- 17 Ocak 2009
- 801
- 1
-
- Konu Sahibi cicekcicek
- #21
Ben de aşığım oğluşuma. Hep hayalimdeki bebek o. Hani bebek düşününce düşlenenlerden. Hiç hasta olmasın, hiç ağlamasın. Maşallah meleklerimize
Ne güzel,işte bunda sonra hayatın hep Can lı olacak.
alkisalkisalkisKızlar bu akşam geldiler bana yazıcam hislerimi. geçen yıl bugünlerde hamileydik hepimiz. birçoğumuz birbirimizi tanıyoduk burdan. Testler, alınan kilolar, cinsiyetler, ağrılar sızılar derken doğuma kadar yalnız bırakmadık birbirimizi. Anladık mı acaba annelik ne demek bu koşuşturmaların içinde? uykusuz gecelerde yedi yemedi kustu işedi mıçtı derken anladık mı küçük bir meleğin bize ne kadar bağlandığını? Gözünü ilk açtığında flu da olsa bizi gördüğünde ne hissettiğini. GÜn geçtikçe daha çok bağlandığını. farkettik mi yüzümüze bakarken nasıl da heyecanlı olduğunu. uzaktan gördüğünde bile minik kollarıyla çırpındığını. Gözlerinin içinin parladığını. kokumuzla mahsunlaştığını, ilk aşkı gibi bizi sevdiğini. hem de her halimizle. Anneyiz biz en güzeliz. Gökten inmiş bir meleği dünyayla tanıştırıyoruz. onlara yaşamayı öğretiyoruz. Yemeyi, içmeyi öğretiyoruz, oynamayı, paylaşmayı bunun gibi dünyevi birçok şeyi. Peki onlar bize ne getirdiler cennetten? Taaaaaa eskilerden gelen unutulmuş bir duyguyu karşılıksız saf sevgiyi getirdiler. Biz onlardan gerçekten sevmeyi öğrendik . Ölümden daha bir korkar olduk onlar geldiğinden beri. Biz gidersek onlar yalnız kalmasın diye. Önceliğin artık biz değil onlar olduğunu gördük. Gerçekten onlardan önemli birşey var mı ki? hiç sanmıyorum. Bazen bu sitede bebeğini kaybeden zavallı annelerin yazılarını okuyorum. Allahım nasıl bir acıdır tarifsiz... Onu alma Allahım diyorum çaresiz. Hediyemi benden alma sakın. Meleğimin acısını gösterme. Mutluluğunu göster, büyüdüğünü, mezun olduğunu, evlendiğini göster Allahım. Başka ne dileyebilirm ki anneyim ben değil mi? Annemi de daha bi çok seviyorum sanki artık. O da bana bakarken bunları mı hissediyordu. Evet:) kırdıysam onu üzgünüm diyorum kendi kendime. Ama gerçekten kırılmamıştır hiç bana bende onun meleğiyim çünkü. Hayat ne garip bir döngü.
Daha dün annemizin kollarında yaşarken
çiçekli bahçemizin yollarında koşarken
şimdi bebekli olduk topikleri doldurduk
sevinçliyiz hepimiz
Yaşasın forumumuz. naniknanik
Kızlar bu akşam geldiler bana yazıcam hislerimi. geçen yıl bugünlerde hamileydik hepimiz. birçoğumuz birbirimizi tanıyoduk burdan. Testler, alınan kilolar, cinsiyetler, ağrılar sızılar derken doğuma kadar yalnız bırakmadık birbirimizi. Anladık mı acaba annelik ne demek bu koşuşturmaların içinde? uykusuz gecelerde yedi yemedi kustu işedi mıçtı derken anladık mı küçük bir meleğin bize ne kadar bağlandığını? Gözünü ilk açtığında flu da olsa bizi gördüğünde ne hissettiğini. GÜn geçtikçe daha çok bağlandığını. farkettik mi yüzümüze bakarken nasıl da heyecanlı olduğunu. uzaktan gördüğünde bile minik kollarıyla çırpındığını. Gözlerinin içinin parladığını. kokumuzla mahsunlaştığını, ilk aşkı gibi bizi sevdiğini. hem de her halimizle. Anneyiz biz en güzeliz. Gökten inmiş bir meleği dünyayla tanıştırıyoruz. onlara yaşamayı öğretiyoruz. Yemeyi, içmeyi öğretiyoruz, oynamayı, paylaşmayı bunun gibi dünyevi birçok şeyi. Peki onlar bize ne getirdiler cennetten? Taaaaaa eskilerden gelen unutulmuş bir duyguyu karşılıksız saf sevgiyi getirdiler. Biz onlardan gerçekten sevmeyi öğrendik . Ölümden daha bir korkar olduk onlar geldiğinden beri. Biz gidersek onlar yalnız kalmasın diye. Önceliğin artık biz değil onlar olduğunu gördük. Gerçekten onlardan önemli birşey var mı ki? hiç sanmıyorum. Bazen bu sitede bebeğini kaybeden zavallı annelerin yazılarını okuyorum. Allahım nasıl bir acıdır tarifsiz... Onu alma Allahım diyorum çaresiz. Hediyemi benden alma sakın. Meleğimin acısını gösterme. Mutluluğunu göster, büyüdüğünü, mezun olduğunu, evlendiğini göster Allahım. Başka ne dileyebilirm ki anneyim ben değil mi? Annemi de daha bi çok seviyorum sanki artık. O da bana bakarken bunları mı hissediyordu. Evet:) kırdıysam onu üzgünüm diyorum kendi kendime. Ama gerçekten kırılmamıştır hiç bana bende onun meleğiyim çünkü. Hayat ne garip bir döngü.
Daha dün annemizin kollarında yaşarken
çiçekli bahçemizin yollarında koşarken
şimdi bebekli olduk topikleri doldurduk
sevinçliyiz hepimiz
Yaşasın forumumuz. naniknanik
ne güzel anlatmışsın çiçekcim.aynı duyguları yaşıyoruz.anne olmak hem çok güzel hemde çok zormuş.ben annemi 8 sene önce kaybettim.bu süre içinde okuldan mezun oldum nişanlandım evlendim hastalandım 2 ay hastanede yattım.yani bi sürü mutlu ve mutsuz olay yasadım.hep annemin yokluğunu hissettim.ama bunu en çok keremi kucağıma verdikleri zaman hissettim.keşke o da görseydi bebeğimi ne çok isterdim.bende kerem doğduğundan beri annemi daha çok özlüyorum ve arıyorum.
Allah bizleri kuzucuklarımızdan ayırmasın......