doğrulanmalıdır. Burada konu sahibinin bahsettiği de zaten ileri düzey tanı testleri. Direkt bebeğin DNA sına bakılıyor. Neredeyse yüzde yüz doğruluk payı olan testler.Daha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..
Acınızı yürekten hissettim. Başınız sağolsun.... Eşinizle kanbaginiz var sanırım. Bununla ilgili birşey söylediler mi?Eğitim araştırma hastanesinde eşimle benden tetkikler alındı aylar sürecek bir çalışma yapacaz dediler 3-5 ay sonra sonucu alırsınız dediler. Anne baba geçişli bir şey olduğunu düşünmüyoruz dedi genetik danışmanlık aldık defalarca ama yine de bakılıyor artık bilmiyorum bana her şey boş geliyor.
Lütfen kendinize eziyet etmeyin, genetik testler yapılmış, kesin tanı konmuş. Doğsaydı sizin üzülmenizi de geçtim küçücük canıyla ne çok eziyet çekecekti. Yaşadığınız zor bir süreç ama kendinizi yıpratmayın, her işte bir hayır var derler, böyle kendinizi yemekle bir yere varamazsınız. Allah dayanma gücü versinTeşekürler ederim. Kendimden utanıyorum hayatım 6 ay içinde karardı. Ben böyle bir insan değildim diye kendime kızıyorum. O kadar hayat dolu yardımsever insana hayvana değer veren bizler kendi canımız kanimizdan vazgeçtik. Kendimi katil hissediyorum öyleyim. Destek alıyorum ama.. Bir karar verdik arkasında durmalıyız her şeyin farkındayım yine de gönlüme söz geçmiyor bazen teşekkür ederim
Başınız sağolsun. Sizin bi suçunuz yok ortada suç yok. O bebekte dünyaya gelmek istemezdi. İnsanlar kendi bencilliklerini bebeklerine ödetiyor. Siz doğru olanı yapmışsınız.Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.
insanlar genetik testlerin ne mana ifade ettigini anlamiyorlar, belli kan testlerine ya da ultrasona bakip sizin cocugunuz da genetik anormallik olmasi ihtimali su kadar demekle, genleri kromozlarina bakip bir hastalik cikacagini soylemek ayni sey degil. birincinde bir ihtimalden soz ediliyor, bazi aileler ileri genetik tetkik yapmiyorlar, sonra da dusuk ihtimal de olsa cocuk saglikli olabiliyor. sizin durumunuzda o kadar ayrintili bilgi verdiklerine gore, zaten tanisi kesn olarak bellidir, ayrica dusuk sonrasi da incelemislerdir hastalik durumunu. yani belki de saglikli dogardi diye kendinizi uzmeyin.Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?