- 21 Haziran 2018
- 44
- 15
- Konu Sahibi Meleknaz1992
- #1
Hayırlı akşamlar arkadaşlar! Yeni üyeyim, yanlış bir şey yaparsam şimdikten afola, lütfen!
25 yaşındayım, Avrupada ailem ile birlikte yaşıyorum, bekarım.
Yaklaşık 2 senedir işsizim, ilk defa işsiz kaldım hayatımda. Işsiz kalmadan önce tam 6 sene hiç sevmediğim bir işte çalıştım, ahhhh ahhh her gün hiç sevmediğin yere gidip gelmek kolay değildi ve hiçkimseye de bir şey anlatamadım. Hal böyle olunca, her şeyi içime atınca geçen sene panik ataklara yakalandım! MALESEF!!! ALLAH SEVMEDIĞIM INSANLARIN BAŞINA BILE VERMESIN! Hatta panik ataklara yakalandığımda ailem burda değildi Türkiyede izindeydi ben gitmek istememiştim. Panik ataklara yakalandığımı anca 4 ay sonrası doktora gittimde öyle öğrenmiştim, utancımdan doktora bile gidememiştim
Hatta ilk zamanı annem babam hemen biletimi alıp türkiyeye yanlarına almışlardı beni! BABAM BANA ÇOK DÜŞGÜNDÜR, TEK KIZIM BIR ERKEK KARDEŞIM VAR! HER ISTEDIĞIM OLUR, HER ISTEDIĞIMI ALABILIRIM ALLAHA BINLERCE KEZ ŞÜKÜRLER OLSUN HIÇ O KONUDA SIKINTIM YOK. Zaten doktor panik atak geçiriyorsun dediği andan itibaren annemin bir tanıdıği pedagog/psikolog var hemen onunla konuşup randevu aldı bana ve yaklaşık 8 aydır ona gidiyorum, işin en ilginç yanı psikoloğumda bazı durumlar sezmeye başladım: Ben çok açık sözlü birisiyim ve çok inatçıyımdır damarıma basıldiğı zaman, arkadan konuşulmasını hiç sevmem, elebette her şeyi yüzede diyemiyorsun!Başkalarının hayatına karışılmasından NEFRET EDERIM, ÖZGÜRLÜK DELISIYIM!!! Bir kaç hatam oldu malesef, insanım yaptım. Ve insanlara çok değer veririm, annemin sözleri gelir aklıma iğneyi önce kendine batır, kendini karşındakinin yerine koy diye her bir olayda bunlad gelir aklıma. O yüzden hep kendimden önce karşıdakini düşünürüm, çokta çekmişliğim var bu durum yüzünden arkadaşlarımdan! Yazacak çok şey varda neyseeee... Son 8 aydır değişen pek bir şey yok hayatımda. Öyle günlerim oluyor ki, hele şu son zamanlarda hiç kimse ile konuşmak istemiyorum, annemle anlaşamıyorum, hiç bir şey yapasım yok! Zaten işsizim, öyle çokta herkes ile samimi olmayı sevmem hep mesafeli olurum ama kimsenin işine hayatta karışmam o kişi yardım istemediği sürece, çünkü SEVMEM. Panik atak hastası olduğum için yalnız başıma dışarı çıkamıyorun, ilk başlarda daha kötüydü hiç bir kapalı alana bile giremiyordum, hatta kendi evimizde bile kalmak istemiyordum, annem babam az çekmedi. Şu son günlerde annem ile çok kavga ediyorum beni anlamıyor hiç. Hep o haklı, güya benim iyiliğimi istiyor ama bana bir kere olsun kızım bile demiyor(sadece o kelimeyi diyemiyor çünkü zamanında babaannem ona yapmadığını bırakmamış bana kızım dediği için). Sanki başkalarının kızlarına daha çok saygılı, onları daha çok seviyor, bana hemen beni çok üzüyorsun diyor derdimi anlatmadığım zaman ama anlatıncada beni anlamıyor, bu seferde benim anlatasım gelmiyor. Hep sizin yüzünüzden üzüntüden bir gün gideceğim diyip duruyor, her şeyde beni suçluyor, beni soğutuyor. Zaten o kadar anne kız ilişkimiz yok! Hatta daha geçen seneye