Herkese merhaba, o kadar gururum kırıldı ki o kadar siz hemcinslerimin görüşlerine ihtiyacım var ki...kisaca anlatmaya çalışacağım;
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Genc kızligimda hep feministtim hatta iş kadını olup evlenmeyecegim derdim, üniversite okudum üstüne master yaptım .sonra büyük askla eşimle evlendim.Evliligin ilk yılları global bir firmada çalıştım, asla cocuk istemedim ,kariyerim önce geldi hep.. ama sonra 35 yaşıma gelince istemeye basladim bu sefer de olmadı. Olmayınca asiri takinti yaptım, is yerinde tedavim için izin almak zorlasinca hedefim doğrultusunda istifa ettim .kafamda en önemli şey çocuktu ve tedaviler sinrasi şükür hamile kaldım.cok zor elde ettiğimiz için kocam bana ve cocugun üzerine titriyordu, sen cocuga bak çalışma hiç önemli değil diyordu zaten onun ailesi benim ailem başka şehirlerde idi ve asla cocugumu bakıcıya emanet etmek istemiyordum. Kariyerim annelik duygumin ağır basmasiyla umurumda değildi artık ve eşimin pozisyonu iyiydi güzel para kazanıyordu.yillarca ise girmeyi düşünmedim, sonra cocugum kreşe başlayıp ta ise girmeyi düşündüğüm sırada da pandemi çıktı.neyse yıllar hızlıca geçti çocuğumun bana daha az ihtiyacı kaldı ama bu sefer de cok ara verdiğim için başvurduğu yerler dönmemeye baslardilar. Eskiden çok takmıyordum ama yavaş yavaş hem arkadaşlarım hem aile çevresinde ezik hissetmeye başladım. Esimin ailesi özellikle benim koca parası yediğimi ima ediyor her seferinde . Çalışan arkadaşlarım bile kendi işleriyle övünüp beni küçümser bir hal takınmaya başladılar, çocuğumun okul ogretmeni bile çalışan annelere daha farklı davranıyor görebiliyorum. Surekli iş arıyorum ama zamanında cocugum küçükken öyle annelik duygusuyla sarhoş olmuşum ki yaşım ilerleyince işsiz kalacağımı düşünmemiştim hiç.kendi kendime olayı kabullendim ,hobilerimle uğraşmaya başladım spor resim fotoğraf vs kimsenin ne düşündüğünü takmayacagim sorana da hayatımı yaşıyorum Esimin parası yetiyor cok şükür çalışmayı istemiyorum demeye karar verdim .içten içe üzülüyordum ama çevreye kuyruğumu dik tutmaya çalışıyordum..bir yandan da ekonomi gitgide kötüye gittikçe eskiden çalışma yeterki çocuğumuza iyi bir anne ol diyen kocam sen iş bulmayacak misin daha bu hayatta amacın ne hedefin ne niye kendini bıraktın? Tv de diziler ,magazin izleyen ev hanımlarından farkin kalmadı falan demeye başladı. Öyle huzursuz öyle mutsuzum ki..bir yandan ogluma asiri bağlandım, servise bile vermeye kıyamıyorum araba sohbetlerimiz eksik kalmasın diye ,evde ödevlerini yaptırıyorum ekstra çalışma planları yapıyorum, spor ,müzik kurslarına koşturuyorum..onun egitjm hayatı, mutluluğu benim için öyle önemli ki...çalışsam eve geç geleceğim bakıcı uğraşır mi benim gibi..oğlum öksüz gibi kalacak diye asiri üzülüyorum çünkü ogretmen değilim yarım gün çalışıp cocuguma vakit ayırayim ya da devlette insanca çalışma koşullarım bu saatten sonra olmayacak. Eski çalıştığım yer gibi özelde çalışabilirim o da benim posasını çıkarır ,eskiden 5.30 ta kalkıp yola çıkıp aksam 7.45 te eve geliyordum (evimiz cok sapa bir yerde ) ama o zamanlar cocugum yoktu ,simdi yas geldi 45 e ,enerjim düştü, son enerjimle evime cocuguma yetişmeye çalışıyorum ama bir yandan da kocam dahil herkes çalışmamı istiyor toplumda hor görülmeye başlandım...secmeyeceklerini bile bile iş başvuruları yapıyorum ne yaparsam yapayım kimse dönmüyor, en son bir yer mülakata çağırdı tanıdıkta vardi tam alacak gibilerdi olmadi ..orda çalışan arkadaşa niye olmadığını sorduğumda her şeyimi begendikleri ama son anda çok ara vermemden dolayı soru işareti olup var geçtiklerini söyledi. Bir yandan da Allah biliyor ya bu kadar ezilmeme rağmen cocugumdan ayrılmamak için iş bulamadığıma içten içe mutlu oluyorum. Genç kizken o kadar feministtim şimdi nasıl bu hayatı yaşıyorum inanın bilmiyorum. Cok duygusalim ve cocuguma asiri bağlandım. Bir yandan da kocamın eline bakmak istemiyorum çalışmadığım icjn hep eziklik hissediyorum, esim iyi maaş alsa da kendimde rahatça harcayacak hak bulamıyorum, ne arkadaşlarımla rahatça gezip disarda yemek vs yerim ne de güzel kaliteli kıyafetler alırım.bilinc altımda hak etmedigim düşüncesi var ,oysaki eskiden çalışırken en pahalı kozmetikleri alirdim, çeşit çeşit kıyafetler....inanın suan hiç bir şeyde gözüm yok yeterki ogluma iyi bir anne olayım diyorum ama artık esimde sesli bir şekilde çalışmam gerektiğini söylemeye başladı. Hatta bugun bana baktığını ima etti. O kadar ama o kadar üzgün ve mutsuzum ki...o kadar depresyona girdim ki...sizce bir kadın eşinin durumu iyiyse benim gibi okumuş olsa dahi çocuğuyla daha çok ilgilenmek için çalışmamış olsa bu cok mu anormal...siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? En son esimin iğneleyici lafları sonrasi öyle içten dua ettim ki yavrumdan ayrılmak zor olsa da bu lafları yutarak omur geçmez, koşullara oğlum da ben de alismamiz gerekecek...Ne olur siz de dua edin iş bulayım...
Çokta istekli degilsiniz, olmayinca içten seviniyorum yazmişsiniz cunku.
