- 20 Kasım 2019
- 3.784
- 4.991
Isten once terapi almanizi tavsiye ederim
Isten once terapi almanizi tavsiye ederimCocuga bağımlı kisilik oldum sagliksiz olduğunu kabul ediyorum, bireysel hayatımı o kadar özledim ki...sorunun çözümü kendim için yaşasam ben mutlu olsam cocuguma da mutluluk veren bir anne olurum..ama olamıyorum, neşeli, rahat annelere çok 8zeniuorim ben hep paniktim hep çocuğumu hamilelik dahil kaybetme korkusuyla yaşadım, zor hamilelik ve nazlı bir bebekti yemek yemesi ,yürümesi her şeyi zor oldu benim tedirginliğim cocuga gecti
Bence de kucumsenmemeli ama kucumsenmemek için ev işlerini öne sürmekte pek buyuk bir iş değil.Tamam çalışan kadınlar yapıyor ama ev hanımları da çalışmıyor diye küçümsenmemeli ben halimden memnunum kimseye de ev hanimiyim diye ezdirmem
Hafif baktığımı kim söyledi yahu hem ev işi hem el işiyle uğraşamam
Birincisi çalışmak zorunda değilsin bir çocuk büyütmek de çok özveri isteyen bişey sen bu moda girdiğin için karsindakilere de yansitiyorsun. Ikincisi tabi ki de eşinin parasını yiyeceksin eşin o senin kendini değerli gör biraz. Ayrıca hem evde çalışmak hem dışarıda çalışmak kadını tüketen bir durum. Eşinin seni çalışmak zorunda bırakmaya hakkı yok ayrıca çalışmak isteyen bir kadına da engel olma hakkı olmadigi gibi. Bence gereksiz suçluluk duygunu çevrene yansitiyorsun.Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Bunun senin calismanla alakası yok kendini ezdirmissin. Hep diyorum ki çirkef olun ailede sözü geçen kişi kadın olmalı bu erkekler başka türlü saygı duymayı bilmiyor.Surekli ev isleri ile ilgili emirler veriyor ,bir şey ters gidince ne ise yararsın ki sen diyor ,yemekten tutun tüm ev düzenini eleştiriyor
Ev işi yapmak kişisel bakımdır.oldu olacak banyo yapıyorum, yemek yiyorum diye de saygı bekleyin.gerçi kendi yiyeceği yemeği yapmak iş olmuşOlayı neden bu kadar dramatize edilmiş anlamadım ev hanımlığı da bir iştir sonuçta eşinizin sizden para beklemesi çalış demesi çok ayıp bence
Evet haklısınız size katılıyorum çalışan bayanları zaten takdir ediyorum hem çocuğun okulu hem ev işleri benim için zor bir şey benim tercihim çalışmamak ama imkanlar el verdiği için imkanlar el vermeseydi ben de çalışırdim evdeyim diye de boş durmuyorum internette satış yapıyorum sadece şunu savunuyorum kariyer yapanların ev hanımlarını küçümsememesi gerektiğiBence de kucumsenmemeli ama kucumsenmemek için ev işlerini öne sürmekte pek buyuk bir iş değil.
Cocuk buyutmek disinda (cocugum yok) ev işinde bir zorluk oldugunu dusunmuyorum calismayan biri olarak. Tabi ki iş bolumu de olmali bir evde.
Calişan herkesin 7/24 hizmetlisi yok evinde. İşinden gelip cocuklarin ödevi, yemeği vs ugraşan kadinlar var. Burada okuyoruz haftasonu dinlenmek yerine haftaicinin yemeklerini hazirlayip buzluga atip temizlik vs hallediyorlar kadinlar ki boyle olmamali o ayri.
Ev işi bir iş değildir ve sadece kadina ait degildir.
Calişir calişmaz herkesin kendi tercihi ama ev işilerini yapabilmek için disarda calismiyorum gibi şeyler soyleyen birini de kimse ciddiye almaz saniyorum.
