Cok mu haksizim?

Ben de darlanirdim ya, geçen carsamba akşamı yaptığım gece pikniginin termosu hala piknik cantamda, daha yikamadim usendigimden. Ama çelik, curuyecek değil ya, elbet yikayacagim.. annem gelip gidip dağınık dağınık diye laf etse ben de carlardim herhalde..
Baskalarina karsi asiri sakin bi insanim ama annemle babamin bazi davranislari asiri sinirime dokunuyor.
Şu cümle beni de anlatıyor , başkalarına karşı çok daha sabirliyim, hele babama karşı inanılmaz sabirliyim. 30 yaşındayım daha bir kere sesimi yukseltmedim . Annem kendi kartıni uzatıp 'kizim online bilet alsana' desin, 'sen de her şeyi kendin yapıyorsun, nerede angarya var benden istiyorsun' diye söylene söylene, sekizinci isteyisinde yapıyorum. Ama babam ATM'den para çekemediği için (adam bilmiyor gerçekten de, öğretemedik) yıllardır vakitli vakitsiz beni arayıp para cekmemi istiyor. İş yerlerimiz de yakın, molaya çıkar gibi çıkıp onun bankasından para çekip veriyorum, hiç de uyuz olmuyorum:)
Ama mümkün değil, annemin bir işi için işten çıkacağım da yürüyüp halledip tekrar işe geleceğim yani yaparım ama öncesinde söylenip dururum.
Ben de bazen düşünüyorum, neden normalde bende bolca olan sabri anneme gösteremiyorum diye ... Cevap ; o da bana göstermiyor yani bir nevi karislikli...
Babama carlamiyorum,özenli davranıyorum, çünkü o da bana özenli davranır, bir şey istersem yapmaya gayret eder. Ondan bunu öğrendim,çocukluğum boyunca.
Ama annem hep ani tepkiler verir, çokça sesini yükseltir. Haliyle ondan da bunu öğrendim.
Diğer insanlara karşı da saygılıyım,çünkü onlar da bana karşı saygılı. Bana saygısızlık yapanı, ya da sesini yükselteni vs zaten ben hayatımda tutmuyorum, haliyle kavga edecek , sesimi yükseltip carlayacak insan kalmıyor çevremde annemden başka
Ama napayım, onla da ilişkimiz böyle. Zaten tüm astroloji haritasında ateş var. Biraz da kavgadan, gerginlikten , kaostan zevk alan bir kadın. Belki de çok mülayim olsam sıkılırdı. Babam çok mülayim mesela,annemin bazen sırf rahatlamak için öylesine kavga çıkardığı oluyor

Konuya tekrar dönersek; benim annemde değil ama sevgililerimde çok işe yarayan bir yöntemim var. Yıllar önce yoga egitmenim öfke problemim icin göstermişti;
Gerçekten sinirliysem ve kırıcı bir şeyler söyleyip-ya da ani bir harekette bulunup rahatlamak yerine sadece on saniye kadar gerçekten sakin kalıp içimden sayi sayıyorum, ve o sözü söylediğimi,o mesajı attığımi canlandırıyorum gözümde. Söylediğim anda zaten (o guzel anlık rahatlama sonrası) hemen pişman olacagim, Çok sevdiğim, yüzüne baktigim ve bakmaya devam edeceğim birine gerçekten öyle düşünmediğim kötü sözleri söylememe değer mi?
Eğer zaten daha yüzüne bakmayacak kadar büyük bir bok yemişse, zaten allah ne verdiyse...biliyon
Ama yarın unutacağım, ayrılmaya değmeyecek bir şeyse bu kendi kendime sayı sayip düşünmek bana iyi geliyor ve söylemiş kadar oluyorum, gereksiz-kirici cümleler kurmuyorum.

Bir hafta ailenlesin zaten, bir sonraki dolup taştığında içinden sayi saymayı dene, belki iyi gelir
Hoş,annen yarım saat sonra aynı konuyla tekrar gelirse, her seferinde sayı sayacak takatin kalmaz ama yine de dnee bence bi.
 

