- 10 Ekim 2012
- 46
- 23
- Konu Sahibi maffsydney
- #1
35 yaşında 2. Evliliğimi yaptım. 2014 ocak ayında evlendik ve eşim de ben de bebek sahibi olmayı çok istiyorduk. Niye olmuyor diye doktora gittim ve eşimi de sperm analizi için dr a gönderdim. Hiçbir sorun yok. Neyse günler gelip geçiyor bir gün karnımda müthiş bir ağrıyla hastaneye gittim. Karaciğerimde yüzlerce kist vardı ve karaciğerimin boyu hemen hemen 2,5 katına ulaşmıştı. Şimdi olmasa bile ilerde karaciğer nakli dediler. 40 yıllık alkol içicisinin karaciğerine sahipmişim. O kadar şaşkındım ki. Hiç alkol almam oysaki. Hiç aklımın ucundan dahi geçmezdi. Velhasıl düştük karaciğerimin derdine. Araştırdım soruşturdum nakil konusunda uzman bir doktora ulaştım. Muayeneye gittim. O da aynı şeyi söyledi. Peki dedim biz bebek düşünüyoruz? Nasıl olacak. Sakın hamile kalma dedi aynı doktor. Zaten kalamıyordum. Kasım 2014’te tetkikler mr lar ultrasonlar vs vs. netice aynı. Sürekli izlenecekmişim. Karaciğer nakil listesine adımı yazdıracakmışım şimdiden.
Bunlarla beynimiz meşgulken, bir gün işteyim adetim de 2-3 gün gecikmişti. Tansiyonumu da sürekli takip etmemi istemişti nefroloji uzmanı çünkü böbreklerimde de kistler mevcuttu. Tansiyonumu ölçtüm 10’a 6. Hiç bu kadar düşmemişti. Ama hiç de rahatsızlık hissetmiyordum. O zaman bende bir değişiklik olduğunu anladım. Pek ihtimal vermiyordum ama dedim alayım bir test yapayım bakalım. Yaptım ve gözlerime inanamadım. Hamileydim. Çok sevindik tabi.
Hemen gittik doktora. Medipol’de Mine Kaymakçı diye bir dr var. Allah kendisinden razı olsun. İlk günden itibaren takibe aldı beni. O kadar pozitifti ki hiç stres olmadan ( ki çok stresli bir insanımdır normal hayatımda ) hamileliğimi geçirmeme yardım etti. Önce kan testleri felan yapıldı ilk. Bir sorun yoktu. İkili test, üçlü test, şeker yüklemesi hiç birini istemedim. Rabbim bana neyi uygun gördüyse razıydım herşeye. Çünkü neticede bu testlerde bir stres kaynağıydı benim için. 5. Aya gelmiştik ama benim karnım doğurmak üzereymişim gibiydi. Hiç yormuyordum kendimi. Bir hafta sonu eşimle dışarı çıktık. Epey dolaştık. Hem de bebeğimiz için birşeyler almaya başlayalım dedik. Neyse eve geldikten sonra biraz temizlik yapayım dedim. Yalnızca salonu süpürdüm o kadar. Yoruldum hemen. Sonra dinlendim ertesi gün iş çünkü. Ertesi gün işe gittim. Akşam çıkmadan evvel hafif bir kan ve birazda su geldi benden. Pek endişe etmedim ama gene de bir doktora gideyim dedim. Evimize yakın devlet hastanesi var oraya gittik. Demezler mi hemen yatıyorsun. Yatırdılar beni hastaneye daha 5,5 aylığım. Doktorumu arattırdım. O da orası tam teşekküllü bir hastane yatabilir demiş. 10 gün kaldım orada. Ciğer geliştirici iğne yaptılar erken doğum olursa diye. Sonra çıkarttılar hastaneden ama evde yatmak şartıyla. 5,5 aydan 8. Aya kadar evde gerçek anlamda yattım. Hiçbir iş yapamadım. Eşim sağolsun temizliği yapıyordu. Ben bütün gün yatıyordum. Hiç alışkın değilim kafayı yiyordum evde. Neyse uzatmayayım. 35. Haftaya geldik kontrollerim devam ediyor. Bebeğim küçük olduğu için son ana kadar normal doğum yaparım diye düşünüyordum. Çünkü kesinlikle ıkınmamam gerekiyor. Kistlerim patlayabilirmiş. Normal süreçle suyum ve sancım gelirse normal doğum yaparım diye düşünüyorduk hep. Doktorum da bu şekilde düşünmüştü ama Plasenta çok gerildiği ve artık bebeğime büyüyecek yer kalmadığı için 35+5 e randevu verdi. Gittik yatışımızı yaptık.