varasıya kadar anneme bir şeyimu anlatamazdım çekinirdim. Bazen sinir krizleri geçiriyorum, evde ne varsa kırıyorum beni anlasın diye ama o saniyelik anca sonra yine anlamıyor. Hep başkaları haklı, beni hiç haklı görmez. Bugün pskiloğumdan eve dönerken kavga ettik ve ben ayrıldım başka bir yere gittim, eve gitmedim. Panik atak hastası olduğum için bir yerde tıkandım devam yürüyemedim, eve bile gelemedim. Bazen geliyor bana sarılmaya çalışıyor, anlat derdini diyor ve ben anlatamıyorum, çünkü anlamicak biliyorum ve ben böyle birisiyim derdim var şuanda beni inanılmaz derecede yıpratana ama ben kimseye anlatamıyorum! Psikoloğuma bile anlatamıyorum. Onunlada bugün biraz dalaştım, sanki oda benden bıkmış gibi, kendini düzeltmek için bir şey yapmıyorsun diyor. Kendisin de biraz egoistlik de var, hep kendisinden bahseder yok bana bu yapılamaz yaptırmamda falan filan. Sosyal medyada hesapları yok, bazen konular açıyorum böyle ayyy iyi ki sosyla medya kullanmıyorum falan filan diyor, ona göre böyle hep bir şeyler başaracaksın hiç duramazsın düşemezsin! Kendini yüksekten görüyor, birde annem babam buna her seansta 45 EUR ödüyor! Başlarda pek düşündürmüyordu söyledikleri ama sanki artık bana benj ezmeye çalışıyormuş gibims geliyor, bugün fena halde nefret ettim ondan!!!!! Hep onun dedikleri doğru!!!! Bilmiyorum annem bir taraftan, psikoloğum bir taraftan ikiside beni anlamıyor. Hatta hiç kimse beni anlamıyor. Yaşama sevincim kayboldu resmen!!!! Bir dertleşelim sizlerle, konuşcak kimsem yok....
25 yaşındayım, Avrupada ailem ile birlikte yaşıyorum, bekarım.
Yaklaşık 2 senedir işsizim, ilk defa işsiz kaldım hayatımda. Işsiz kalmadan önce tam 6 sene hiç sevmediğim bir işte çalıştım, ahhhh ahhh her gün hiç sevmediğin yere gidip gelmek kolay değildi ve hiçkimseye de bir şey anlatamadım. Hal böyle olunca, her şeyi içime atınca geçen sene panik ataklara yakalandım! MALESEF!!! ALLAH SEVMEDIĞIM INSANLARIN BAŞINA BILE VERMESIN! Hatta panik ataklara yakalandığımda ailem burda değildi Türkiyede izindeydi ben gitmek istememiştim. Panik ataklara yakalandığımı anca 4 ay sonrası doktora gittimde öyle öğrenmiştim, utancımdan doktora bile gidememiştim
Hatta ilk zamanı annem babam hemen biletimi alıp türkiyeye yanlarına almışlardı beni! BABAM BANA ÇOK DÜŞGÜNDÜR, TEK KIZIM BIR ERKEK KARDEŞIM VAR! HER ISTEDIĞIM OLUR, HER ISTEDIĞIMI ALABILIRIM ALLAHA BINLERCE KEZ ŞÜKÜRLER OLSUN HIÇ O KONUDA SIKINTIM YOK. Zaten doktor panik atak geçiriyorsun dediği andan itibaren annemin bir tanıdıği pedagog/psikolog var hemen onunla konuşup randevu aldı bana ve yaklaşık 8 aydır ona gidiyorum, işin en ilginç yanı psikoloğumda bazı durumlar sezmeye başladım: Ben çok açık sözlü birisiyim ve çok inatçıyımdır damarıma basıldiğı zaman, arkadan konuşulmasını hiç sevmem, elebette her şeyi yüzede diyemiyorsun!Başkalarının hayatına karışılmasından NEFRET EDERIM, ÖZGÜRLÜK DELISIYIM!!! Bir kaç hatam oldu malesef, insanım yaptım. Ve insanlara çok değer veririm, annemin sözleri gelir aklıma iğneyi önce kendine batır, kendini karşındakinin yerine koy diye