Bilmem ki benim bebeğim zor bi çocuk değil. Ne uykusu dert ne yemesi dert. Cazgır bi çocukta değil gerçi biraz değişiyor gibi 2 yaş sendromu yaklaşıyor galiba. İnsanlardan sıkılmayan ben olmayınca ağlamayan bi tip. Pek yormuyor beni. Sadece uyanıkken iş yapamıyorum. Çamaşır atsam makineyle oynuyo sürekli çocuk kilidini açıyorum kapatma tuşuna uzun basıp makineyi kapatıyo
bulaşık makinesinin içine giriyo kirlileri alıp oynamaya çalışıyo kıyafet katlasam kstladıklarımı dağıtıyo. Bi noktada işten bıkmama sebep oluyo bu onun dışında rahat bi çocuk
gelmez tabi tadını çıkarmak lazım ama o eski sosyalliği özledim ne yalan söyliyim
. Anlatsam roman olur şuan durumunun kıymetini bil başına dert arama bence. 2 yaşında 15:00 den 19:00 a kadar parktaydım şimdi de 13:00 okula bırakıyorum 16:45 alıyorum 19:00 a kadar yine parktayız . Haftasonları 13:00-19:00 mesai yapıyoruz. Bilmem anlatabildim mi
ya şaka yapıyor aslında kendince ama bazen isteyince yok ki diyip sırıtıyo sonra istediğimden fazlasını veriyo ama ben surat asıyorum öyle yapınca 
o kredi ksrtı başımıza bela oldu yönetmeyi beceremedik esnaf olunca günlük kazanıyo o yüzden pek toplu alışveriş yapmıyorum zaten atıyorum 3 bin lirayla gitsem bize taş çatlasın 2 hafta bile sürmeyecek bi alışveriş çıkıyo ortaya. Gerektikçe alınca da sürekli aynı konu dönüyor. Asla sakınmaz hiç öyle huyları yok. Haklısınız da gerçi yani sıkılmama gerek yok gereksiz bişeye harcamam zaten ama alışkanlık birazda ben babamdan da çekinirdim istemeye 
bırakcak tabi çocuk bakmak çalışmaktan daha zor
zaten o ev çekip çevirme işi beni benden alıyo uyanıkken ev işi yapmak mümkün değil ya kirli bulaşık makinesinin içinde ya çalışan çamaşır makinesiyle oynar ya da katlandığim kıyafetleri dağıtır. He bi de süpürgenin önüne geçip ucuyla onu kovalamamı beklemesı var 
