Çıkmazlar, intihar düşüncesi, umutsuzluk...

Merhabalar öncelikle herkese... 2012 senesinde yine buraya üyeydim, fakat ne mailimi ne de kullanıcı adımı hatırlamadığım için yeni bir hesap açmak zorunda kaldım...

Kendi başıma çıkamadığım bir çukurdayım sanki ve sizlere yazmak istedim...4 yıl öncesine kadar güzel bir hayatım vardı; aile tartışmaları içinde kalarak büyüsek de şükür diyorduk.. sağlık sıkıntıları olmadıkça gözyaşlarımı silip mutlu olurdum.. ardından biriyle tanıştım, görücü usulü oldu diyebiliriz akrabaları aracı olmuştu.. başlarda istemedim, ilk gördüğümde etkilenmemiştim.. benimle tanışmak için çok uğraştı; sokak hayvanlarını besliyordum hemen hemen her gün aynı saatte, ve o da her gün orada oluyordu hayvanlarla ilgili sohbet açıyordu.. ilk bir yılımız çok iyiydi; nereye gitsem orda, beni incitmiyor, hassas davranıyor, "kız kardeşim gibi mazlumsun, seni üzecek şekilde davranamam" diyordu.. kendisi askerdeyken benim canım sıkkın olduğunda halasını gönderirdi yanıma yalnız kalmıyım diye, bana ulaşamasın tüm arkadaşlarımı arardı, özel sektörde çalışırken yorulmama dayanamazdı gözleri dolardı, iş stresinden dolayı ileri derece sivilcelerim olduğunda ben ağladığımda o da ağlamıştı.. sabah 6 buçukta her gün benimle işyerime kadar gelirdi 1.5 saatlik yolu.. yine her akşam iş çıkışıma gelirdi.. iş yerindeki arkadaşlarım "ne ağır ne iyi biri" derlerdi.. askerden geldiğinde ailesi bize geldi, ailesel sorunlar çıktı. bazı sorunlardan dolayı ailem istemedi, onlara hakaret etti(hayvanlar vs diye... babam o'nun babasına, dedesine küfür etti yüzlerine karşı fln). yine de o 2 yıl boyunca annemi her gördüğünde yanına koştu elinde bişey varsa aldı, aradı halini hatrını sordu vs.. bu süreçte ailemle büyük kavgalar yaşadım; dayak yedim, işitmediğim küfür laf hakaret kalmadı, 6-7 ay evde yemek yiyemedim, her yediğim lokma haram edildi bana(yediklerin haram olsun dendi).. inada bindi ailemde bu durum, dediğimizi yapacaksın oldu.. silahla tehdit edildim, ailesini tehdit ettiler vs.. baktık olmuyor, kötü bir yerlere varacak durum bitmiş gibi davranalım dedik.. ama ailem iş çıkışlarıma geldi, beni sıkıştırır oldu, yine kurtuluş yok.. dayanamadım artık bitsin dedim ona, olmuyor ben eriyip bitiyorum.. gözlerinin içi gülen, kıpır kıpır olan, neşeli o kız gitti yerine her gün şiş gözlerle, ağlayan bir bitmiş kişi geldi.. bitti dedik, o sürekli mailime giriyor, kardeşimle görüşüyor, kendi kardeşi bana mesaj atıp sorular soruyor falan.. bitti gibi değil yani... durakta beklemiş, gözgöze gelince ben ağladım o ağladı.. zor günlerdi yani...

özete gelirsem; bu süreçte defalarca ağlamayı denedik ama olmuyordu; yine de bir şekilde kesişiyordu hayatlarımız... ailemin yanında kötüydüm; kpss ile atan başka şehire git ben hep yanındayım vs dedi.. ailem beni ağlattıkça o da ağlıyordu karşımda, tüm suçlu benim karşına çıkmamalıydım vs diyordu.. atandım başka şehre; bana çok düşkün olan o adam bir anda gidiyordu bazen bana bağırmaya, azarlamaya başladı.. yapamıyorum ayrılmalıyız dedi, ayrılmayı istemedim; ailem zaten dışlamıştı beni bir de onu kaybedersem kimsesiz kalcaktım sanki.. bu sorunları yaşarken de ne arkadaşlarımla görüşcek halim vardı ne bişey.. hepsinden uzaklaşmıştım da.. nitekim gitti; ağlamalarıma rağmen gitti.. yine kardeşimle görüşüyordu yine beni arkadaşlarıma soruyordu vs.. döndü; senin hayatını mahvettim diye öyle yaptım dedi, ağladı.. inandım, affettim.. ama o olayı 4-5 kere daha yaşadık.. her seferinde inandım..

bir kere intihara giriştim başarısız oldum, birinde bayılmışım apartmandaki arkadaşım farketmiş kapıyı ev sahibine açtırmış falan...

şimdi daha dipte hissediyorum kendimi.. normalde ben derdim hep "kalk, silkelen, kendine gel, hayat bitti mi" falan diye.. kendime de çok defa dedim bunu çok defa ayağa kalkmaya çalıştım 1 ay hiç bir şey olmamış mutluymuşum gibi oldu sonra daha beter yıkıldım, evdeki eşyaları parçaladım, kendimi dövdüm.. şuanda ise kalkamıyorum ayağa, mesela pazartesi günü kendimi şartlıyorum yeniden başla hayata diye, yüzün gülsün diye; salı günü eski ben oluyorum (4 yıl önceki) gülüyorum, neşeli oluyorum, makyaj yapıyorum, sevdiğim gibi giyiniyorum... akşam eve kendimi zor atıyorum ama; eve girdiğim an yer çöküp kusana kadar ağlıyorum; banyoya suyun altına girip hüngür hüngür ağlıyorum..

ben hayal kurmadan ve dua etmeden uyuyamayan bir insanım; her gece hayal kurarak uyuyorum.. eskiden o cicili bicili hayaller kuran kız şimdi ne hayaller düşünüyor... her gece başımı yastığa koyduğumda kansere ya da başka bir hastalığa yakalandığımı, 1 ay içinde en fazla beter hale düştüğümü, başımda ailemin ve o'nun olduğunu; herkesin biz ne yaptık değer miydi dediğini ve pişman olduğunu hayal ediyorum.. ama bu hayalin sonunda bu pişmanlık beni iyi etmiyor, ben ölüyorum.. hep böyle hayaller aklımda ve kendime engel olamıyorum.. böyle değildim ben; kendimi tanıyamıyorum.. böyle düşünen kişi ben olamam, ama elimde değil bu düşünceleri atamıyorum aklımdan...26 yaşındayım ama ben kendimi ölümü bekleyen 90 yaşında biri gibi hissediyorum..

gözlerinizi yordum, zamanınızı aldım hakkınızı helal edin.. şunları birine anlatmak kolay değil; sizinle paylaşmak istedim....

EKLEME: bu hallerimin sebebi birisi değil; bu süreçte yaşadığım hayal kırıkları, hakaretler, dışlanmalar... koşulsuz kabul göremeyişim, her zaman "şunu yaparsan seni severiz" gibi bir durumla karşılaşmam.. yoksa o kişiyi unutamamamdan ya da başkasını asla sevemem gibi cümlelerim yok..

seni anlamaya çalıştım ama yazında aynı duyguların gibi karışık olmuş..
30 yaşında 16 aylık evliyim bence bu hayatta tek gercek şey sağlık annen ve babam kardeşlerinin sağlığı yerindeyse bu hayatta mutsuz olacak bi sebep bulamıyorum..aşk sevgi hepsini yaşadım halada yaşıyorum kocama deli gibi aşığım ama benim ALLAH ıma şükür sebebim ailemım yanında sağ olması

Allah korusun kotu hastaliga yakalandigini dusunup, hayal kurmak mi? Allah kimsenin basina vermesin ama yakalanirsan gorursun dunyayi gozun gorecek mi, can telasinin ne denli agir oldugunu bilmiyorsun. Umurunda olmaz o adam, ailen, kazandigin para hicbir sey.
Kendine bu eziyeti cektirecegine bir psikologa git saplanti olabilir bu iliski sende. Ozellikke bu kadar badireler atlatmis iliskinizin bitmis olmasina inanamaman aslinda dogal ama kendine zarar vermen anormal.

Canım benim ya.. el birliği ile mahvetmişler seni.
Ama bazen hayat bitti dediğimiz yerden itibaren başlar.

Erkek arkadaşın eve seninle çok güzel zamanlar geçirmiş fakat bana çok samimi bir karakterde biri gibi gelmedi.. ailenin senin fikirlerine saygı duyması gerekirdi evet.. ama bunda da vardır bir hayır. Belki de senin göremediğin bir şey gördüler, belki de seni inatlarının kurbanı seçtiler.. ama hiç biri senin suçun değil.. görüş dediler görüştün, sonra sevdirdiler sonra da ayırdılar.. ama ne olursa olsun aile işte, atsan atılmaz satsan satılmaz..

Şimdi gelelim sana!
Hayat o kadar güzel ki.. ve çok şanslı bir bayansın. Kendi ayaklarının üzerinde durabilen, kendi parasını kazanabilen bir bayansın. 26 yaşındasın daha ve eminim ki çok kişiler çıkacak ve yeniden aşık olacaksın.. hatta öyle biri çıkacak ki iyi ki o, olmamış diyeceksin!

