- 21 Ağustos 2015
- 31.591
- 95.709
- 598
- 37
- Konu Sahibi Fightfreedomm
-
- #21
Bu yorum konu sahıbının yarasını kanatmaktan baska ne ıse yaradı cıdden merak edyorm?Hoca konusuna gırmıyorum banlanamıcam yok yere.Azcık mantık dılıyorum.
Bu yorum konu sahıbının yarasını kanatmaktan baska ne ıse yaradı cıdden merak edyorm?Hoca konusuna gırmıyorum banlanamıcam yok yere.Azcık mantık dılıyorum.Lütfen yanlış anlamayın ama etrafımda çocuğunuz engelli denilen birçok kişinin çocuğu sağlıklı doğdu , çok zor bir karar vermişsiniz asla bu konuda kimse sizi yargılayamaz, işin dini boyutunu hocalara sormak lazım bence ..
Daha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..
Lütfen yanlış anlamayın ama etrafımda çocuğunuz engelli denilen birçok kişinin çocuğu sağlıklı doğdu , çok zor bir karar vermişsiniz asla bu konuda kimse sizi yargılayamaz, işin dini boyutunu hocalara sormak lazım bence ..
Teşekürler ederim. Kendimden utanıyorum hayatım 6 ay içinde karardı. Ben böyle bir insan değildim diye kendime kızıyorum. O kadar hayat dolu yardımsever insana hayvana değer veren bizler kendi canımız kanimizdan vazgeçtik. Kendimi katil hissediyorum öyleyim. Destek alıyorum ama.. Bir karar verdik arkasında durmalıyız her şeyin farkındayım yine de gönlüme söz geçmiyor bazen teşekkür ederim
Amniyosentez ile konan tanının yanlış olma ihtimali yüzde 1. Üstelik 3 kere yapmışlar yani ihtimal 0 olmuş. Sağlam doğması olanaksız yaniDaha dün bu konu hakkında konuştuğum bir abla oldu. Daha 3 aylık hamileyken tüm doktorlar bebeklerinin sakat olacağını , engelli doğacağını belki de anne karnında öleceğini söylemişler.Kaç doktor gezdim bilmiyorum demişti oda , sonra doğurma kararı almış çocuk sapa sağlam dolanıyordu etrafta.Keşke demek ne kadar doğru bilmiyorum ama yapmasaydınız.Üzüldüm sizin için. Uzaktan davulun sesi hoş gelse de psikolojinizi bilemiyorum.Umarım atlatıp toparlanırsınız..
Bence cocuga da ezıyet etmemıssınız dogrusu bu.O da anlamayacaktıkı yasadıgını.Mesela Sma lı bebeklerde hamılelıkte testle anlasılıyormus.Testı ucretlı mı bılmyorum devlet karsılıyor mu ama smalı bebekler bukadar yaygınken,aıleler neden dogurmakta dıretıyor cıdden anlamıyorum.Buyuk konusmayayım ama ben de olsam sızın yaptıgınızı yapardım.Uzmeyın kendınızı.
Ama üç kez amniyosentez yaptırmış. Yani dediğinizin olma ihtimali sıfırLütfen yanlış anlamayın ama etrafımda çocuğunuz engelli denilen birçok kişinin çocuğu sağlıklı doğdu , çok zor bir karar vermişsiniz asla bu konuda kimse sizi yargılayamaz, işin dini boyutunu hocalara sormak lazım bence ..
Sağlık ocaklarında bile yapılıyor testi artık. Önceden var mıydı bilmiyorum. Hatta sma taşıcılığı çıkarsa tüp bebek tedavisini de devlet karşılıyormuş. Ama bilinçli ve planlı gebelik belli bi kitle tarafından benimsenmiş sadece. Ben de üzülüyorum 1 değil 2 çocuk kaybedip yine 3.yü yapanlaraBence cocuga da ezıyet etmemıssınız dogrusu bu.O da anlamayacaktıkı yasadıgını.Mesela Sma lı bebeklerde hamılelıkte testle anlasılıyormus.Testı ucretlı mı bılmyorum devlet karsılıyor mu ama smalı bebekler bukadar yaygınken,aıleler neden dogurmakta dıretıyor cıdden anlamıyorum.Buyuk konusmayayım ama ben de olsam sızın yaptıgınızı yapardım.Uzmeyın kendınızı.