Onun disinda iki kişinin ortak hayatinda vermiş olduklari kararda başkalarinin dusunceleri, kucumseyip kucumsememesi çok onemli değil.
Bu çevreler nerde ya. Bizim çevreye girsem çalışmamı garipserler. Hepsi koca parası yiyo. Koca parası yemek övünme sebebi bizdeHerkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Koca parası yiyecek kadar zengin kocaları nasıl buldu kadınlar merak ediyorum bize hep asgari ücretliler denk geliyorda .Çok mu güzeller veya aileden zenginler miydiBu çevreler nerde ya. Bizim çevreye girsem çalışmamı garipserler. Hepsi koca parası yiyo. Koca parası yemek övünme sebebi bizde
E hiçbiriKoca parası yiyecek kadar zengin kocaları nasıl buldu kadınlar merak ediyorum bize hep asgari ücretliler denk geliyorda .Çok mu güzeller veya aileden zenginler miydi
Evet enn önemlisi karakter ama bana hem karaktersiz hem cebinde beş kuruş olmayıp beni ezikleyen insanlar geldi hep bundna dolayı üzülüyorum biraz kendime .Karakterli çalışkan bir adam yanımda olsa sanırım hiç dert etmezdim .Allah mutluluğunuzu daim kalsınE hiçbiribide bu öyle aranıp bulunacak bişey mi ki bilemedim. Ben hiç koca pesinde koşmadan gayet koca geldi buldu beni 21 yaşındaydım tanistigimzda 22 de de evliydik. 9 yıldır koca parası yiyorum gayet durumumuz muthis ötesi mi? Değil ama yetiyor bize. Çok şükür bu seneler içerisinde biseylerde edindik. İki çocuğumuz var onları büyütüyorum çalışmak istesem illa ki bir ise girerim üni mezunuyum bende ama çalışmayı tercih etmiyorum. Benden çok eşimde istemiyor. Çocuklarımızı benim büyütüyor olmam ikimizin tercihi. Ama hiç asgari ücretli bir erkek arkadaşımda olmadı bunu ben seçmedim denk gelmedi. Eşim asgari ücret alsa yine eşimi isterdim eşimden önce benimle ciddi düşünen biri vardı senelerdir tanıdığım birisi. hukuk okuyordu geçenlerde denk geldik hukuk mezunu olmuş ama bırakmış kendisine ait tesis açmış yani kendimi güzel buluyorum fiziğimde guzel ama guzelinde güzeli var öyle vavv değilim bence normalim. Yani demem o ki kısmet bu işler öyle aranıp olmuyor. Aileden de zengin degilim eşimde aileden zengin değil ama o hukukçu aileden de zengindi. Ben tam tersi yoklukla büyümüş birisiyim.
Yani çok şükür diyim istediğimiz tatile yada başka bir ihtiyacımiza sadece eşimin katkısı yeterli oluyor bizde öyle olunca çalışmayı tercih etmiyorum. Böyle olunca eğer siz eşinizin sırtında olacaksanız yani yetmeyecekse veya zorlanacaksınız tabiki çalışın. Öyle olsa bende çalışırdım tabiki. Ama her tek maaşlı ailede biri diğerinin sırtında olmuyor mesela. He tabi durum yoktur eş tek maaş asgari ucrettir yada başka bir durum vardır o şekilde tabiki este çalışmalı. Ama suan hem keyifle gecinip hem çocuklarımızı baskasina birakip aklimizin kalma durumu olmadan kendim büyütüyor olmak ayrı güzel diyeyim.Burda koca parası yiyorum diyen insanları bir nebze şöyle anlamaya çalışıyorum eşinizin gerçekten böyle standartın baya üstü bir maaşı vardır. Aman dersiniz çalışmayayım. Zaten benim bir katkım olmaz. Ama normal standart maaşlıların eşlerini hiç anlamıyorum. Benim mesela çok istediğimiz bir tatil oluyor eşim 2 koyuyor ben 1 koyuyor mutlu oluyorum. Ne bileyim araba alalım diyoruz o biraz para çekiyor ben kaskosunu ödüyorum mutlu oluyorum. Bir elin nesi var iki elin sesi var. Hepsini o ödesin niye isteyeyim? Niye mutlu olayım bundan bilemiyorum oh parasını ezdim diye. Ayrıca eşimden harçlık almamak, maaşımın yattığı gün bana ait paramın olması, toplumda mesleğimi söylediğimde eşimin gururlanması bana inanılmaz keyif veriyor. Ben aile olmanın yan yana el ele olduğuna inanıyorum biri diğerinin sırtında değil. Böyle birinin kızı olsaydım da aklım okumakta değil küçük yaşta koca bulmakta olurdu.