Öncelikle çevreni değiştir.. yeni arkadaşlıklar edin.
Aktivitelere katılmayı dene.. "Yoruldum artık, bittim, yaşamak istemiyorum, hayallerim vardı vb " gibi cümleleri çıkar hayatından..
Evlilik düşüncesini sil kafandan.. hayatta mutlu olmak için illa birine ihtiyaç duyma hiç bir zaman..
"yalnızken de mutluyum ben" hep de!
Ve aşka kendini kapatma.. yeniden birini sevebilirsin.. insanlar 50 yaşında aşkı arıyorlar.
Belki birini daha seveceksin.. o da sana hayatının hatasını yapacak.. ve sonra yine seveceksin.

keşke hayatın bir erkekten ibaret olmadığı dank diye kafanızda yer etse

iyivegucluol .!.:

Allah korusun kotu hastaliga yakalandigini dusunup, hayal kurmak mi? Allah kimsenin basina vermesin ama yakalanirsan gorursun dunyayi gozun gorecek mi, can telasinin ne denli agir oldugunu bilmiyorsun. Umurunda olmaz o adam, ailen, kazandigin para hicbir sey.
Kendine bu eziyeti cektirecegine bir psikologa git saplanti olabilir bu iliski sende. Ozellikke bu kadar badireler atlatmis iliskinizin bitmis olmasina inanamaman aslinda dogal ama kendine zarar vermen anormal.

Genişletmek için tıkla...

aileme de yanaşamıyorum aklımda, o tehditler, hakaretler, dayaklar geliyor aklıma.. beni neden kabullenemediniz diyorum.. bu yüzden galiba sanki kaybedecek bişeyim kalmamış gibi geliyor...

Ada Lovelace .!.:

Canım benim ya.. el birliği ile mahvetmişler seni.
Ama bazen hayat bitti dediğimiz yerden itibaren başlar.

Erkek arkadaşın eve seninle çok güzel zamanlar geçirmiş fakat bana çok samimi bir karakterde biri gibi gelmedi.. ailenin senin fikirlerine saygı duyması gerekirdi evet.. ama bunda da vardır bir hayır. Belki de senin göremediğin bir şey gördüler, belki de seni inatlarının kurbanı seçtiler.. ama hiç biri senin suçun değil.. görüş dediler görüştün, sonra sevdirdiler sonra da ayırdılar.. ama ne olursa olsun aile işte, atsan atılmaz satsan satılmaz..

Şimdi gelelim sana!
Hayat o kadar güzel ki.. ve çok şanslı bir bayansın. Kendi ayaklarının üzerinde durabilen, kendi parasını kazanabilen bir bayansın. 26 yaşındasın daha ve eminim ki çok kişiler çıkacak ve yeniden aşık olacaksın.. hatta öyle biri çıkacak ki iyi ki o, olmamış diyeceksin!

Öncelikle çevreni değiştir.. yeni arkadaşlıklar edin.
Aktivitelere katılmayı dene.. "Yoruldum artık, bittim, yaşamak istemiyorum, hayallerim vardı vb " gibi cümleleri çıkar hayatından..
Evlilik düşüncesini sil kafandan.. hayatta mutlu olmak için illa birine ihtiyaç duyma hiç bir zaman..
"yalnızken de mutluyum ben" hep de!
Ve aşka kendini kapatma.. yeniden birini sevebilirsin.. insanlar 50 yaşında aşkı arıyorlar.
Belki birini daha seveceksin.. o da sana hayatının hatasını yapacak.. ve sonra yine seveceksin.

Genişletmek için tıkla...

öncelikle umut dolu ve güzel mesajınız için çok çok teşekkür ederim.. cümlelerinizin her birinden şefkat hissediyorum sanki, teşekkür ederim tekrar....
ya yeniden aynı şeyleri yaşarsam diye düşünüyorum, korkuyorum bir başkasına zarar vermekten..

TurkuazM .!.:

keşke hayatın bir erkekten ibaret olmadığı dank diye kafanızda yer etse

Genişletmek için tıkla...

keşke anlayarak okusaydınız ve BİR ERKEK için şu halde olmadığımı anlasaydınız.

