- 2 Ağustos 2018
- 269
- 127
- 34
-
- Konu Sahibi Elbasantava
- #1
Öyle de kıyamıyorum ki ona benSizi şöyle alıp bağrıma basasım geldi.
Her birimize biçilmiş belli bir ömür var. Er ya da geç birgün hepimiz sevdiklerimizi kaybedicez, belki onlardan önce biz göçüp gidicez.
Ne mutlu size ki sevgi ve özlemle hatırlayabiliyorsunuz babanızı. Demek ki güzel anılar biriktirmişsiniz.
Sizinle tamamen aynı durumdayım ve hemen hemen ayni zamanlarda kaybetmişiz, mekanları cennet olsun... Acı asla geçmediği gibi bir de her geçen gün acıya özlem eklenerek büyüyor. Rüyalarımda hep aramıza tekrar döndüğünü görüyorum, öyle gerçek gibi görüyorum ki hem de sonra uyanıp da rüya olduğunu idrak edince canım yanıyor.Kızlar ben babamı üç buçuk sene önce kaybettim ama onu çok özlüyorum içimdeki özlem gitgide daha da artıyo bazen dayanılmaz bi hal alıyo hatta daha da özleyeceğim gitgide bu beni kahrediyo O benim için çok değerliydi çok özeldi Yerine başka şeylerle doldurmaya çalışsam da kendimle başbaşa kalınca o koca boşluk hala orda
Psikoloğa git demeyin Onlara zaten gittim uzun süre Dua da ettim hep ama ne yaparsam yapayım geçmiyor işte Geçsin de istemiyorum zaten o zaman onu unuturmuşum ona haksızlık olurmuş gibi geliyo Acısının bile başımın üstünde yeri var canım babam Ama onu çok özlediğimde ne yapmalıyım Bunu yazarken ağlıyorum
Aynı tamamen aynı hisleri yaşıyoruz....Öyle de kıyamıyorum ki ona ben
ben ona dokunurken bile bi bebeğe dokunur gibi kıyamazdım O şimdi buz gibi bi yerde kıyamıyorum Ona konduramıyorum bunu Onun sevdiği şeyleri yerken ona haksızlık oluyo gibi hissddiyorum o yiyemediği için Çok özleyince ne yapmalıyım
Peki siz çok özleyip dayanamayacak gibi olduğunuz yoğunluk durumlarında ne yapıyorsunuzAynı tamamen aynı hisleri yaşıyoruz....
Annemle aramız iyi değil malesef ilk konumu okursanız eğer bahsetmiştim oradaAllah sabır versin size babanızında mekanı cennet olsun.Maalesef kaybettiklerimizi geri getiremiyoruz hatıralarıyla avunuyoruz .Size tavsiyem anneniz hayattaysa ona sarılın ve onunla güzel anılar biriktirin
Çok ağır depresyon yaşıyorum antidepresanlarla bugüne kadar idare ettim, hala da iyileşmedim o duygu yoğunluğu olduğu anlarda uykuya veriyorum kendimi...Peki siz çok özleyip dayanamayacak gibi olduğunuz yoğunluk durumlarında ne yapıyorsunuz
Babam yaşıyor ama çocukluğumun en güzel anılarını birlikte geçirdiğim, ikinci babamı kaybettim ben de geçen yıl. Genç yaşta kaybettim dayımı. Dayı deyince insanlar "aman" diyor lakin ben babama hiç sarılmadım, düğün günü evden çıkarken sarıldım sadece. Manasız bir mesafe var aramızda babamla. Ancak dayım öyle değildi. Babamla yaşamadığım samimiyeti, babam yaşarken yokluğunu hissettiğim baba-kız muhabbetini dayımla yaşadım. Çocukluğumun en mutlu anılarında dayım var mesela. "hadi kızım gel bizde kal bu yaz tatile gidelim hep beraber" dediğinde uçardım mutluluktan. Bir ay kalırdım da evime gitmek istemezdim.
Kaybettim geçen yıl. İkinci babam derdim hep, hatta çocukken keşke babam da böyle olsa diye ağlardım. Acısı geçmiyor maalesef. Ben mezarına bir kez gidebildim. O kadar ağladım ve yıprandım ki, bir daha gitmeye cesaret edemedim. Bir yıldır her gece uykuya dalmadan önce, onun son üç günü geliyor gözümün önüne. Öylece hareketsiz yatışı. Zorlukla nefes alışı. Kulağına fısıldadım "dayım, hakkını helal et bana" diye. Gözünden yaş geldi, anladım ki duyuyor beni. Bir daha da göremedim zaten.
Niye yazdım bunları bilmiyorum. Epeydir içimde tutuyorsam demek ki. Başınız sağolsun, çok iyi anlıyorum sizi. Teselli verecek cümlem yok. Sadece belki yalnız olmadığınızı bilmek ferahlatır içinizi.
Başınız sağolsun