4 sene önce bir arkadaşımın bebeği oldu.. doğum yaptığı ilk günlerde bebeği görmeye bir türlü fırsatım olup gidemedim.. araya bir sürü şey karışınca ancak bbek 4 aylıkken gidebildim..
Neyse arkadaşıma gittim, biraz hoş sohbet ettikten sonra çay suyu koymaya gitti mutfağa, bu arada bebekte kanepede uyuyor.. arkadaş mutfakta bende arkadaşın fotoğraf albümlerine bakıyorum..
bir taraftanda sabırsızlanıyorum bebek uyansada sevsem diye :) neyse biraz zaman geçti, tam dalmışım resimlere birden Hazar anne dedi, ben dondum kaldım olduğum yerde... dedim kesin dışarıdan geldi ses çünkü 4 aylık bir bebeğin söyleyemeyeceği kadar düzgün bir şekilde anne demişti.. odada ikimiz bebekle,benim gözümün içine baka baka tekrar anne dedi ve aynen büyük insanların yaptığı gibi oda kapısına bakarak kulağını dikelti, annesinin ayak seslerini bekliyor.. içimden besmele çektim gerçekten o an çok şaşırmıştım.. neyse arkadaşım geldi ve yüzümde şaşkınlığı anladı.. daha 40 günlükten beri anne ve baba dediğini söyledi..
bu arada 6 aylık olduğu zaman gayet düzgün cümleler kurmaya başlamıştı ve 10 aylıkken evde koştuyordu, 10 a kadar sayabiliyor du, ve gece kendi kendisine ninni söylüyormuş annesi derdi.. şimdi tam 4 yaşında ve gerçekten çoğu yaşıtlarından çok fazla akıllı.. mesela isimleri asla unutmuyor, ne kadar zaman geçerse geçsin herşeyi hatırlıyor ve sürekli sorular soruyor, eğer cevabı beğenmesse yada çocuksu bulursa kendisi daha mantıklı bir şekilde sorusuna cevaplar buluyor.. kesinlikle böyle çocukların üstlerine gidilmeli ve iyi değerlendirilmeli..
bu arada Efe'ye maşallah annesi :)