Cogu seyimi calistigim yere bagisladim ama bazi ilaclarin gecmisti tarihi farkinda olmadan onu takip edememisim.
 
Ailene karsi tahammulun bitmis olabilir. Ben gidecekler gidecekler tmm sakin ol. Diyerek kendimi telkin ediyorum. Boylelikle vicdan azabi da cekmiyorum bosveriyorun o sure zarfinda. Ama uzun sure birarada kalirsam kalp kirmamak mumkun degil bnm icinde
 
Çok toleranslı olmaya da gerek yok bence. Kendimiz de onemliyiz. Gerektiği yerde gerektiği şekilde söylemeliyiz. Bu konuda bence temelde haklisiniz ama dediginiz gibi tavrınız biraz aşırı olmuş. Aile dışı hariç tolerans gösterince insanlar kibar olduğumuzu değil ezebilecegini düşünüyor. Ne acı ama böyle
 

Ben de en cok anneme sinirleniyorum ama yazik kadin su an hic hak etmiyor aslinda. Saniyesinde pisman oluyorum cidden kendimi asiri kotu hissediyorum. Sayi sayma yontemini denicem kesinlikle. Ve sakin bir sekilde nasil formule edebilirim ona bakicam istegimi. Benim sorunum su: ben bir seyi istemedigimi veya bir seyden rahatsiz oldugumu ya hic soyleyemiyorum. Ya da boyle aglayip bir seyleri yere atarak filan soyluyorum. Tabi bu ikincisini yapmak aile disinda yemiyor. Disarda mesela bir sey istemiyorsam telefonlara cevap vermeme, o insandan kacma gibi pasif agresif tepkiler koyarim direkt. Sakin ol- nefes al- istemiyorum/ rahatsiz oluyorum canim lutfen sunu yapalim mi de. Formul bu olabilir.
 
Guldurdunuz beni. Cunku aklima ben geldim. Bir gun annemle tartisiyoruz. Durdum ve sayi saymaya basladim. Bu da memoli dizisinde koylu kizindan aklimda kalmis belki dedim ise yarar. Annem bakti bana tuhaf tuhaf napiosun dedi. Bende gayet sinirli sayi sayiyorum delirttin beni dedim. Yani ise yaramadi bende. Nefes de yramiyor. Eger agir ruh hastasi degilsem
 
Bakın siz o kadar çıldırmışsanız onlar da kesin bağırıp çağırıp bir sürü şey söylemiştir. Zaten akıllı olgun bir insan bir şeyi bir kere söyler, karşıdaki hayır diyorsa o noktada durur. Ama ısrarcı ebeveynler öyle değil, işi ego savaşına döküyor. Aynı şeyi burada kayınvalide kayınpeder yapsa herkes saydırırdı. Anne babalar da evlatlarının alanına saygı duymalı. Ayrıca ailenizin sizi psikolojik olarak sorunlu görmesi üzücü. Hele bunu diğer insanların yanında dile getirmek daha üzücü. Aileye sınır koymak zor, bence terapi almak gerekiyor böyle durumlar için
 
öfke kontrolü var, nazınız geçiyor, kaç yaşında olursanız olun çocuksunuz onların gözünde. ama törpülemek iyi olur tabii. ağlamak vs çok çocukça. normal sinirlenmeyi anlarım da bu tepkiler aşırı.

