Kendimi bildim bileli hep özgüven problemi yaşadım. Kendimi özellikle dış görünüşümü sevmediğim için hep içine kapanık, çekingen biri oldum. Anksiyete bozukluğu yüzünden bi ara ilaç kullandım ama salak gibi yarıda bıraktım. Ailem psikolojik destek almamı söyledi dinlemedim. Belki özgüvenim yerine gelir diye gittim burun estetiği yaptırdım. Öyle cok kötü bi burnum yoktu ama pek güzel de değildi nedense bana dünyanın en çirkin burnu gibi geliyodu. Annem beni vazgecirmeye calıstı ama ben dinlemedim kafama koydum güzel olacağından cok emindim gittim ameliyat oldum. Daha bir ay oldu ama burnumu gördüğüm andan beri ağlıyorum üzüntüden yemek yiyememe mide bulantısı yasıyorum kilo veriyorum. İnsan icine cıkmak istemiyorum. Sürekli ağlıyorum sürekli. Okula gitmek istemiyorum hatta evden cıkmak istemiyorum cıkınca burnumu saklıyorum insanlardan. Eski burnumu o kadar özlüyorum ki meğer burnum burun deliklerim hatta kemerim bile ne güzelmiş ya rahat rahat nefes alabilmek ne güzelmiş ben kıymetini bilemedim hiçbir şeyin. Burnum su an o kadar yapay ki -delikleri özellikle- herkes anlar
estetik olduğunu. Tanıdıklarımın çoğu yalandan mırın kırın "kötü değil burnun" diyo belli oluyo konusmalarından sırf ben üzülmeyeyim diye dedikleri biliyolar cünkü benim ne kadar pisman olduğumu. Bir aydır doğru düzgün nefes alamıyorum uyuyamıyorum bu da psikolojimi iyice bozuyo. Eski burnumu istiyorum imkansız biliyorum bunun bi kabus olmasını istiyorum. Hayatımın hatasını yaptım cok pisman ve mutsuzum en cok üzen sey de geri dönüsü yok caresi yok nasıl atlatıcam ben bunu ya nasıl cıldırmak istiyorum ölmek istiyorum. Simdi diyeceksiniz ki senin derdini s.... haklısınız sonuna kadar. Ya insanların ne dertleri var engelli insanlar var göremeyen duyamayan yürüyemeyen kanserle savaşan insanlar var ama hayata sımsıkı tutunuyolar benim hiçbir derdim yokken ne güzel nefes alıyoken gittim estetik oldum şükretmedim hiç hep daha güzeli olsun istedim ama olmadı işte şükretmediğim için allah bana daha kötü bi burun nasip etti. Nolur bi akıl verin nasıl alısıcam nasıl atlatıcam bu günleri
Psikolojik destek almadığıma o kadar pismanım ki önceden gitseydim belki hic estetik yaptırmazdım bu kadar üzülmezdim kendimi sevebilirdim belki kafamı taslara vuruyorum ama ne fayda. Simdi psikologa gitsem de eski burnum gelmicek bi daha. O kadar para verip aileme yük olduğuma mı üzüleyim kötü olmasına mı üzüleyim cektiğim acıların bosa gitmesine mi üzüleyim ya kahroluyorum günlerdir hayvan gibi pismanım. Olmayan özgüvenim yerin dibinin de dibine girdi eksilere düstü. Biraz mutlu olayım kendimi seveyim derken kendimden daha da nefret etmeme sebep oldum
Cok uzattım lafı sacmaladım icimi doktum biraz umarım beni yargılamazsınız. Tavsiyelerinize ihtiyacım var lutfen yardımcı olun.
-Ankarada iyi bir psikolog tanıyanlar da yardımcı olursa sevinirim-
-Yazım yanlısları icin kusura bakmayın-