Dayanamıyorum

5kings1throne .!.:

Ne diyeceğimi bilemedim bir an, yapabileceğim en büyük şey teşekkür etmek olur sanırım.
Beni anlayan birilerinin var olduğunu bilmek inanılmaz bir rahatlama getiriyor insana... Kitap okuyorum, şu kahrolası bütün sıkıntılardan arınmanın tek yolu olduğunu düşünüyorum. Yalnız ölmekten korkuyorum ama bir yandan da bunu arzuluyorum, yeteri kadar kitabım varsa neden başkasına ihtiyaç duyayım ki?

Kendimi iyi hissediyorum, tam da şu an. İstediğim tek şey anlayışmış sanırım. Keşke daha fazlasını yapabilsem ama çok fazla teşekkür etmekle yetiniyorum sadece. ^^

Genişletmek için tıkla...

5kings1throne .!.:

Okuyorum, sadece okula gidiyorum. Dışarısıyla tek alakam bu. Hatta biraz daha abartarak evde de odamdan dışarı çıkmıyorum. Sosyalleşmenin yollarını arıyorum ve ciddi anlamda hiçbir fikrim yok.

Bunlar çok küçük şeyler gibi gözüküyor ama halihazırda sosyal fobi tanısı (ya da her neyiyse) konulmuş bir insan için çok büyük şeyler...

Ben çok teşekkür ederim güzel düşünceleriniz için. ^^

Genişletmek için tıkla...

5kings1throne .!.:

Öncelikle merhaba demem gerekiyor sanırım.
Ben, 17 yaşında, henüz ergenlikten çıkamamış zavallı bir kızım.
Zamanında antidepresan kullanmış, yaşadığı saçma bir aşk acısından dolayı ilaçları anında bırakmış ve bu aşk acısından da 32 ayda anca kurtulmuş basit birisiyim sadece. Girişi böyle yapmak istedim, biraz fikir sahibi olasınız diye...

Asıl sorunum şu ki; henüz bu yaşta çok fazla sorunum var. Bilhassa dış görünüşüm konusunda.
Rahatsızlığım yüzünden erkeklik hormonu daha fazla salgılanıyor, dolayısıyla vücudumun en alakasız yerlerinde dahi aşırıya kaçan bir tüylenme var. Stresten dolayı gür ve kıvırcık saçlarımın yarısını kaybettim ve kalan yarısı da bembeyaz oldu. Üstelik saçlarım kıvırcık bile olmuyor artık, sadece dalgalı.
Çok fazla kilo kaybettim, rahatsızlığım yüzünden aldığım kiloları yavaş yavaş veriyorum ki 22 kilo verdim şimdiye dek. Vücudumda sarkmalar ve çatlaklar gırla diyebilirim.

İşin özü tüm bunlar beni sürekli evde kalmaya itiyor. Arkadaş edinmekten nefret ediyorum. Evlenmekten korkuyorum, yalnız olarak ölmekten korkuyorum.
Dış görünüş konusunda bu kadar yaralıyken dışarı çıkamıyorum.

Ağlıyorum, en iyi yapabildiğim şey bu. Psikolojik yardıma ihtiyacım olduğunu düşünüyorum fakat bu, psikologa ya da psikiyatriste asla gitmeyeceğim gerçeğini değiştirmiyor.

Neden bu yazıyı yazdım bilmiyorum ama içimde kalmasından iyidir, birkaç kişi bile olsa derdimi anlayacak kişilerin varlığı bana yetiyor.

Geçecek, hepsi geçecek umarım. Sadece umuyorum, inanmıyorum...

Teşekkürler, okuyan herkese...

Genişletmek için tıkla...

arcticmonkeys .!.:

Antidepresanı bir anda kesmeseydin keşke canım,eski belirtiler artarak gelir çünkü. Zevk alamama/iştahsızlık/uykusuzluk/dikkat dağınıklığı/kötü olaylardan kendini sorumlu tutma/ölme isteği.. Bunlar varsa,depresyon tanısı neredeyse kesin. İlk yapacağın=psikiyatr randevusu. Ve asla unutma: eğer bu çıkmazı yenmek istiyorsan ilk adımı atmalısın,korkma,yapabilirsin çünkü buraya yazmakla, bi çıkış yolu aradığın çok belli. Bak,farkında olmadan attın bile o adımı :) 2=sana büyük ihtimalle antidepresan yazacak,ilk hafta sadece uykun düzelecek,2.haftadan sonra da moralin ve hayata bakışın. Bu ilaç beyninde eksik olan seratonin(mutluluk hormonu) seviyesini artırır,bu kadar basit :) ben de kullandım,anlıyorum seni,ama daha o kadar gençsin ki,hadi cesaret!.. 'Değmez kızım hiçbi şeye' kafasına geliyosun(demet akalın şarkıları senin için yazılmış gibi gelicek)

Genişletmek için tıkla...

belki1gun .!.:

Bu arada su siralar bende de sosyal fobi var. İzmirdeysen goruselim :)))

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.