her bir olayda bunlad gelir aklıma. O yüzden hep kendimden önce karşıdakini düşünürüm, çokta çekmişliğim var bu durum yüzünden arkadaşlarımdan! Yazacak çok şey varda neyseeee... Son 8 aydır değişen pek bir şey yok hayatımda. Öyle günlerim oluyor ki, hele şu son zamanlarda hiç kimse ile konuşmak istemiyorum, annemle anlaşamıyorum, hiç bir şey yapasım yok! Zaten işsizim, öyle çokta herkes ile samimi olmayı sevmem hep mesafeli olurum ama kimsenin işine hayatta karışmam o kişi yardım istemediği sürece, çünkü SEVMEM. Panik atak hastası olduğum için yalnız başıma dışarı çıkamıyorun, ilk başlarda daha kötüydü hiç bir kapalı alana bile giremiyordum, hatta kendi evimizde bile kalmak istemiyordum, annem babam az çekmedi. Şu son günlerde annem ile çok kavga ediyorum beni anlamıyor hiç. Hep o haklı, güya benim iyiliğimi istiyor ama bana bir kere olsun kızım bile demiyor(sadece o kelimeyi diyemiyor çünkü zamanında babaannem ona yapmadığını bırakmamış bana kızım dediği için). Sanki başkalarının kızlarına daha çok saygılı, onları daha çok seviyor, bana hemen beni çok üzüyorsun diyor derdimi anlatmadığım zaman ama anlatıncada beni anlamıyor, bu seferde benim anlatasım gelmiyor. Hep sizin yüzünüzden üzüntüden bir gün gideceğim diyip duruyor, her şeyde beni suçluyor, beni soğutuyor. Zaten o kadar anne kız ilişkimiz yok! Hatta daha geçen seneye varasıya kadar anneme bir şeyimu anlatamazdım çekinirdim. Bazen sinir krizleri geçiriyorum, evde ne varsa kırıyorum beni anlasın diye ama o saniyelik anca sonra yine anlamıyor. Hep başkaları haklı, beni hiç haklı görmez. Bugün pskiloğumdan eve dönerken kavga ettik ve ben ayrıldım başka bir yere gittim, eve gitmedim. Panik atak hastası olduğum için bir yerde tıkandım devam yürüyemedim, eve bile gelemedim. Bazen geliyor bana sarılmaya çalışıyor, anlat derdini diyor ve ben anlatamıyorum, çünkü anlamicak biliyorum ve ben böyle birisiyim derdim var şuanda beni inanılmaz derecede yıpratana ama ben kimseye anlatamıyorum! Psikoloğuma bile anlatamıyorum. Onunlada bugün biraz dalaştım, sanki oda benden bıkmış gibi, kendini düzeltmek için bir şey yapmıyorsun diyor. Kendisin de biraz egoistlik de var, hep kendisinden bahseder yok bana bu yapılamaz yaptırmamda falan filan. Sosyal medyada hesapları yok, bazen konular açıyorum böyle ayyy iyi ki sosyla medya kullanmıyorum falan filan diyor, ona göre böyle hep bir şeyler başaracaksın hiç duramazsın düşemezsin! Kendini yüksekten görüyor, birde annem babam buna her seansta 45 EUR ödüyor! Başlarda pek düşündürmüyordu söyledikleri ama sanki artık bana benj ezmeye çalışıyormuş gibims geliyor, bugün fena halde nefret ettim ondan!!!!! Hep onun dedikleri doğru!!!! Bilmiyorum annem bir taraftan, psikoloğum bir taraftan ikiside beni anlamıyor. Hatta hiç kimse beni anlamıyor. Yaşama sevincim kayboldu resmen!!!! Bir dertleşelim sizlerle, konuşcak kimsem yok....
Oturduğum yerde özel başka bjr psikolog yok işte, devletten olana gidincede 3-4 ay bekliyorsun. Şu panik ataklar beni ÇOK YIPRATTI BUNUN FARKINDAYIM, SANKI ÖZGÜRLÜĞÜM ALINDI ELIMDEN.