mesela ben de işle alakalı bir sorun olduğunda falan çalışırken bir anda sinirleniyorum, nabzım falan yükseliyor delirecek gibi oluyorum. evden çalışıyoruz, ofiste yüz yüze bakıyor olsak böyle olur muydum bilmiyorum ama bende de böyle bir durum var. ekip arkadaşım bir şeyi yanlış vs yaptığında falan değil de müşteriden kaynaklı saçma sapan şeyler, istekler, yetişmeyecek işler falan olunca deliriyorum. daha dün oldu işte yine bir saçmalık, whatsapp grubunda 3 kişiyiz ekip arkadaşlarımla. biri müşteri temsilcisi, ben ve diğer arkadaşım teknik. diğer arkadaş daha kıdemli ama. neyse bir takım talepleri iletti arkadaşım ama saçma sapan ve mesai bitmek üzere yani. imkanı yok yetişmez. ve şey yazdım o sinirle, saçmalıyor bunlar, saat kaç olmuş, sabahtan beri uğraşıyoruz, nasıl olacakmış o, bu iş onun dediği şekilde olmuyor vs döşendim yani grupta belki de biz bizeyiz diye, bilemiyorum. ama daha kıdemli arkadaş sakin sakin yazdı ve o işin neden olmayacağını gayet mantıklı, sakince ifade etti mesela diğer arkadaş müşteriye böyle söylesin diye. her gün olan bişey değil ama bu insanlar kesin diyorlardır arkamdan wurstria çabuk harlıyor falan diye ben de bunu törpülemek istiyorum. bundan sonra bu tarz saçmalıklara hemen yanıt vermicem, 5 dk beklicem sinirim geçsin diye.

ama gerçekten salak saçma şeyler olunca sinirleniyorum. sadece o durumlara yani.
 
Olyr sılede boyle seyler.Bence sız yorgunluktan bagırmıssınuz.Bu arada hoş geldın.Umarım çok mutlu olursun burada .Her sey gonlunce olur .
 
Yorgunluk, düzen değişikliği vs kontrolünü daha kolay yitirmene sebep olmuş.
Senin hayır diyememe, sınır problemin galiba annenden kaynaklı.
Normal zamanda bu bahsettiğin olayı daha iyi idare edebilirdin.
Muhtemelen bu hafta irili ufaklı benzer baskılara maruz kalacaksın.
Annen her ne konuda olursa olsun iyilik niyeti gütse bile istemiyorsan hayır de.
Ben yaparım, ben, ben, ben diyerek sorumluluğunu aldığını papağan gibi tekrarla gerekirse.
Söylediğinin arkasında durmakta önemli.
Hayır dediğin halde kalkıp onun istediğini yaparsan dilinden dökülenin bir önemi kalmıyor.
Zaten önerilmiş nefes egzersizleri işe yarıyor.
 
Diğer konularda saçma sapan olaylara sessiz kalıp,anlayış göstermenizden sonra bu konuya şaşırdım. Anne baba sonuçta başka sorun yoksa bukadarcık şey için olayı buhale getimeye ne gerek vardı? Tamam yolculuk yapılmış valiz taşınmış ama fazla abartılmış. Hele çocuk gibi ağlamak olmamış. Eğer her konuda böyle birden patlayıp,bağırıp ağlıyorsanız,etrafın psikolojik sorunlu biri olarak görmesi normal. Biraz olgun davranmaya,kırmadan ama kararlı bir şekilde tepki göstermeğe çalışın.
 
Konu sahibinin saçma sapan olaylarda bile sessiz kalıp anlayış gösteriyormuş gibi davranmasının sebebinin küçüklükten itibaren aşırı baskıya maruz kalıp boyuneğici davranış geliştirmiş olması olabilir mi?
Çünkü anlayış göstermek istemiyor ve bundan rahatsız ama nasıl davranması gerektiğini bildiği halde yapamıyor
Konu sahibinin önceki konusunda bahsettiği üzere sınır koymak, hayır demek, değişmek için özel çaba harcadığını gözardı etmemelisiniz.
Psikolojik sorunlu diyen anne babanın o sorunların sebebi olabileceğini gözardı etmemek gerektiğine inanıyorum.
 
Benim anne daha ağır bi doz dominant-obsesif(ti)
Ben hastalanana kadar, iyilik yapıyorum diye elinden geleni yaptı.
O kadar çok müdahale etti ki iyiliğime (Evet iyiliğime), çoğu cümlenin benim için otomatik savunma mekanizmamı tetikleyip, annem karşısında beni 5-6 yaş çocuğuna dönüştürdüğünü 30lu yaşlarımda keşfetmeye başladım.