Genişletmek için tıkla...

buketkardel .!.:

canım benim bence doktora git ve antidepresan istemediğini söyle, zorla aldıracak değiller ya, ben de psikoloğa gidiyorum ama beni aşağı çekmek yerine çokçok iyi geldi, hissettiklerini anlat, çözüm iste, ama ilaç alma

Genişletmek için tıkla...

ameliepoulain .!.:

destek almalısın bence de..
antidepresan almamak için doktora gitmek istemiyorsun sanırım, ama ilaç için değil, oturup konuşmak için, terapi için git ..
İzmirdeymişsin , özel mesajla sana bi yer tavsiye edicem, oraya gitmeni öneririm..
Ayrıca kendin hakkında aşağılayıcı konuşuyorsun, önce şunu kafana sok, kimse mükemmel değil ..
hepimizin çatlağı, sarkığı, kilo problemi, sivilcesi, lekeleri, ohooooo bi dünya şeyi var..
Mükemmel olmaya gerek yok!

Genişletmek için tıkla...

5kings1throne .!.:

Antidepresanı kesmek zorundaydım, bir şey hissedememek canıma tak etmişti artık. Ve ciddi anlamda çok erken yaşta başladım ilaç tedavisine, ağır ilaçlar kullanmışım, bana söylediklerine göre. Sporu düşünüyorum fakat üniversite sınavına hazırlanıyorum bu sene, lise sondayım, en ufak bir boş vakit dahi ayıramıyorum kendime. Dün, görüldüğü üzre, gayet depresifken bugün daha iyi hissediyorum kendimi. Değmeyecek şeylere üzülüyorum ama hatamdan çok geç dönüyorum. Bu arada, Khaleesi'den daha iyi rol modellerim var. ^^ Çoook teşekkür ederim güzel yorumunuz için, tebessüm etmemi sağladınız.



Merkeze en uzak yerde oturuyorum ve açıkçası evden çıkmaya çok üşeniyorum. Bunu yenmek istiyorum, yeneceğim fakat bu kadar çabuk yapabileceğimi sanmıyorum...



Başka insanlara dertlerimi anlatmak beni rahatlatıyor fakat her insana da anlatasım gelmiyor. En ufak bir ilgi eksikliğinde tüm anlatma hevesim kaçabiliyor. Geçmişte buna benzer şeyler yaşadım. Sadece gidip derdimi anlatmak ve ilaç istememek çok cazip geliyor sanırım bunu yapacağım. Çook teşekkür ederiiiim. ^^



Öncelikle tavsiye için teşekkür edeyim ben, bunun için ayrıca vakit ayırabilirsem hemen gitmeyi düşünüyorum.
Kimse mükemmel değil, bunun farkındayım fakat çoğu insan bunu çok iyi saklıyormuş da ben beceremiyormuşum gibi hissediyorum. Belki de bu gereksiz şeyleri düşünüp kendimi üzmek için erkendir henüz...
Tekrardan teşekkür ederiim, ben o kadar iyi hissediyorum ki şu an. ^^

Genişletmek için tıkla...

5kings1throne .!.:

Öncelikle merhaba demem gerekiyor sanırım.
Ben, 17 yaşında, henüz ergenlikten çıkamamış zavallı bir kızım.
Zamanında antidepresan kullanmış, yaşadığı saçma bir aşk acısından dolayı ilaçları anında bırakmış ve bu aşk acısından da 32 ayda anca kurtulmuş basit birisiyim sadece. Girişi böyle yapmak istedim, biraz fikir sahibi olasınız diye...

Asıl sorunum şu ki; henüz bu yaşta çok fazla sorunum var. Bilhassa dış görünüşüm konusunda.
Rahatsızlığım yüzünden erkeklik hormonu daha fazla salgılanıyor, dolayısıyla vücudumun en alakasız yerlerinde dahi aşırıya kaçan bir tüylenme var. Stresten dolayı gür ve kıvırcık saçlarımın yarısını kaybettim ve kalan yarısı da bembeyaz oldu. Üstelik saçlarım kıvırcık bile olmuyor artık, sadece dalgalı.
Çok fazla kilo kaybettim, rahatsızlığım yüzünden aldığım kiloları yavaş yavaş veriyorum ki 22 kilo verdim şimdiye dek. Vücudumda sarkmalar ve çatlaklar gırla diyebilirim.

İşin özü tüm bunlar beni sürekli evde kalmaya itiyor. Arkadaş edinmekten nefret ediyorum. Evlenmekten korkuyorum, yalnız olarak ölmekten korkuyorum.
Dış görünüş konusunda bu kadar yaralıyken dışarı çıkamıyorum.

Ağlıyorum, en iyi yapabildiğim şey bu. Psikolojik yardıma ihtiyacım olduğunu düşünüyorum fakat bu, psikologa ya da psikiyatriste asla gitmeyeceğim gerçeğini değiştirmiyor.

Neden bu yazıyı yazdım bilmiyorum ama içimde kalmasından iyidir, birkaç kişi bile olsa derdimi anlayacak kişilerin varlığı bana yetiyor.

Geçecek, hepsi geçecek umarım. Sadece umuyorum, inanmıyorum...

Teşekkürler, okuyan herkese...

Genişletmek için tıkla...