Eşimle dün akşam konuştum tekrar bu konuyu. Kavgaya dönüştürmeden sakin bir şekilde... Bana o kızın o fotolarda kendisine değdiğinin farkına bile varmadığını, normal zamanlarda da bu tarz yakınlaşmalar olmadığını falan söyledi. Ne kadar inanmasam da inanmış gibi yaptım artık :)) Bunlar belki kendini savunmak için söyledikleriydi. Ama içimi rahatlatan sözleri ise "bu güzel ailenin huzurunu kaçıracak bir şey asla yapmam, bilmeden yaptıysam ve seni üzdüysem de özür dilerim, gül gibi iki çocuğum ve mutlu bir yuvam var neden huzurumuzu kaçıralım yabancı biri için? Artık sıkma canını" falan dedi. "Artık daha çok dikkat ederim kendime sen merak etme" falan dedi. Az da olsa içim rahatlamadı değil tabi :)) Az da olsa diyorum çünkü tamamen rahatlamadı. Nihayetinde erkek işte... Ama ben fazla düşünmemeye ve biraz daha çocuklarıma yoğunlaşmaya karar verdim. Sonuçta süt veriyorum oğluma. Ve ben ne zaman stresli, üzgün falan olsam o gün oğlum sürekli ağlıyor. Psikolojik durumum bir şekilde sütüme yansıyor olmalı ya da bebeğime. Bunu ona yapmaya hakkım yok. O kadar masum ki... Sinirli ve stresli olduğumda 4 yaşındaki kızıma tahammülüm azalıp bağırabiliyorum. O meleğim de bundan nasibini alıyor. Ne gerek var... Kendi kendime düşünüp huzursuz olmamaya çalışıcam. Ve o kız o işyerinden ayrılmadan eşimin iş yerine gitmeme kararı aldım. Göz görmeyince gönül katlanırmış misali. Ama ister bilerek ister bilmeden yapsın inşallah aynı duyguları o kız da yaşar... Hatta bi jinekologla falan evlenmesini istiyorum :dance: aklinialirimsmile
Şimdi daha sakinim ve daha huzurluyum artık... Hiç kimsenin huzurumu bozmasına izin vermeyeceğim... Bu eşim bile olsa...
Sevgilerimle a.s.