19 yaşında üniversite sınavına hazırlanan bir kızım ben. Fen lisesi mezunuyum başarılı sayılırım. İstediğim bölümler de oldukça yüksek. Gel gelelim annem 1 yıl mezuna kalmamı hayatımın en büyük hatasıymış gibi görüyor. Başlarda soranlara gelen sıralamamı azaltarak söylüyordu.( 30 bin yaptıysam 15 bin diyordu mesela) Çok üzücü bu. Mesela naptın niye gitmedin diye birisi sorsa hemen atlıyordu “diş hekimliği tuttu eczacılık tuttu kendisi istemedi” başarı kanıtlıyordu sağa sola güya. Bu da çok kırıcı. O kadar odaklamış ki kendini ders başarısına. Bugün kardeşime bir taktik verecektim aramızda tartıştık, söylemiycem dedim öylesine. “O iyi bir lise kazanmazsa ömrüm boyunca ağlarım” diyor. sanki hayattaki tek başarı buymuş gibi. Sen doktor olacaksın diyor asla başka bir seçenek bırakmıyor bana. Seni doktor görmeden ölmeyeceğim diyor. Beni bu konuda robot haline getirdiğini düşünüyorum. Tüm akrabalarına ben başarılıyım bakın çocuklarım böyle oldu demek istiyor. Kendisinin bir mesleği yok ev hanımı. Tabii ki bizim geleceğimizi de düşünüyor bundan şüphem yok. Ama bu yaz daha iyi anladım ki çevreye benim istediğim başarıya ulaşamamı söylemeyi kendine yediremedi. Çok yoruldum. Çok sıkıldım artık bu imalarından. Bazen çok normal bi sohbette “keşke şu konuyu şöyle yapsaydım” diyorum. Sıradan bir şekilde yalnızca laf olsun diye ders çalışma programımla ilgili bilgi veriyorum mesela. Diyor ki “keşke diyceksek keşke geçen yıl adam gibi çalışıp gitseydin tıpa” yemin ederim geçen yıl da başarısız bir sonuç çıkarmadım. Başarı kıstası ya fen lisesi ya tıp. Öğretmenler mühendisler başarılı değil onun için. Ağlıyorum yine bunaldım. Çalışma isteğim de kaçıyor böyle olunca. Onun ego tatmin aracı olmak çok üzüyor beni. Beni düşündüğünü de unutuyorum bu anlarda. Of of azcık siz motive edin beni de yeniden çalışayım zaten her şey karmakarışık oldu koronadan. Neyse çok uzun oldu özür dilerim vaktinizi aldım. Sizi çok öpüyorum destekleriniz için şimdiden teşekkür ederim.