- 17 Aralık 2014
- 1.390
- 970
- 40
yaaa yazık orada geçirdiğin o kalitesiz zamana iki kıyıtırık insan arasına almadı seni diye ... ne için gittiysen onu yap iki müze gez dön...
yaaa yazık orada geçirdiğin o kalitesiz zamana iki kıyıtırık insan arasına almadı seni diye ... ne için gittiysen onu yap iki müze gez dön...evet özgüvenim o kadar yerlerde ki giyime kuşama makyaja abandım yine de çare etmedi
Şu an bir konferansa ktılıyorum yurtdışında ama o kadar mutsuzum ki, negatif duygular beni esir aldı ağlamamak için kasıyorum. Zaman sanki geçmiyor. Sorun diğer insanlarla kaynaşamamak. Sanki yokmuşum gibi davranıyorlar gibi geliyor, negatif duygular yoğunlaştıkça bu algım daha da hassaslaşıyor. Dün konferans için yolculuğa çıkmadan önce 4-5 kişilik bir grup sohbet ederken aralarına girip birşey sormak istedim, sorumu kimse cevaplamadı kendi aralarında devam ettiler çok kötü hissettim. Ardından buna benzer birkaç olay daha oldu. Neyse konferans alanına vardık akşam parti vardı lobide, indim baktım herkes içkisini almış muhabbette ne yapacağımı bilemedim, odama gelip uyudum(
Sabah "Allahım gör halimi yardım et" diye dualar ederek kalktım pozitif olmaya çalışacaktım ama dakka 1 gol 1: odamdaki fransız kız kahvaltıya geliyor musun dedi, evet dedim sandım ki birlikte gitmek istiyor.. Kapıdan çıktık kız beni beklemeden yürümeye başladı, koridorun sonunda arkadaşıylar karşılaştı onla birlikte yürüdü. Bende zaten bişeyler birikmiş ağlamamak için dudağımı ısırdım resmen. Resmen enerjim diplerde şu anda, sonra pişman olmamak için kendimi iyi hissetmeye çalışıyorum beceremiyor. Konferanstan da soğumuş durumdayım. Oturum boyunca kk'da konu okudum dinlemedim hiç, yüklü para vermeme rağmen( Bir nefret duygusu çöreklendi içime resmen diğerlerinden nefret ediyorum aralarına giremediğim için.. Bu duyguyu nasıl aşarım ben
evet yazık bence deyaaa yazık orada geçirdiğin o kalitesiz zamana iki kıyıtırık insan arasına almadı seni diye ... ne için gittiysen onu yap iki müze gez dön...
Şu an bir konferansa ktılıyorum yurtdışında ama o kadar mutsuzum ki, negatif duygular beni esir aldı ağlamamak için kasıyorum. Zaman sanki geçmiyor. Sorun diğer insanlarla kaynaşamamak. Sanki yokmuşum gibi davranıyorlar gibi geliyor, negatif duygular yoğunlaştıkça bu algım daha da hassaslaşıyor. Dün konferans için yolculuğa çıkmadan önce 4-5 kişilik bir grup sohbet ederken aralarına girip birşey sormak istedim, sorumu kimse cevaplamadı kendi aralarında devam ettiler çok kötü hissettim. Ardından buna benzer birkaç olay daha oldu. Neyse konferans alanına vardık akşam parti vardı lobide, indim baktım herkes içkisini almış muhabbette ne yapacağımı bilemedim, odama gelip uyudum(
Sabah "Allahım gör halimi yardım et" diye dualar ederek kalktım pozitif olmaya çalışacaktım ama dakka 1 gol 1: odamdaki fransız kız kahvaltıya geliyor musun dedi, evet dedim sandım ki birlikte gitmek istiyor.. Kapıdan çıktık kız beni beklemeden yürümeye başladı, koridorun sonunda arkadaşıylar karşılaştı onla birlikte yürüdü. Bende zaten bişeyler birikmiş ağlamamak için dudağımı ısırdım resmen. Resmen enerjim diplerde şu anda, sonra pişman olmamak için kendimi iyi hissetmeye çalışıyorum beceremiyor. Konferanstan da soğumuş durumdayım. Oturum boyunca kk'da konu okudum dinlemedim hiç, yüklü para vermeme rağmen( Bir nefret duygusu çöreklendi içime resmen diğerlerinden nefret ediyorum aralarına giremediğim için.. Bu duyguyu nasıl aşarım ben
saçmalama in aşağı çabuk aaaa vallaha dövecem şimdi seni haaaamesela şu an konferansın oturumu var ve ben gitmiyorum kızlar gitmek hiç içimden gelmiyor nası bir soğumuş nefret etmişsem, o insanların suratını görmeye dahi tahammülüm yok
Aslında umursamazsan bunlar olmaz
Takılın yanlız paşalar gibi özgüveniniz olsun
Kahvaltıya inin mesela kendinizden emin adımlarla omuzlar dik kimseyi tınlamadan ohh rahatça keyfini çıkarıver
ha bir şey sorduğun vakit azıcık yırtıkmı derler ona artık öyle ol ve sesini duyur sorunu yanıtlamalarını birşekilde sağla
Hiç böyle içine kapanmakla hayatı kendinize dar etmekle olmaz......