Valla böyle kendinizi patates cuvalı gibi salmayın
neler neler yasadıkta ölmedik gayette mutluyuz
sizin yasadıklarınız ne ki?
Bir erkek ne ki allah aşkına ya dünyada ne büyük sıkıntılar var bu yaptıgınız resmen kendinize eziyet
herseyı kendım kendimi dövdüm demişsiniz , bizden bile utanmadan böyle yazmışsınız değer mi?
Bu kadar mı depersiz özgüvensizsin ya
Dünyadaki bir erkek o da değil ayrıca

Genelde sorunlu bir ilişki yaşayan bayanlar buna ben de dahilim ki yaşadım. ( Çok sevdiğim adam tarafından aldatıldım.. yıllar sonra tekrar çok sevdim şimdi nişanlıyım ve iyi ki beni eskisi aldatmış diyorum :) )
Bir sonra ki ilişkilerinde daha temkinli oluyor.. hem aşkı yaşıyor hem de kaybetme korkusu yaşamıyor. Siz de öyle olacaksınız.. o zaman daha güzel seviyor ve seviliyorsunuz. Erkekler kaybetme korkusu yaşamayan bayanları daha çok seviyorlar :)
Acılar insanı güçlendirir.. senden fazla kimse kıymetli değil. Kendinden fazla kimseyi çok sevme. Sen kendini çok seversen herkes seni sever.. sen kendine çok değer verirsen herkes verir. Sen iyi olursan sevdiklerin daha iyi olur.
Bencil ol :) Sen düşünme bir şey yaparken, onlar düşünsün bu saatten sonra sana bir şey yaparken.

Önce kendini toparla dediğim gibi.. kalkan oluştur kendi çevrende kimse ama kimse sana zarar veremesin.
Daha sonra ailende gelir, aşkta gelir.. ama unutma şuan sana bir şey olursa herkes 3 gün ağlar 4. gün hayat devam ediyor der..
Olan sana ve gençliğine olur.. inat yap, hırs yap.. ve mutlu olmak için pes etme.. Cesur ol! Varsın ellerinden gelenleri yapsınlar sana .. sen duruşunu hiç bozma. İleride seni bekleyen çok güzel yıllar da var.

ailenizle ne geçti ki aralarında aileniz bu kadar büyük tepkiler verdi? ciddi ve affedilemz şeyler olmalı mutlaka,o kısmı atlamışsınız yazarken..
CuteMom a katılıyorum sonuna kadar..hep de yazıyorum,aşk meşk dertlerini bu kadar büyütmeye ne gerek var,ölüyorum bitiyorum ,yok kötü hastalığım olsa falan..o hayal de sadece herkes size odaklansın ilgi göstersin ve pişman olsun demenin başka yolu.ama nböyle devame derseniz cidden yakalanacaksınız..beyin vücudu hasta eder çünkü..
psikiuyatriste gidip tedavi olun,depresyondasınız bence.

PembePanda .!.:

Merhabalar öncelikle herkese... 2012 senesinde yine buraya üyeydim, fakat ne mailimi ne de kullanıcı adımı hatırlamadığım için yeni bir hesap açmak zorunda kaldım...

Kendi başıma çıkamadığım bir çukurdayım sanki ve sizlere yazmak istedim...4 yıl öncesine kadar güzel bir hayatım vardı; aile tartışmaları içinde kalarak büyüsek de şükür diyorduk.. sağlık sıkıntıları olmadıkça gözyaşlarımı silip mutlu olurdum.. ardından biriyle tanıştım, görücü usulü oldu diyebiliriz akrabaları aracı olmuştu.. başlarda istemedim, ilk gördüğümde etkilenmemiştim.. benimle tanışmak için çok uğraştı; sokak hayvanlarını besliyordum hemen hemen her gün aynı saatte, ve o da her gün orada oluyordu hayvanlarla ilgili sohbet açıyordu.. ilk bir yılımız çok iyiydi; nereye gitsem orda, beni incitmiyor, hassas davranıyor, "kız kardeşim gibi mazlumsun, seni üzecek şekilde davranamam" diyordu.. kendisi askerdeyken benim canım sıkkın olduğunda halasını gönderirdi yanıma yalnız kalmıyım diye, bana ulaşamasın tüm arkadaşlarımı arardı, özel sektörde çalışırken yorulmama dayanamazdı gözleri dolardı, iş stresinden dolayı ileri derece sivilcelerim olduğunda ben ağladığımda o da ağlamıştı.. sabah 6 buçukta her gün benimle işyerime kadar gelirdi 1.5 saatlik yolu.. yine her akşam iş çıkışıma gelirdi.. iş yerindeki arkadaşlarım "ne ağır ne iyi biri" derlerdi.. askerden geldiğinde ailesi bize geldi, ailesel sorunlar çıktı. bazı sorunlardan dolayı ailem istemedi, onlara hakaret etti(hayvanlar vs diye... babam o'nun babasına, dedesine küfür etti yüzlerine karşı fln). yine de o 2 yıl boyunca annemi her gördüğünde yanına koştu elinde bişey varsa aldı, aradı halini hatrını sordu vs.. bu süreçte ailemle büyük kavgalar yaşadım; dayak yedim, işitmediğim küfür laf hakaret kalmadı, 6-7 ay evde yemek yiyemedim, her yediğim lokma haram edildi bana(yediklerin haram olsun dendi).. inada bindi ailemde bu durum, dediğimizi yapacaksın oldu.. silahla tehdit edildim, ailesini tehdit ettiler vs.. baktık olmuyor, kötü bir yerlere varacak durum bitmiş gibi davranalım dedik.. ama ailem iş çıkışlarıma geldi, beni sıkıştırır oldu, yine kurtuluş yok.. dayanamadım artık bitsin dedim ona, olmuyor ben eriyip bitiyorum.. gözlerinin içi gülen, kıpır kıpır olan, neşeli o kız gitti yerine her gün şiş gözlerle, ağlayan bir bitmiş kişi geldi.. bitti dedik, o sürekli mailime giriyor, kardeşimle görüşüyor, kendi kardeşi bana mesaj atıp sorular soruyor falan.. bitti gibi değil yani... durakta beklemiş, gözgöze gelince ben ağladım o ağladı.. zor günlerdi yani...

