bazen bir şeyler tetikleyebiliyor. benm de yaşadığım olaydan sonra aralıksız 2 hafta gözümdeki yaş dinmemişti. toparladım biraz. ama tabi ki içimden bir şeyi atamadım ondan oluyor bana da.
bir de kaçıp gitmek istiyorum ama zamanı belirsiz ya hani
sanki amaçsızmışım gibi geliyor.
ne iş bulabiliyorum, ne evlenebiliyorum.
sanki hiçbir vasfım yokmuş gibi diyorum.
ışık kapanınca insan kendini daha çok sorguluyor sanırım.
artık pazar günleri gelsin istemiyorum mesela.
çünkü cumartesi öğlen başlayan yalnızlığım pazartesi sabaha kadar devam edecek.
yalnız kalmayı seviyorum da düşüncelerimde yalnız kalmayı sevmiyorum.
kendi kendimi üzüyorum. bu da zarar veriyor.
çok melankolik olmuşum bu hafta. yarın evde kendimle başbaşayım ve bu korkunç
kuaföre avmye falan mı gitsem acaba