Sinirlerime, karşısında hakim olamadığım ve büyük tepkiler gösterdiğim tek kişinin annem ve anneme benzeyen/benzettiğim kişiler olduğunu fark ettim. Birinin yemeğime karışmasından tutun da içeceğim ilaca kadar (otoriter ses tonu ve bakışlar ile) söylemesi, "Hava soğuk, üzerini kalın giy" demesi bile beni acayip geriyor, basit örnek olarak. Bunu bir süre eşim de yaptı ve ben onunla da bu konuda kavgalar ettim.

En son gittiğim psikiyatr, hastalığım konusunda ilaca gösterdiğim direncin (Daha doğrusu ilaca direnç göstermiyorum, doktorun deme şekline göre o doktorun dediğinin tersini yapmaya başlıyorum bir süre sonra istemsizce ve bunun benim zararıma bir hal olduğunun bilincinde olduğum için psikoterapi aldım bu konuda) anneme gösterdiğim reaksiyon gibi olduğunu, bunun üzerine çalışmamız gerektiğini söyledi.

Annem iyi kadındır, sizin yerinize her şeyi yapabilir, kol kanat gerer, sizin yerinize karar verir-plan yapar, yönetir, en doğrusunu o bilir, söz hakkı tanımaz, tanıdığı söz hakkını/size bıraktığı kararı burnunuzdan getirene kadar, yanlış mı yapıyorum diye kendinizden şüphe edene kadar (farkında olmadan) eleştirir-küçümser, ufacık bir "Bugünlerde halsizim" deseniz "Berbat besleniyorsun ondan" diye kırk şey sayar teşhisi koyar vücudunuzu sizden daha iyi bildiğini iddia eder bla bla bla... Ömrüm, müdahalenin her çeşidini en sıkı ve iyiliğime yaptığı için suçluluk-yetersizlik duygumu derin işleyen diktatör bir annenin elinde yaşayarak geçti 21ime kadar. Sonradan fark etti o da, baya değişti ama bende izleri kaldı, hastalık haline/bazı cümle ve davranışlara aşırı tepkilere dönüştü.

Dediğim gibi 5-6 yaşındaki çocuğa dönüşüp bağırıp elimdekini yere atmalar, kapı çarpmalar, sinirden ağlamalar, çabuk tırmanan öfke ve söylenenin tersine davranma (İstemesem de, inatlaşma tetikleniyordu) halindeydi. Şimdi yapmıyorum, fark ettim. 5-6 yaşında değilim, yakışmıyor; koca insanım evim ayrı düzenim ayrı, iki söylensin ne yapayım kadına huy olmuş diyorum sallamıyorum ve psikoterapiye de devam ediyorum, bu tuşları ayıklamaya devam, sanki kafamın bazı yerlerinde düğmeler var ve o düğmelere basılınca kontrol benden çıkıyor, bu düğmeleri kaldırmam lazım çünkü fark edip bile bile basanın eline oyuncak olurum. Bunu kendime yaptırmamalıyım.

Böyle düşünün siz de, yaşınızı, başardıklarınızı, düzeninizi hatırlayın, ağırlığınızı koruyun.
 
Bende bazen bu yaşadıklarınızı hissediyorum, dışarıda birçok işimi hallediyorum ama eve gelince kolumu kaldıracak halim olmuyor ve de işime karışılmasından nefret ediyorum.
Sanırım sizinde öyle olmuş.
Birincisi annem birçok işi kendisi yapar, benim yaptığımı beğenmezdi. Önceleri bende sinirleniyordum ama yapmayı bıraktım :) o yüzden evde tembelleşiyor olabilirim diye düşünüyorum.
İkincisi de benim kendi işime, sorumluluklarıma müdahale edilmesin, emrivaki verilmesin. Sınırlandırılmış hissediyorum sanırım. Sizinde böyle olabilir. Haksızsınız diyemem:)
 
