Burada çoğunluk benden büyük kadınlar. Abla diyorum ben, o yüzden içimi dökmek istedim. Çok yalnızım. Geçen sene arkadaşlarım vardı bu sene yok ünideyim. Koptuk, sebebini sordum ama söylemedi. Gerçekten öylesine vakit geçirebileceğim ''Hadi bir kahve içelim dönelim'' diyebileceğim tek bir arkadaşım bile yok. Bugün dersten çıkıp giderken bir arkadaşıma rastladım, ''Dersim bitince müsaitim bir şeyler yapalım'' dedi, ''Beni ara dersin bittiğinde bekliyorum'' dedim. Sözleştik, ne aradı ne mesaj attı o kadar çok zoruma gitti ki, gözüm dolup durdu. Şu an bile gözüm dolu. İşi çıktıysa ya da buluşmak istemiyorduysa bir mesaj atıp bildirebilirdi. 1 ders dışında diğer derslerde yalnız oturuyorum. Yalnızlığı severim ama artık dört duvar arasında bunaldım. Somurtkan değilim, kendini beğenmiş değilim, kötü niyetli değilim, neden böyle oluyor anlamıyorum. KK olmasa kimseyle iletişim kuramayacağım. Hep kalabalık ortamların içinde yalnız oldum. 1 tane çok yakın arkadaşım var o da şu an uzakta ve aylarca görüşemiyoruz okul yüzünden.
En son telefonuma ne zaman mesaj geldiğini unuttum. Rehberime bakıyorum baştan sona, mesaj atabileceğim sohbet edebileceğim birini arıyorum, yok. En yakın arkadaşımı bile zorlaya zorlaya muhabbet etmeye çalışıyorum, gördüğü halde cevap vermiyor ben de zorlamayı bırakıyorum o an.
Spor salonuna gitmeye utanıyorum, giden kızları gördüm ince ve uzunlar, erkekler de kaslı.
Her bölümden öğrencinin olduğu bir ders alıyorum, yine yalnız oturan bir ben varım. İyi kötü herkesin bir arkadaşı var beraber gezdiği, ben artık çok bunaldım. Hiçbir zaman sevgili delisi olmadım ama artık biraz duygusal boşluk hissediyorum o anlamda da. İki yönden de fazlasıyla bomboşum. Dertleşebileceğim bir kuzenim bile yok. Akraba evine gidince bile yalnız oturuyorum. Abimle kuzenim kafeye bir keresinde, babam 'Almighty'yi de alın' dedi, abim gizlice gelip ''Babama desene ben gitmek istemiyorum onlarla diye'' dedi, babamı ikna edip oturdum balkonda saatlerce ağladım. Kendi abim bile istemiyor beni o kadar mı katlanılmaz bir insanım?
Napıcam bilmiyorum hiç iyi değilim aslında, depresyonda olduğumu hissediyorum. Biraz kilom var, o yüzden kendime güvenimi kaybettim. Sanki herkesi iten bir mıknatıs var bende, herkes ilk günden arkadaş buluyor. Halbuki biri bana bir soru sorsa bile ufak ufak muhabbet kurmaya çalışırım.
Çok yalnız hissediyorum, ailem aradığında onlara her şey yolundaymış gibi rol yapıyorum. Babam bir bilse üniversite ortamında böyle olduğumu, kahrolur üzüntüsünden. Kendi başıma gezmekten de bıktım.
Öyle içimi dökmek istedim sadece, kimseye anlatamadığım için. Yorum yapan ablalarım olursa teşekkürler.
pozitifliği kendine hobi edin, buradan ve yazdıklarından tanıdığım kadarı ile, sen kolay kolay pes edecek bir kız değilsin. Sadece birazcık cesaret seni kendine getirecektir.
Aynen genelde yalnızlığı seviyorum ama bazen böyle ilgiye ihtiyaç duyuyorum. Ona muhtaç değilim kesinlikle tüm ilgimi de ona yöneltmedim sadece bu davranışına bozuldum. Nezaketen bir mesaj atılabilir hem ücretsiz hem kısa sürede atılır hem kibarlıktır bu.
Senin yaoücağın 2 şey var 1.si kk danda olabilir realdede olabilir arkadaş edin 2.si kendini sev sen kendini sevmelisin 
Sınavda boool şans