özete gelirsem; bu süreçte defalarca ağlamayı denedik ama olmuyordu; yine de bir şekilde kesişiyordu hayatlarımız... ailemin yanında kötüydüm; kpss ile atan başka şehire git ben hep yanındayım vs dedi.. ailem beni ağlattıkça o da ağlıyordu karşımda, tüm suçlu benim karşına çıkmamalıydım vs diyordu.. atandım başka şehre; bana çok düşkün olan o adam bir anda gidiyordu bazen bana bağırmaya, azarlamaya başladı.. yapamıyorum ayrılmalıyız dedi, ayrılmayı istemedim; ailem zaten dışlamıştı beni bir de onu kaybedersem kimsesiz kalcaktım sanki.. bu sorunları yaşarken de ne arkadaşlarımla görüşcek halim vardı ne bişey.. hepsinden uzaklaşmıştım da.. nitekim gitti; ağlamalarıma rağmen gitti.. yine kardeşimle görüşüyordu yine beni arkadaşlarıma soruyordu vs.. döndü; senin hayatını mahvettim diye öyle yaptım dedi, ağladı.. inandım, affettim.. ama o olayı 4-5 kere daha yaşadık.. her seferinde inandım..

bir kere intihara giriştim başarısız oldum, birinde bayılmışım apartmandaki arkadaşım farketmiş kapıyı ev sahibine açtırmış falan...

şimdi daha dipte hissediyorum kendimi.. normalde ben derdim hep "kalk, silkelen, kendine gel, hayat bitti mi" falan diye.. kendime de çok defa dedim bunu çok defa ayağa kalkmaya çalıştım 1 ay hiç bir şey olmamış mutluymuşum gibi oldu sonra daha beter yıkıldım, evdeki eşyaları parçaladım, kendimi dövdüm.. şuanda ise kalkamıyorum ayağa, mesela pazartesi günü kendimi şartlıyorum yeniden başla hayata diye, yüzün gülsün diye; salı günü eski ben oluyorum (4 yıl önceki) gülüyorum, neşeli oluyorum, makyaj yapıyorum, sevdiğim gibi giyiniyorum... akşam eve kendimi zor atıyorum ama; eve girdiğim an yer çöküp kusana kadar ağlıyorum; banyoya suyun altına girip hüngür hüngür ağlıyorum..

ben hayal kurmadan ve dua etmeden uyuyamayan bir insanım; her gece hayal kurarak uyuyorum.. eskiden o cicili bicili hayaller kuran kız şimdi ne hayaller düşünüyor... her gece başımı yastığa koyduğumda kansere ya da başka bir hastalığa yakalandığımı, 1 ay içinde en fazla beter hale düştüğümü, başımda ailemin ve o'nun olduğunu; herkesin biz ne yaptık değer miydi dediğini ve pişman olduğunu hayal ediyorum.. ama bu hayalin sonunda bu pişmanlık beni iyi etmiyor, ben ölüyorum.. hep böyle hayaller aklımda ve kendime engel olamıyorum.. böyle değildim ben; kendimi tanıyamıyorum.. böyle düşünen kişi ben olamam, ama elimde değil bu düşünceleri atamıyorum aklımdan...26 yaşındayım ama ben kendimi ölümü bekleyen 90 yaşında biri gibi hissediyorum..

gözlerinizi yordum, zamanınızı aldım hakkınızı helal edin.. şunları birine anlatmak kolay değil; sizinle paylaşmak istedim....

