Çocuklarda 3 yaş sendromu...

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa........ diye bağırmak istiyorum bazen avazım çıktığı kadar.
Tam 2 yaş sendromundan kurtulduk "yaşasın" diyecektim ki, başımıza 3 yaş sendromu çıktı...
Her şey onun, her şey onun istediği şekilde olacak ve her şey onun istediği zaman olacak...
Geçen gece yarısına kadar "eve ditmiceeemmm, dayıma ditcemmm, uyumucam beeeen" diye ağladı.
evet biliyorum tam inat zamanı, sevgiyle üstesinden gelmem gerekiyor bu durumun ama benim de sabrım nereye kadar bilemiyorum... Aslında çok da bilmek istemiyorum. Beni o kadar iyi anlıyor ki, dediklerimi yapmamasının tek nedeni inat ve minik adam resmen benimle dalga geçiyor... Ama bugünler geçince öyle tatlı tatlı gülümsetecek ki bizi biliyorum çünkü daha önce de yaşamışlığım var büyük böcükten :) peki bu dönemde neler yapabiliriz. Daha sonraları bizi gülümsetecek bu zorlu dönemleri nasıl aşabiliriz.


Öncelikle şefkat ve sevgi dozumuzu maksimumun da üzerine çıkarmamız gerekiyor. Çocuklarımızla kesinlikle bir inatlaşmaya girmemeliyiz ki zaten "çocuklarla yapılan inatlaşmalardan hiçbir ebeveyn kazançlı çıkmamıştır henüz" tabii ki bu inatlaşmaya girmeyeceğiz diye her dediklerini kabul edeceğiz anlamına gelmiyor. Onlara mutlaka ve mutlaka kural koyacağız ve sınırlarını bilmelerini sağlayacağız. Gereksiz inatlaşmalardan güç bende çatışmalarından bahsediyorum. Çocuğun her dediğini yapmak bencilliğe, her dediğini yapmamak da özgüven eksikliğine sebep oluyor. Bizler anne olarak kendine güvenli ama sınırlarını bilen ahlaklı çocuklar yetiştirmek için çıktık bu yola ve inanıyorum bu en güzel dönemlerimizi de yine çocuklarımızla beraber sevgiyle atlatacağız...


Hepimize bu yolda kolaylıklar diliyorum...