Ayyy annemden bahsediyorsun annemde o iş o gün yapılsın sabaha kalmasin diye diye evlenene kadar iligimi kuruttu dedimki kendi evimde asla boyle olmicam rahat yasayamadigim hayati yasicam derken bende annem gibi oldum ya alışmışım farkinda olmadan . Annene karsi tavrin beni hatirlatti ben annem o kadar israrciydiki kavga etmeye tartışmaya mecalim olmazdi kalkar yapardim çünkü bilirdim o çene o iş yapılmadan durmicak kizim iyiligin için senin icin ailemiz icin olurda cat kapi misafir gelir onun için ebem icin hee off hatirladim da sinirlendim ama gerçekten bir gercek varki o yastaki insan huyunu degistirmiyor ne kadar kavga et anlat kagitlara yaz duvara as ben pes etmistim he anne yapacam su çayı zikkimlanim vallaha yapacam anneler iste ...
 
sanki kafamın bazı yerlerinde düğmeler var ve o düğmelere basılınca kontrol benden çıkıyor, bu düğmeleri kaldırmam lazım çünkü fark edip bile bile basanın eline oyuncak olurum.
Bende bunu şalter olarak anlatmıştım.
Bir olay var. O olay benzer şekilde gerçekleşiyor ve şalter tık edip atıyor. Sonra bilinç yok oluyor. Otomatik davranmaya başlıyorsun.
Tıpkı bölüm sonu canavarını geçmek için random tuşlara basmak gibi.
 
muayyen gunumdeysem ben boyle ani patlamalar yapıyorum oyle bır gun muydu ?

aslında bu patlamanı da anladım konusma baslarken sonunun nasıl bıtecegını bılıyorsun
gelıp gıdıp baskı ve manipüleyle zorla yerınden kaldırmaya calısmaları dıgerlerının anlamadan dınlemeden dırekt suclayıcı tavrı basına geleceklerı bılıyor olman daha konusmanın basında boyle havai fişek gosterılerıne neden oluyor :)

gozu gormuyor ya baska ulkedeyken kendı hayatını ıdame ettırdıgını o yuzden anlayamıyorlar gozlerının onunde 10 sene dunyayı yerınden oynatırsan o zaman kendı basının caresıne bakabılecegıne ınanırlar cunku annen o kadar baskın kı senın onune gecıyor sozlerıyle yonlendırmelerıyle

mesela sen sırf tatsızlık olmasın dıye sana aıt senınle alakalı bırseyde annenın verdıgı dırektıfe hemen uydugunda annen emınım ben soylemesem yapmayacaktı dıye bakıyordur olaya ,halbukı zaten yapacaktın ama bılıyordun kı tacızcı bır ısrarla olay kotuye gıdecek dıye yapmak zorunda kalıyorsun

aglaman da patladıgını ve bu konuda daha once de sınırını cok astıklarını gosterıyor

aılen senın stres kaynagın aslında bu cok uzucu
 
Öncelikle hoş geldiniz :) Ailevi durumunuzu ve yaşantınızı bilmiyorum ama ailesine aşırı tepki gösteren insanların genelde bilinçaltında çocukken yaşadığı ve çözemediği sorunlar olduğu söyleniyor. Hatta kavga gürültü olmasa bile küçükken yaşanılan aşırı baskılar bile büyüyünce insanı sürekli tepki vermeye zorluyor olabiliyor. Yani ailenizin dediği gibi sorunlu biri değilsiniz sadece kapanmamış hesaplarınızı olabilir . O yüzden eğer kendi başınıza çözemeyeceğinizi düşünüyorsanız terapi almayı deneyebilirsiniz.
Yeni iş yerinizde ayrıca başarılar dilerim.
 
Keşke sorunuzun cevabı bende olsa.
Akşam babamla kavga ettik, benim sesim yükseldikçe o sustu. Her sabah bu saatte çoktan kahvaltıyı hazırlamış beni çağırmış olurdu, şimdi mutfaktan sesler geliyor, babam kahvaltı hazırlamıştır ama bana seslenen yok.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…