Genişletmek için tıkla...

sizi gerçeten anlayamadım.aileniz istemiyorsa istemesin ya da ilişkiniz kötüyse kötü.bu kadar umutsuz olmamızın sebebi fizyolojik olabilir mi? beyinde bir sorun ya da hormonlarda felan bir doktora gitseniz normal değil yani

PembePanda .!.:

keşke anlayarak okusaydınız ve BİR ERKEK için şu halde olmadığımı anlasaydınız.

Genişletmek için tıkla...

çoğu kişi benim gibi anlamadan okumuş o zaman.

26 yaşında gencecik sağlıklı bir insansınız ve bir işiniz var, tek başına ayakta durabiliyorsunuz, bu kısım doğru değil mi?

Ailem benim kararlarımı hiçe saydı, dövdü sövdü, benliğimi ayaklar altına aldı diyorsunuz. Sevdiğiniz adam da tam birşeyleri yolunu koyduğunuz zaman, size benzer bir psikolojik şiddet uygulamaya başlamış, sonra da yalvarmalarınıza rağmen sizi yarı yolda tek başınıza bırakmış. Bu kısım da doğru mu?

Öyle ise ne ailenizin ne de o herifin varlığına ihtiyaç duymamak için çok geçerli nedenleriniz var. Hayat size sıfırdan başlamanız için yepyeni bir fırsat sunmuş. Üstelik, yine altını çiziyorum, her türlü başlangıç için çok genç de olmanız bir avantaj.

İnanın yavaş yavaş ölüyor olsaydınız, en son derdiniz birilerine bir ders vermek, pişmanlıklarını görmek olurdu. Hayatınızın, varlığınız kıymetini bilin. Pozitif bakmaya çalışın ki yeni kapılar açılsın size.

PembePanda .!.:

Merhabalar öncelikle herkese... 2012 senesinde yine buraya üyeydim, fakat ne mailimi ne de kullanıcı adımı hatırlamadığım için yeni bir hesap açmak zorunda kaldım...

Kendi başıma çıkamadığım bir çukurdayım sanki ve sizlere yazmak istedim...4 yıl öncesine kadar güzel bir hayatım vardı; aile tartışmaları içinde kalarak büyüsek de şükür diyorduk.. sağlık sıkıntıları olmadıkça gözyaşlarımı silip mutlu olurdum.. ardından biriyle tanıştım, görücü usulü oldu diyebiliriz akrabaları aracı olmuştu.. başlarda istemedim, ilk gördüğümde etkilenmemiştim.. benimle tanışmak için çok uğraştı; sokak hayvanlarını besliyordum hemen hemen her gün aynı saatte, ve o da her gün orada oluyordu hayvanlarla ilgili sohbet açıyordu.. ilk bir yılımız çok iyiydi; nereye gitsem orda, beni incitmiyor, hassas davranıyor, "kız kardeşim gibi mazlumsun, seni üzecek şekilde davranamam" diyordu.. kendisi askerdeyken benim canım sıkkın olduğunda halasını gönderirdi yanıma yalnız kalmıyım diye, bana ulaşamasın tüm arkadaşlarımı arardı, özel sektörde çalışırken yorulmama dayanamazdı gözleri dolardı, iş stresinden dolayı ileri derece sivilcelerim olduğunda ben ağladığımda o da ağlamıştı.. sabah 6 buçukta her gün benimle işyerime kadar gelirdi 1.5 saatlik yolu.. yine her akşam iş çıkışıma gelirdi.. iş yerindeki arkadaşlarım "ne ağır ne iyi biri" derlerdi.. askerden geldiğinde ailesi bize geldi, ailesel sorunlar çıktı. bazı sorunlardan dolayı ailem istemedi, onlara hakaret etti(hayvanlar vs diye... babam o'nun babasına, dedesine küfür etti yüzlerine karşı fln). yine de o 2 yıl boyunca annemi her gördüğünde yanına koştu elinde bişey varsa aldı, aradı halini hatrını sordu vs.. bu süreçte ailemle büyük kavgalar yaşadım; dayak yedim, işitmediğim küfür laf hakaret kalmadı, 6-7 ay evde yemek yiyemedim, her yediğim lokma haram edildi bana(yediklerin haram olsun dendi).. inada bindi ailemde bu durum, dediğimizi yapacaksın oldu.. silahla tehdit edildim, ailesini tehdit ettiler vs.. baktık olmuyor, kötü bir yerlere varacak durum bitmiş gibi davranalım dedik.. ama ailem iş çıkışlarıma geldi, beni sıkıştırır oldu, yine kurtuluş yok.. dayanamadım artık bitsin dedim ona, olmuyor ben eriyip bitiyorum.. gözlerinin içi gülen, kıpır kıpır olan, neşeli o kız gitti yerine her gün şiş gözlerle, ağlayan bir bitmiş kişi geldi.. bitti dedik, o sürekli mailime giriyor, kardeşimle görüşüyor, kendi kardeşi bana mesaj atıp sorular soruyor falan.. bitti gibi değil yani... durakta beklemiş, gözgöze gelince ben ağladım o ağladı.. zor günlerdi yani...