Hep bana yada bebeğime bir şey olacağı endişesi vardı içimde. Ayetel kürsülerle o güne kadar gelmiştim. Son kez baktım eşime vedalaştım ameliyathaneye inerken. Ağladım da. Masada kalacağımı düşünüyordum. Genel anestezi yapıldı ve ben gözümü odada açtım. Sonra bebeğimi getirdiler ama o kadar sersem gibiydim ki yüzüme yaklaştırdıklarında koklamayı düşünemedim sadece alnından bir öpebildiğimi hatırlıyorum. Bundan sonra oğlum daha sık nefes almaya başlamış ve kötüleşmiş. Kuvöze aldılar. 1 hafta onu camların arkasından seyrettim. En sonunda ona kavuştum ve sağ salim evimize getirdik. Artık her istediğimde koklayabiliyorum.
Rabbime çok şükür. Bugünleri de gördüm ya. Allah isteyen herkese versin. Ve kimseyi evlat acısıyla terbiye etmesin.
Bunlarla beynimiz meşgulken, bir gün işteyim adetim de 2-3 gün gecikmişti. Tansiyonumu da sürekli takip etmemi istemişti nefroloji uzmanı çünkü böbreklerimde de kistler mevcuttu. Tansiyonumu ölçtüm 10’a 6. Hiç bu kadar düşmemişti. Ama hiç de rahatsızlık hissetmiyordum. O zaman bende bir değişiklik olduğunu anladım. Pek ihtimal vermiyordum ama dedim alayım bir test yapayım bakalım. Yaptım ve gözlerime inanamadım. Hamileydim. Çok sevindik tabi.
Hemen gittik doktora. Medipol’de Mine Kaymakçı diye bir dr var. Allah kendisinden razı olsun. İlk günden itibaren takibe aldı beni. O kadar pozitifti ki hiç stres olmadan ( ki çok stresli bir insanımdır normal hayatımda ) hamileliğimi geçirmeme yardım etti. Önce kan testleri felan yapıldı ilk. Bir sorun yoktu. İkili test, üçlü test, şeker yüklemesi hiç birini istemedim. Rabbim bana neyi uygun gördüyse razıydım herşeye. Çünkü neticede bu testlerde bir stres kaynağıydı benim için. 5. Aya gelmiştik ama benim karnım doğurmak üzereymişim gibiydi. Hiç yormuyordum kendimi. Bir hafta sonu eşimle dışarı çıktık. Epey dolaştık. Hem de bebeğimiz için birşeyler almaya başlayalım dedik. Neyse eve geldikten sonra biraz temizlik yapayım dedim. Yalnızca salonu süpürdüm o kadar. Yoruldum hemen. Sonra dinlendim ertesi gün iş çünkü. Ertesi gün işe gittim. Akşam çıkmadan evvel hafif bir kan ve birazda su geldi benden. Pek endişe etmedim ama gene de bir doktora gideyim dedim. Evimize yakın devlet hastanesi var oraya gittik. Demezler mi hemen yatıyorsun. Yatırdılar beni hastaneye daha 5,5 aylığım. Doktorumu arattırdım. O da orası tam teşekküllü bir hastane yatabilir demiş. 10 gün kaldım orada. Ciğer geliştirici iğne yaptılar erken doğum olursa diye. Sonra çıkarttılar hastaneden ama evde yatmak şartıyla. 5,5 aydan 8. Aya kadar evde gerçek anlamda yattım. Hiçbir iş yapamadım. Eşim sağolsun temizliği yapıyordu. Ben bütün gün yatıyordum. Hiç alışkın değilim kafayı yiyordum evde. Neyse uzatmayayım. 35. Haftaya geldik kontrollerim devam ediyor. Bebeğim küçük olduğu için son ana kadar normal doğum yaparım diye düşünüyordum. Çünkü kesinlikle ıkınmamam gerekiyor. Kistlerim patlayabilirmiş. Normal süreçle suyum ve sancım gelirse normal doğum yaparım diye düşünüyorduk hep. Doktorum da bu şekilde düşünmüştü ama Plasenta çok gerildiği ve artık bebeğime büyüyecek yer kalmadığı için 35+5 e randevu verdi. Gittik yatışımızı yaptık.
Hep bana yada bebeğime bir şey olacağı endişesi vardı içimde. Ayetel kürsülerle o güne kadar gelmiştim. Son kez baktım eşime vedalaştım ameliyathaneye inerken. Ağladım da. Masada kalacağımı düşünüyordum. Genel anestezi yapıldı ve ben gözümü odada açtım. Sonra bebeğimi getirdiler ama o kadar sersem gibiydim ki yüzüme yaklaştırdıklarında koklamayı düşünemedim sadece alnından bir öpebildiğimi hatırlıyorum. Bundan sonra oğlum daha sık nefes almaya başlamış ve kötüleşmiş. Kuvöze aldılar. 1 hafta onu camların arkasından seyrettim. En sonunda ona kavuştum ve sağ salim evimize getirdik. Artık her istediğimde koklayabiliyorum.
Rabbime çok şükür. Bugünleri de gördüm ya. Allah isteyen herkese versin. Ve kimseyi evlat acısıyla terbiye etmesin.
