Merhaba yapı itibarıyla sessizim,öyle kop kop yapan bir tıp pek değilim açıkçası. Genelde öyle herşeye gülüp eğlenen tiplerin öyle arkadaşlıkların sahte olduğunu düşünüyorum. Elbette suratı aşık değilim, insanları görünce gülümserim, selam veririrm hal hatır sorarım, ortam müsaitse şakalaşırım. Hatta eşimin ailesinin tanıdıkları falan beni görünce ne kadar güler yüzlü gelininiz var diyorlarmış. Ama bazı tipler vardır ya her yere girince kendini belli eder öyle olamadım. Genelde bu tipler sonradan ya kazık atar ya ortalık karışır böyle yerlerde. Bilmiyorum belki de bana öyleleri denk geldi. Yalan söylemeyi sevmem . Gereksiz iltifstlar etmem, sulandırmam ortalığı. Kendi halinde biriyim. Ama sevmediğim biri ile de samimi olmam. Kibar davranırım o kadar.
Bundan galiba çok arkadaşım yok. Yani günlerce telefonumun çalmadığı olur.
Çok sevdiğim bir kuzenim var, kardeşim olsa o kadar. Hatta bu şekilde Bi Kaç kuzenim daha varda bu daha yakın. Geçen gördüm diğer kuzeninin doğum gününü kutlamış sayfasında. Bunu sürekli yapıyor. O kuzen uzakta. O kuzen hediye alır paylaşır teşekkürler, doğum gününü paylaşır, gezmeye giderler onu paylaşır vs. Sayfasına baktım emin olamadım benim doğum günümde veya benzer hiç bir şey yok.
Üzüldüm açıkçası. Ve bu insanlar tarafından ilk defa başıma gelmiyor. Nerede hata yapıyorum ? Gerçekten sevdiğim insanların beni umursamaması üzüyor beni. Bilmiyorum belki ben yanılıyorumdur. Bipolarım ben. Sizin aman boşver dediğiniz en ufak şey bile bazen çok acı verir bana. Bundan galibaçok hassasım. Tanımadığım insanlar için çabalar üzülürüm. Karşılık beklemem . Haberi bile olmasa o kişinin bundan, boşver Allah görüyor ya derim düşünmem bile. Ama tanıdıklarım en yakınım dediğim insanlar niye böyle. Çok şükür herşeyim var sayılır. Gözüm tok, ev araba derdim olmadı, nasipse olur derim hep. Kimseye ses etmem , belli etmem ama ciddi borçlarım var, ne aileme ne kiöseye acındırmam kendimi. Ama bu kuzenim dahil herkes çok zor durumdayız derdi. Eşimle konulurken çok zor durumdalr çok paramız olsa onlara ev alırız falan derdik. hatta bütçemizi aşsa bile çok güzel bir düğün hediyesi aldık. Biz hayal kurarken onlar ev aldı.
Sadece o değil çoğu kişi öyle.Yani kimse samimi değil. Duyuyorum kulağıma geliyor hep. Mesela arkadaşlarımın abisi ablası evine hediyeler alır, mobilya bile alır, ben bir iğne görmedim. Ama ben aç kalmak uğruna abime ablama ne paralar döktüm. Özellikle abime ve ailesine. Abimi kursa yolladım, evine eşyalar aldım, teleon aldım eşine , çocuklar desen elimden geleni yaptım.Bunlar olurken onlar evliydi, ben yeni işe girmiştim, bekardım, param çeyiizm hiç bir şeyim yokken yaptım bunları ve öncesinde babam da vefat etmişti. Annemle yaşarken yaptım bunları ailem diye, huzur olsun diye. Ama ben evlenirken herkes ortadan kayboldu. Öz yiğenim düğün için çektiğim krediyi istedi, eşyaları diğer şeyleri taksitle ben alırım dedi. Vermedim . Samimi değil şimdi. Zaten sonrada ceza evine falan girdi, işten atıldı.yani o taksite girseydi icra bile gelirdi evime.
Böyle işte. Babasız düğün yaptım, aileme yük olmadım ama kıymet de görmedim.
Yol gösterin bana lütfen ? İnsanlara güvenmek istiyorum sadece. Beni sevmelerini istiyorum o kadar. Çok uzattım biliyorum kusura bakmayın lütfen
anlatmak istediğim girişte huyum suyumdu. Sonra kuzene katıldığım için böyle olduğumu anlatmak istedim. Sonu da sadece kuzen değil sebep genel demek istedim hayatımdan örnekler verdim. Kusura bakmayın bazen kafa kalmıyor işte. Ama dediğiniz gibi kafam biraz değişik oluyor bazen. Eşimde diyor senin düşünme hızına yetişemiyorum anlatırken bir şeyleri detaylı anlat yavaş ol diye