özete gelirsem; bu süreçte defalarca ağlamayı denedik ama olmuyordu; yine de bir şekilde kesişiyordu hayatlarımız... ailemin yanında kötüydüm; kpss ile atan başka şehire git ben hep yanındayım vs dedi.. ailem beni ağlattıkça o da ağlıyordu karşımda, tüm suçlu benim karşına çıkmamalıydım vs diyordu.. atandım başka şehre; bana çok düşkün olan o adam bir anda gidiyordu bazen bana bağırmaya, azarlamaya başladı.. yapamıyorum ayrılmalıyız dedi, ayrılmayı istemedim; ailem zaten dışlamıştı beni bir de onu kaybedersem kimsesiz kalcaktım sanki.. bu sorunları yaşarken de ne arkadaşlarımla görüşcek halim vardı ne bişey.. hepsinden uzaklaşmıştım da.. nitekim gitti; ağlamalarıma rağmen gitti.. yine kardeşimle görüşüyordu yine beni arkadaşlarıma soruyordu vs.. döndü; senin hayatını mahvettim diye öyle yaptım dedi, ağladı.. inandım, affettim.. ama o olayı 4-5 kere daha yaşadık.. her seferinde inandım..

bir kere intihara giriştim başarısız oldum, birinde bayılmışım apartmandaki arkadaşım farketmiş kapıyı ev sahibine açtırmış falan...

şimdi daha dipte hissediyorum kendimi.. normalde ben derdim hep "kalk, silkelen, kendine gel, hayat bitti mi" falan diye.. kendime de çok defa dedim bunu çok defa ayağa kalkmaya çalıştım 1 ay hiç bir şey olmamış mutluymuşum gibi oldu sonra daha beter yıkıldım, evdeki eşyaları parçaladım, kendimi dövdüm.. şuanda ise kalkamıyorum ayağa, mesela pazartesi günü kendimi şartlıyorum yeniden başla hayata diye, yüzün gülsün diye; salı günü eski ben oluyorum (4 yıl önceki) gülüyorum, neşeli oluyorum, makyaj yapıyorum, sevdiğim gibi giyiniyorum... akşam eve kendimi zor atıyorum ama; eve girdiğim an yer çöküp kusana kadar ağlıyorum; banyoya suyun altına girip hüngür hüngür ağlıyorum..

ben hayal kurmadan ve dua etmeden uyuyamayan bir insanım; her gece hayal kurarak uyuyorum.. eskiden o cicili bicili hayaller kuran kız şimdi ne hayaller düşünüyor... her gece başımı yastığa koyduğumda kansere ya da başka bir hastalığa yakalandığımı, 1 ay içinde en fazla beter hale düştüğümü, başımda ailemin ve o'nun olduğunu; herkesin biz ne yaptık değer miydi dediğini ve pişman olduğunu hayal ediyorum.. ama bu hayalin sonunda bu pişmanlık beni iyi etmiyor, ben ölüyorum.. hep böyle hayaller aklımda ve kendime engel olamıyorum.. böyle değildim ben; kendimi tanıyamıyorum.. böyle düşünen kişi ben olamam, ama elimde değil bu düşünceleri atamıyorum aklımdan...26 yaşındayım ama ben kendimi ölümü bekleyen 90 yaşında biri gibi hissediyorum..

gözlerinizi yordum, zamanınızı aldım hakkınızı helal edin.. şunları birine anlatmak kolay değil; sizinle paylaşmak istedim....

Genişletmek için tıkla...

Canım öncelikle Allah yasadıklarin konusunda sabır versin

Kendi dusunceme gelecek olursam aile rızasinin olmadigi bir evliligin huzur geyirmeyecegi dusuncesindeyim (tabi bazılari istisna) ama senin ailende rızası alınası normal bi aile gibi gelmedi birde ßu varki emin ol iki ailenin yasadiklarindan sonra senin ailenin ettigi hakaretler vs zaten evlensenizde mutlu olamazdiniz...