Zenginlik de sayılmazda asgari ücretin üstünde alıyo erkeklerin çoğu.Koca parası yiyecek kadar zengin kocaları nasıl buldu kadınlar merak ediyorum bize hep asgari ücretliler denk geliyorda .Çok mu güzeller veya aileden zenginler miydi
Yok bunu anlıyorum zaten. Çok maddi olarak iyiysek çalışmak istemeyenler olabilir ama kendi adıma söyleyeyim maddi olarak mükemmel olsak da çalışırdım. Çünkü eczacıyım. Güzelce bunu okudum iyi kötü bir kariyerim var. Boşa gitsin istemem, işim saygın bir meslek. Evde 5 gün otursam 6. Gün hemen iş arkadaşlarımı o sosyalleşmeyi özlerim. Çünkü böyle alıştım. Evde kalmak tüm gün sadece çarşıya pazara çıkmak da bir alışkanlık. Ama mesela ağır şartlarda çalışsaydım ya da asgari ücretle ya da sömürüldüğüm bir yerde bende dönmezdim sanırım, biraz ne meslek yaptığınızla da alakalı sanırım.Yani çok şükür diyim istediğimiz tatile yada başka bir ihtiyacımiza sadece eşimin katkısı yeterli oluyor bizde öyle olunca çalışmayı tercih etmiyorum. Böyle olunca eğer siz eşinizin sırtında olacaksanız yani yetmeyecekse veya zorlanacaksınız tabiki çalışın. Öyle olsa bende çalışırdım tabiki. Ama her tek maaşlı ailede biri diğerinin sırtında olmuyor mesela. He tabi durum yoktur eş tek maaş asgari ucrettir yada başka bir durum vardır o şekilde tabiki este çalışmalı. Ama suan hem keyifle gecinip hem çocuklarımızı baskasina birakip aklimizin kalma durumu olmadan kendim büyütüyor olmak ayrı güzel diyeyim.
Koca parası yiyecek kadar zengin kocaları nasıl buldu kadınlar merak ediyorum bize hep asgari ücretliler denk geliyorda .Çok mu güzeller veya aileden zenginler miydi
Bence de ne iş yaptığımızla alakalı bı durum çalışma ölümüne guzelleniyo ama her iş aynı değil çalışanlara küfür hakaret edilen yerler bile var öyle bı işte kimse çalışmak istemez baskı mobbing asagilanma vs olan yerde, şartları iyi işin vardır o zaman çalışmamak garipsenebilir deYok bunu anlıyorum zaten. Çok maddi olarak iyiysek çalışmak istemeyenler olabilir ama kendi adıma söyleyeyim maddi olarak mükemmel olsak da çalışırdım. Çünkü eczacıyım. Güzelce bunu okudum iyi kötü bir kariyerim var. Boşa gitsin istemem, işim saygın bir meslek. Evde 5 gün otursam 6. Gün hemen iş arkadaşlarımı o sosyalleşmeyi özlerim. Çünkü böyle alıştım. Evde kalmak tüm gün sadece çarşıya pazara çıkmak da bir alışkanlık. Ama mesela ağır şartlarda çalışsaydım ya da asgari ücretle ya da sömürüldüğüm bir yerde bende dönmezdim sanırım, biraz ne meslek yaptığınızla da alakalı sanırım.