bir de bunu ısrarla yapıyorlar
yardım kampanyalarına bakıyorum 3. çocuğumuz da ölmesin diyor
nasıl yani
1 yapmış hasta
2 yapmış hasta
hala akıllanmadan 3.yü yapmış
e şimdi sana allah ne yapsın kul ne yapsın
sen kendi evladına acımıyorsun ki
Aynen yabir de bunu ısrarla yapıyorlar
yardım kampanyalarına bakıyorum 3. çocuğumuz da ölmesin diyor
nasıl yani
1 yapmış hasta
2 yapmış hasta
hala akıllanmadan 3.yü yapmış
e şimdi sana allah ne yapsın kul ne yapsın
sen kendi evladına acımıyorsun ki
Öncelikle kaybınız için çok üzüldüm Allah size ve eşinize sabır versin çok çok zor bir durum yaşadığınız.Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.
Merhaba herkese. Yaşadıklarım çoğu insana ters gelebilir, manevi dini yönden bunun farkında olarak yazıyorum. Anlatınca da geçmeyecek biliyorum ama ihtiyacım var konuşmaya.
Eşimle 8 sene birliktelikten sonra evlendik çok güzeldi her şey, eşimden ailesinden yana bir sıkıntı görmedim her şey hayal ettiğim gibi gidiyordu. Bir yıl sonunda çocuğumuz olsun istedik genç yaşta nasip olsun büyür dedik ben 26 yaşındayım eşim 28 yaşında. İlk denediğim ay hamile olduğumu öğrendim nasıl mutluyuz havalara uçtuk. Kısaca anlatıcam kızımız olacaktı o ilk heyecanlar duyguları sonuna kadar bizde yaşadık. 4. Aydan sonra testlerde hep bir şeyler ters gitmeye başladı sonrasında yurt dışına tahlil gönderdik, 3 kere amniyosentez oldum berbat zamanlardı.
Bebeğimizde çok nadir görülen bir genetik hastalık tespit edildi tanısı konuldu. Şehir şehir gezdik görmediğimiz doktor kalmadı, işten ücretsiz izin aldım gün içinde bile belki birkaç tane doktora gidiyordum birisi de yok bir şey desin diye.
Bebeğimizde doğduktan sonra başlayacak nöbetler olacağını zihinsel ve bedensel engelli olacağı konuşamayacağı, yürümesi belki fizik tedavi ve destekli olursa o şekilde olacağı, beslenmesinin ağızdan olmayacağı doğar doğmaz bir kaç tane operasyon geçirip tedavilere başlanacağı ve daha bir sürü şey söyleniyordu..
Bize karar verin dediler. Karar ver doğuracak mısın.
Ben bu sürede 6.5 aylık hamile olmuştum hiç bir doktora inanmak istemedim bir umut aradım kesin değildir yanılırlar dedim hep ama sona gelmiştik.
İnsan nasıl çocuğunu öldürme kararı vermek ister ki. Bu cümle hiç beyninden çıkmadı..
Eşimle oturduk artık çok yorulmuştuk ne dicez ne yapacaz bilemiyorduk rüya olsun bunlar diye dua ediyordum gece gündüz.
Ama biz yenik düştük yeteri kadar belki de anne baba duygusu oluşmadı mı diyorum bebeğimizi aldırdık. Onun iyiliği için dedik ne kadar doğru oldu bunun kararını biz vermemeliydik canı veren Allah bize mi düştü büyük günaha battık bunlari baştan da biliyorduk tabi. İnanır mısınız bilmem ama karıncayı incitmeden insanlardık biz..
Şimdi çok kötüyüm utanıyorum duygularım çok karışık bir yandan çocuğumu kucağıma aldığımda öyle acı çekmesini görmek istemezdim elbette herkes gibi ama diyecek sözüm yok. Bunların hiç biri bahanem olamaz.
Belki kızanlar olacak ama bana tam tersi engelli çocuğu "Allah verdi" diye bile isteye dünyaya getirenler bencil geliyor. Kendi vicdanlarını rahatlatmak için çocuğa eziyet ediyorlar.Teşekürler ederim. Kendimden utanıyorum hayatım 6 ay içinde karardı. Ben böyle bir insan değildim diye kendime kızıyorum. O kadar hayat dolu yardımsever insana hayvana değer veren bizler kendi canımız kanimizdan vazgeçtik. Kendimi katil hissediyorum öyleyim. Destek alıyorum ama.. Bir karar verdik arkasında durmalıyız her şeyin farkındayım yine de gönlüme söz geçmiyor bazen teşekkür ederim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?