dal bir ortama sohbetlerını dınle once sonra sende 2 yorum yap,pozitif davran ınsanlar kendılerıyle ılgılenenelerı cok severler:)bır ıkı hal hatır,hoş beş hoppp dahil olmuşsun bi ortama..
aaa aksam partıye gidelımm su saatte şurda buluşup bırlıkte ınelım..falan de:)
zaten onemlı olan orayı kurtarmak anladıgım kadarıyla,ordakıler sonra hayatına dahıl olmayacak ınsanlar
dolayısıyla en pozıtıf halınle karış insanların arasına:)
evet ama onu yapamıyorum sanırımannem bile dalga geçer benimle kızar, bir yere başvurunca filan "eee şeyy" diye konuşurmuşum yırtık ol der.. Ben de hep kendime yeminler ederim sözleri veririm ama pratik hayatta yine mıyıl mıyıl kendime güvensiz konuşurum yani öyle bir içselleşmiş ki nasıl söküp atıcam bilemiyorum. Önceden telkinle bir nebze ama telkin etmediğim zaman ani gelişen durumlada ses volümüm düşük
evet ama onu yapamıyorum sanırımannem bile dalga geçer benimle kızar, bir yere başvurunca filan "eee şeyy" diye konuşurmuşum yırtık ol der.. Ben de hep kendime yeminler ederim sözleri veririm ama pratik hayatta yine mıyıl mıyıl kendime güvensiz konuşurum yani öyle bir içselleşmiş ki nasıl söküp atıcam bilemiyorum. Önceden telkinle bir nebze ama telkin etmediğim zaman ani gelişen durumlada ses volümüm düşük
canım o kadar kolay değil işte bu sohbete dalmak( kendi aralarında konuşurken denedimbirkaç defa şöyle bana bi bakıp devam ettiler. yani fizikselbirşeyim de yok gayet bakımlı hoş bir kız olduğum söylenir. valla sorun ne anlamadım sanırım bende aura yok.
Sosyal bir ortamda insanların içine karışamamak sinir bozucu ama, bir de yırtık bir tip değilim biraz çekingenlik var çoğu zaman telkinle aşardım bu sefer böyle oldu((
Canmmm sen de onlar yokmuş gibi davran..özgüvenini yüksek tut..Basın dik ve kendinden emin ol....hiçbir şekilde belli etme sıkıldığını. .o zamn görürüm bn onları ...Şu an bir konferansa ktılıyorum yurtdışında ama o kadar mutsuzum ki, negatif duygular beni esir aldı ağlamamak için kasıyorum. Zaman sanki geçmiyor. Sorun diğer insanlarla kaynaşamamak. Sanki yokmuşum gibi davranıyorlar gibi geliyor, negatif duygular yoğunlaştıkça bu algım daha da hassaslaşıyor. Dün konferans için yolculuğa çıkmadan önce 4-5 kişilik bir grup sohbet ederken aralarına girip birşey sormak istedim, sorumu kimse cevaplamadı kendi aralarında devam ettiler çok kötü hissettim. Ardından buna benzer birkaç olay daha oldu. Neyse konferans alanına vardık akşam parti vardı lobide, indim baktım herkes içkisini almış muhabbette ne yapacağımı bilemedim, odama gelip uyudum(
Sabah "Allahım gör halimi yardım et" diye dualar ederek kalktım pozitif olmaya çalışacaktım ama dakka 1 gol 1: odamdaki fransız kız kahvaltıya geliyor musun dedi, evet dedim sandım ki birlikte gitmek istiyor.. Kapıdan çıktık kız beni beklemeden yürümeye başladı, koridorun sonunda arkadaşıylar karşılaştı onla birlikte yürüdü. Bende zaten bişeyler birikmiş ağlamamak için dudağımı ısırdım resmen. Resmen enerjim diplerde şu anda, sonra pişman olmamak için kendimi iyi hissetmeye çalışıyorum beceremiyor. Konferanstan da soğumuş durumdayım. Oturum boyunca kk'da konu okudum dinlemedim hiç, yüklü para vermeme rağmen( Bir nefret duygusu çöreklendi içime resmen diğerlerinden nefret ediyorum aralarına giremediğim için.. Bu duyguyu nasıl aşarım ben