arkadaşlar eşim için çok şey yaptım. hem maddi hem manevi. ona her türlü destek oldum yanında oldum değer verdim huzur verdim. karşılığında sadece huzur istedim. birsürü şey yaşattı bana kötü olan. ama her yüzüme gülüp seni çok seviyorum demesinde küçük bi çocuğun annesinden azar yiyip geri annesine sarılması gibi sarıldım ona inandım her seferinde ve hep mutlu etmek istedim onu üzerine titredim.. bana yaptığı tüm kötü şeyleri sildim attım hayatımdan sırf huzurlu bi evliliğimiz olsun diye. sorumsuzluklarıyla o kadar gözümden düşmesine rağmen saygılı davranıyorum ona evliliğimizi böyle istediğim için.. ama o bana en ufak bi şeyi bile mesele edip günlerce tartışma yaratıp bana karşı ağır itaflarda bulunmaktan bıkmadı. canımı çok yakıyor. kendini aşırı ağırdan satmalar. saçmasapan şeyler yüzünden bana pas vermemeler..aşırı gururlu takılmalar.. biz evliyiz ve ben onun için neler yaptım nelere katlandım bunlar onun için hiç mi hiç önemli değil. az önce o kadar duygulandım ki eşimimin bana karşı ilk halleri güler yüzü aklıma geldi ve ağladım. resmen başka bir adamı özlüyorum ben..eşim aradı ve konuşurken sesimin kötü geldiğini hasta mı olduğumu söyledi bende biraz ağladığımı ve çok üzgün olduğumu söyledim. hiç sormadan 'iyi bişey diyo musun' dedi ve kapattık.. kendimi çok değersiz ve bomboş hissediyorum arkadaşlar. düşüncelerinize ve moralinize ihtiyacım var