her anne-babanın çocukları için endişelenmeleri,hatta bir takım korkuları olması doğaldır.yanlız ben bazen bu doğallığı biraz aştığımı düşünüyorum. son dönemlerde okuduğumuz,haberlerden izlediğimiz acı olayların da beni iyice paranoyaklaştırmasının etkisi de büyük gerçi.
sizlere bir örnek vermek istiyorum :
geçen kızımı parka götürdüm.park inanılmaz kalabalıktı.kızıma(5yaşında) 'hadi sen oyna ben burda oturup sana bakcam' dedim. kızımın çocukların arasına dalmasınla onu gözden kaybetmem bir oldu gibi bir şey.önce içimden 'birazdan bulurum onu' diye gözlerimle aramaya devam ettim oturduğum yerden ama sonra bulamadığımı fark edip o curcunanın içine daldım.bariz belli olabilecek renkte bir t-shirt giydirmeme rağmen kızı bulamayınca resmen stres bastı,kalbimin büzüldüğünü hissettim içimden.mantığım her ne kadar kaçırılmasına imkan yok bu kadar kısa bir sürede dese de,paniğime engel olamadım ve ister istemez adımlarım daha bir hızlandı sağ sola.sonunda hepten panik beni esir aldı ve dizlerimin çözüldüğünü hissettim resmen.bunların hepsi topu topu 10 dakika içinde yaşanmıştır belki.
meğer kızım tünel tipi kaydırağın içine girmiş orada oturuyormuş.beni ayakta dolanırken görünce yanıma geldi ve niye kalktığımı sordu. ona hiç birşey belli etmeden gülümseyerek 'kaymanı izlemek istedim.'dedim.
merakım şu arkadaşlar,aşırı mı tepki veriyorum sizce?hani çocuklarıma birşey belli etmiyorum ama kendimi yiyip bitiriyorum böyle zamanlarda...
sizlere bir örnek vermek istiyorum :
geçen kızımı parka götürdüm.park inanılmaz kalabalıktı.kızıma(5yaşında) 'hadi sen oyna ben burda oturup sana bakcam' dedim. kızımın çocukların arasına dalmasınla onu gözden kaybetmem bir oldu gibi bir şey.önce içimden 'birazdan bulurum onu' diye gözlerimle aramaya devam ettim oturduğum yerden ama sonra bulamadığımı fark edip o curcunanın içine daldım.bariz belli olabilecek renkte bir t-shirt giydirmeme rağmen kızı bulamayınca resmen stres bastı,kalbimin büzüldüğünü hissettim içimden.mantığım her ne kadar kaçırılmasına imkan yok bu kadar kısa bir sürede dese de,paniğime engel olamadım ve ister istemez adımlarım daha bir hızlandı sağ sola.sonunda hepten panik beni esir aldı ve dizlerimin çözüldüğünü hissettim resmen.bunların hepsi topu topu 10 dakika içinde yaşanmıştır belki.
meğer kızım tünel tipi kaydırağın içine girmiş orada oturuyormuş.beni ayakta dolanırken görünce yanıma geldi ve niye kalktığımı sordu. ona hiç birşey belli etmeden gülümseyerek 'kaymanı izlemek istedim.'dedim.
merakım şu arkadaşlar,aşırı mı tepki veriyorum sizce?hani çocuklarıma birşey belli etmiyorum ama kendimi yiyip bitiriyorum böyle zamanlarda...
