Çocuğunuzla anlaşabiliyormusunuz,Size küser mi ??

Çalışan bir anne olduğumdan mı , yoksa çok psikoloji kitapları okuduğum için midir bilmem kızımla aramızda kendiliğinden gelişen bir arkadaşlık oluştu. Aslında her anne gibi ben de çocuğumun bakımıyla, dersleriyle, beslenmesi ile, sosyal gelişimiyle ilgilenip onu şefkatle büyüttüm..Ama asla anaç olamadım..
Asla aramızda kuşak farkını hissedilir derecede yaşatmadım. Daima onu anlamaya ve çağı yakalamaya çalıştım, onun müziklerini dinledim, giyim zevkini paylaştım. Bunları severek isteyerek yaptım, sınırlarımızı koruyarak tabi..Sınırlardan kastım, ben onun arkadaşı gibiyim ama özünde annesiyim..Bu mesafeyi hep korudum.
Şu anda yurtdışında okuyor, ilk defa aramız biraz limoni, Arkadaşlarıyla gitmek istediği ama benim biraz riskli gördüğüm bir seyahate izin vermediğim için bana dargın biraz...
Onu anlamaya çalışıyorum ama, onun da uzakta bir annenin psikolojisini anlaması gerek diye düşünüyorum.Yine de haksızlık mı yaptım diye üzülüyorum.
Bu seyahate gitmek için henüz fırsatı var..İzin verebilirim de , ama sorgulamak istediğim şu: Görüş ayrılıklarımız olduğunda illaki küsmek mi gerek, yoksa çocuklarımızın her dediğini yaparak onları bu kırılganlık noktasına getiren bizlermiyiz?Veya onları özgür bıraktığımızı sanıp , koruma şemsiyemizi üzerlerinden hiç eksik etmiyormuyuz ?
Offff bilemiyorum, siz de benzer durumlar yaşıyormusunuz?İnsanın çocuğu ile arasının iyi olmaması kocası ile olandan daha çok acıtıyor galiba..
Ama beterin beteri de var, bir arkadaşımın kızı ergenlik çağından beri annesiyle sürekli didişme halinde, hiçbir konuda anlaşamıyorlar, sürekli kavga , bağırış çağırış. oğlu olanlar ne yapıyor acaba, erkek çocukları zaptetmek daha zor...