Yasadıkların sahiden üzücü seyler ama birde su açıdan dusunmeni isterim tabi inanclı bir insansan kimsenin hayatı dümdüz pürüssüz degil cok sıkıntılı bir hayatım olmasına ragmen burda okudugum dertlerle kendi dertlerimi kıyasladiginda ben onlarin yasadiklarini yasasam kaldiramazdim dedigim seyler okudum

Ve kimse bu dünyadan bir imtihana tabi tutulmadan gitmeyecek seninde imtihanın bunlar olmus kardesim Allah muhafaza ama elimizde daha kotu seyler yasamayacagimizin garantisi yok ki

Bi sure yasadiklarim yuzunden sahiden bunalimdaydim psikologa gidip destek bile aldim ama sunu fark ettim ki inancli bir insan olmama ragmen yasadiklarimin imtihan oldugunu Allah taragindan verildigini unutmusum bunun nedenide imtihan lafini insanlarin hayatimizda kliselestirmesi ayagimiz tasa takilsa ne olsa imtihan deyip deyip basit seylerle imyihanda oldugumuzu unutup gercek imtihani unutmusuz

Emin ol yasadiklarimin imtihan oldugunu hatirladiktan sonra hersey daha bi degisti sorunlar bitti mi tabi bitmedi ama sabretmeyi sabretmem gerektigini ogrendim
Unutma ki ölümde kurtulus degil

Şunu dusu mesela bir isin kendine ait bi hayatin var hayatini nasil duzene koyacagini dusun fikir yurut
Bence o insandan kurtuldugun icinde sukret bak suanki gozyaslarinda onunda katkisi var mi var belki evlendiginiz zaman daha cok aglatacakti bilemiyoruz ki

Yasin daha cok genc o kisiyle cok seyler yasadigin icin baska birine asik olamazssin sevemessin gibi geliyor ama sahiden cokta guzel seversin cokta mutlu olursun yeter ki kapilarini kapattigin su kapilarini ac

Psikolojik destek almanida tafsiye ederim cunku kanser olmayi yada olmeyi hayal etmenin cokta normal bir davranis oldugunu dusunmuyorum

Sen istikrarla bir adim at bi bak gor neler degisecek tamam hersey dort dortluk olmayacak ama cok daha mutlu olacaksin

Inancli biriysen namaz kılıp dua etmeni ozelliklede gece namazlarins kalkip dua etmeni tafsiye ederim

22 yaşında kanser olduğumu öğrendim suan da 23 yasindayim. . Geçen 1 yıl olmasına rağmen bana 1000 yıl gibi geliyor ... siz kanserin ne olduğunu bilseydiniz asla böyle cümleler kurmazdiniz. .. kanser oldugunuz da ölüm bile bazen bir mükafat !!! Ama ölemiyosunuz sadece acı cekiyosunuz ölmek için yalvariyosunuz allaha. . Bu hayatta en önemli şey saflık bunu yaşamayan bilemez... ama bunu anlatmak imkansiz suan çünkü çok basit bir şeye üzülüyosunuz

denizkizi35 .!.:

22 yaşında kanser olduğumu öğrendim suan da 23 yasindayim. . Geçen 1 yıl olmasına rağmen bana 1000 yıl gibi geliyor ... siz kanserin ne olduğunu bilseydiniz asla böyle cümleler kurmazdiniz. .. kanser oldugunuz da ölüm bile bazen bir mükafat !!! Ama ölemiyosunuz sadece acı cekiyosunuz ölmek için yalvariyosunuz allaha. . Bu hayatta en önemli şey saflık bunu yaşamayan bilemez... ama bunu anlatmak imkansiz suan çünkü çok basit bir şeye üzülüyosunuz

Genişletmek için tıkla...

Allah hayırlı şofalar versin

Ayrıca emin olun ki hayat mucizelerle dolu .. Bundan 1 yıl önce hastane de doktorlara beni öldürün diye yalvariyordum agrilara katlanamiyordum 1 yıl sonra dönüp baktığımda sevdiğim adamla evlendim ve şuanda bebek bekliyorum.. Bunlar benim için hayal bile değildi ... yaşamla ölüm arasındaki ince cizgideydimm. Asla umudunuzu kaybetmeyin hersey dua ile bol bol dua edip Hayirlisını dileyin

Sudbanazenin .!.:

Allah hayırlı şofalar versin

Genişletmek için tıkla...

Amin sağolun bütün hastalara acil şifalar inşallah.

Bu adamdan ayrıldınız mı konu sahibi ?

Ay bu intihar etmeyide hic anlamam.siz kendi caninizi kendinizmi verdiniz de kendiniz almaya kalkiyorsunuz.her problemi olan intiharmi etsin.inan kendime gore cok zor zamanlardan gectim.herkesin donem donem yasadigi gibi.bir kere bile aklimdan intihari cozum gormedim.hele bir erkek icin.evet uzuntunuzu anliyorum ama gececegini bilin.nesede kederde sonsuza kadar surmez hicbir zaman.