Merhabalar hanımlar, günlerdir hatta haftalardır mutsuzum. Değersizlik, kızgınlık her duyguyu yaşıyorum. Dün annemle konuşurken daha da üzüldüm olanlara.
Bundan 1 ay önce erkek arkadaşım bize tanışmaya geldi. Annem ve babamla tanıştı, yemekler yenildi, muhabbet edildi. Her şey yolundaydı bizimkiler sevdi. Bu arada 4,5 saat uzaklıkta yaşıyor başka bir şehirde yani. Neyse gitti memleketine babam bir süre sonra anneme sormuş ne zaman istemeye gelecekler diye. İstemeden önce de annesi ve babası gelsin tanışalım dediler. Bu normal elbette ama anne ve babası ayrı yaşıyor ve bir araya gelmiyorlar bile. Zaten babası çocuklarının ne istemesine ne düğününe gidiyor yani tuhaf bir ailesi var. Ben bunları az biraz anlatınca annem pek istemedi sevmedim ailesini dedi.
Bunlar bir yana aslında ben bunlarda takılmadım. Bu değersizlik duygusuyla artık baş edemiyorum. 3 hafta önce biz telefonda kavga ettik. Ben bilmiyorum şizofren gibi hissettim o an. Sanki her şeyi kafamdan kurmuşum gibi, kendi kendime gelin güvey olmuş gibi hissettim. İşin kötüsü de ben emin değilim bile her şeyi kafamda mı kurdum yoksa beni heveslendiren o muydu? Yanıma geldiğinde bana tek taş aldı hatta söz yüzüğü baktık bunlar da oldu. Ben telefonda konuşurken ailem sizinkilerle tanışmak istiyor durumu anlattım ama senin anlatman daha uygun dedim ve istemeye gelmenizi bekliyorlar dedim. O da bana ben ailene zaten sene sonuna kadar adım atacağımızı söyledim, sanırım ailenle anlaşamayacağız falan dedi. Ben sinir krizi geçirdim o an tutamadım kendimi. Ben söz vermedim şu tarih diye dedi. Bu adam söz vermediği şeyleri yapmasa da olur sanıyor.
Size aile yapımı anlatayım. Biz iç anadolulu onlar ise batılı bir çevrede büyümüş. Biz de kızın ailesiyle tanışıldıktan sonra her şey başlar adı konur artık. Onlar da normal kızın ailesiyle tanışmak. Kardeşinin sevgilisiyle uzun yıllar tanışıyorlar ama bu sene nişanlandılar. Ben aileme de anlattım bakın onlara normal diye ama bizimkiler çoktan tanışmaya gelmeden herkese yaymaya başlamıştı. Teyzem memleketten aramıştı düşünün söz ne zaman geleceğim diye.
Aslında ayrılma sebebim bunlar değil elbette, ayrılma nedenim 3 haftadır aramayan sormayan, tartışmaya bile tenezzül etmeyen korkak bir adamla birlikte olduğum gerçeği. Ben sinir krizi geçirirken ağlama sil göz yaşını, seni seviyorum bak ben, şimdi kapatıcaz ama öğle arasında seni arıcam konuşucaz diyen adam 3 haftadır sessizliğe gömüldü. Ben sabırsız olan ve yazan tarafım ben de direnmek istedim o yazmıyorsa ben niye yapıyorum dedim ama benim en sevmediğim şey belirsizlikte kalmak. Ben bugün artık her şeyi netleştireceğim. Uğraşmayan, çabalamayan adamla olmaz gerçekten. Bir de seven adam evlenmek ister ya uzatmaz bu kadar, gerçekten evlenmek istemeyecek bir nedeni de yok. Ailesi beni sevdi, maddiyat var yok yani düşünüyorum tek aklıma gelen beni yeteri kadar sevmediği.
Daha çok şey var ayrıntı var bu düşüncemin altında tonlarca şeyler var ama size yapabildiğim kadar anlatmaya çalıştım. İyi hissetmiyorum elbette. Arkadaşım da yok pek o yüzden buraya yazmak istedim. Uzun oldu ama okuduğunuz için teşekkürler.
Çocuğum 20 yaşın altındaysa o zaman kiminle geziyor diye merak ederim sevgilisini tanımak isterim tabi. Öte yandan konu sahibesi 27 yaşında, ailesi de geleneksel insanlar karşı taraf da bunu biliyor. Eve tanışmaya gelmek ciddiyete adım atmak demek.
