aylar önce kayınvalidemle olan sıkıntılarımı yazmıştım ... suan konuşmuyorum onunla bi nebzede olsun aştım onları ... şimdi ise daha kötüsü basladı ne yazık ki eşim .... kaynanamla yasadığım seyler evliliğimde derin yaralar actı ve kapanmakta bilmiyor.. kapatamıyoruz düzelmiyor... eşim uzun zamandr ne nasılsın diyor ne halimi hatrımı soruyor sürekli konusmaya calışıyorum konuşmuyor takiii bu akşama kadar oturalım konuşalım bak bu böyle gitmez dedim gitmesin dedi... bak birbirimizden soğuduk 2 cocugumuz var yapmayalım böyle en azından sevmeye calış dedim beni sevme artık beni sevmeni istemiyorum dedi...e ne yapacagz o zaman dedim böyle gidecek dedi.... kızdım o zaman bende enişten ablana hal hatır sormuyo die yakınınca eniştenin üzerinden gecirmedik laf koymuyorsun evdeki karına nie hal hatır sormuyosun sen bu kadar karaktersizsin işte dedim ... o zamanda ben anneme ablama ölene dek hatırını sorarım sana sormam dedi .. bu adam bunları neden söyledi die düşünürsünüz şimdi dimi .. bu kadar neden soğumuş dersiniz tek nedeni annesine olan zaafı annesiyle küsüm die benden soğudu ... hayatımı zindana cevirdi.... mutsuzum... yalnızım...kendimi bi otelde hizmetçi gibi hissediyorum ...patron işçi ilişkisi gibi bile deil daha resmi ... 2 tane cocuğum var ikiside daha bebek evden dışarı adım atamıyorum ki gezsem tozsam unutsam kendimi öle avutsam... ayrılsam olmaz ayrılı psikolojisini asla kaldıramam .. böyle bi evliliği nasıl sürdürürüm sizce...biliyorum artık hep bir tarafım eksik kalacak .. o da benim mutsuzluğum olacak ... hayattan tek beklentim çocuklarım kaldı keşke keşke çouklarım hemen büyüse evlense ve bende ölsem ... yasayamıyorum onların her anınını her attığı adımı zevkle mutlu bir aile olarak hissederek doya doya yasayamıyorum
Son düzenleme:
