Hayatta genelde hep korkulari olan biriyimdir. Deprem fobimde bunlardan biri. Depremden beri kendime gelemiyorum. Ozelllikle ilk on gun cok kotuydum. Dua okuya okuya Allaha siginarak vs biraz duzeldim gibi.
Bugun psikiyatriye randevum vardi. Devlet hastanesine gittim oncelikle. Su an ucretsiz izindeyim. Ozel icin su anlik butcem yok. En fazla 2_3 kez gidebilirim. Onda da yeterli olmaz herhalde. O yuzden once devlete gittim.
Doktor 1 dk bile ayirmadi bana. İlac mi yazilacak dedi odaya girer girmez. İlaçsız oluyorsa o tercihim dedim. Sikayetin ne dedi. Kaygi bozuklugu gibi dedim. Ama bu benim yorumum iste. Hic ne yasiyorsun falan demedi. Emzirdigim için ilaçsız secenekler daha iyi olur dedim. Bitkisel olan pa.. yi yazdi o kadar. Yasadiklarim belki panik atak belki kaygi bozuklugu belki depresyon belki hicbiri. Bir hekim olarak çözümlemek için hic detay sormadi. Bir an once receteyi yazip elime tutusturdugu icin ben de ustelemedim.
Ve bugun o eski hallerime dondum sanki. Hasta oldugum donem kk eksi vs herseyi okumayi birakmistim cunku hassas biriyim. Okuduklarimdan inanilmaz etkileniyorum. Tamam dunyanin her yerinde bir suru çok sıkıntı ceken insna var ama okuyunca cok empati yapiyorum. Kendim yasiyormus gibi etkileniyorum. Acaba diyorum tekrar okumay basladigim icin mi modum düştü yine sadece mod dusmesi gibi de degil. Depresyon gibi bir hal.
Üstelik ruh hali oyle bir halmis ki esimle falan yaşadığım sıkıntilar gözüme hic gibi geldi. Yani dunyevi sıkıntilari bir sekilde çözersin ama ruh hali oyle baska bisi ki çözmeye çalışsan da olmuyor.
Sanirim doktora da biraz umut baglamistim. İlac alir duzelirim falan diye. O acidan da eskiye donmus olabilirim.
Çocukluğum İstanbul'un varoslarinda geçti. Cocuklarin kaçırıldıgi falan. Aksam olunca korkardim o anlatilan hikayelerden dolayi. Disarda ozgurce oynardik ama az arkamizdan biri normal yuruse hemen evham yapardim hatirliyorum.
Sonra o zaman rtuk yoktu. Ne sahnelere denk geldim hala hafızamda olan. Cocuk aklimla o sahneler i anlamaya calisir etkilenirdim. Geceleri surekli ruyamda onlarla ugrasirdim. Hala cocukluk ruyalarimi hatirliyorum.
Sonra muhit degistirdik. Annem genelde hep calisti. Eve gelince de bende bir paranoya olurdu. Ya kapinin arkasinda hirsiz varsa diye. Bilirdim yoktu ama yine de bakardim.
Yani genel anlamda cocuklugum böyle tekinsiz guvensiz gecti.
Sonra 99 deprem i. Onu çok anlamadim ama duzcede olanda evde yalnız dik. Asiri korktuk. Kucuk kardeşimizi nasil koruyacagimizi bilemedik ve ondan sonra yillardir beklenen deprem iste. Her depremde acaba o buyuk deprem mi korkusu.
Gecen seneden beri de sağlığımla ilgili endiselerim var. Ama adam akilli da gidip baktiramadim kendimi bebekten dolayı. Ve sağlıkla ilgili ciddi endiselerimin basladigi an o kaygı bozuklugu dedigim seyler oluyordu.
Neyse emziriyorum diye gidemedim psikiyatriye.
En son yazin yine deprem korkum hortladi. O da eksideki beklenen istanbul basligindan dolayi. Yazin tasinalim istedim olmadi.
Kucuk depremden sonra hep arastirdim . Kandillinin sayfasina baktım hep. Baktim hareketlilik var. Hep hazirlikli yattim iki gece. Sonra o buyugu basladiginda eyvah dedim iste basladi.. cok korktum. Cocuk da okulda. Küçük yanimda.
Neyse ondan sonra baya bir annemlerd kaldim. Tasinmak istedim ev bulamadim. Hic zamani degil ev bulmanın. Tasinsam rahatlayacagim aslında.
Ama bunun disinda da saglikla ilgilenen de endiselerim var. Troitlerim yada lenflerim mi artik hangisi bilmiyori. Nerdeyse 1 yildir boyun damarimda agri var. Ultrasonda bisiler cikti igneli biyopsi istendi. Daha randevu gunum gelemdi. 2_3 ay sonraya vermislerdi gun. Her boynum agridiginda bu sefer onun kaygisini yasiyorum falan.
ne bilim bir yakinim ki cok yakinim da degil kanser durumu da ciddi 3 cocugu var ona üzülüyorum. Bir garip yolcu hanin hikayesindeki bebege uzuluyorum faln.
bana bisi olursa cocuklarim ne yapar falan.
bunlari kendime telkin yoluyla asmaya calisiyorum. Bunlari dusune düşüne kendimi daha cok zarar verdigimi falan . Hatta aklima getirmemeye çalışıyorum. Ama bugun durduk yere geldi yine icime bir sıkıntı atamiyorum.
normale donemiyorum bir turlu. Eskiden bir mesakkatim hayattan zevk alma halim falan vardi. Onlar gitti.
Bugun psikiyatriye randevum vardi. Devlet hastanesine gittim oncelikle. Su an ucretsiz izindeyim. Ozel icin su anlik butcem yok. En fazla 2_3 kez gidebilirim. Onda da yeterli olmaz herhalde. O yuzden once devlete gittim.
Doktor 1 dk bile ayirmadi bana. İlac mi yazilacak dedi odaya girer girmez. İlaçsız oluyorsa o tercihim dedim. Sikayetin ne dedi. Kaygi bozuklugu gibi dedim. Ama bu benim yorumum iste. Hic ne yasiyorsun falan demedi. Emzirdigim için ilaçsız secenekler daha iyi olur dedim. Bitkisel olan pa.. yi yazdi o kadar. Yasadiklarim belki panik atak belki kaygi bozuklugu belki depresyon belki hicbiri. Bir hekim olarak çözümlemek için hic detay sormadi. Bir an once receteyi yazip elime tutusturdugu icin ben de ustelemedim.
Ve bugun o eski hallerime dondum sanki. Hasta oldugum donem kk eksi vs herseyi okumayi birakmistim cunku hassas biriyim. Okuduklarimdan inanilmaz etkileniyorum. Tamam dunyanin her yerinde bir suru çok sıkıntı ceken insna var ama okuyunca cok empati yapiyorum. Kendim yasiyormus gibi etkileniyorum. Acaba diyorum tekrar okumay basladigim icin mi modum düştü yine sadece mod dusmesi gibi de degil. Depresyon gibi bir hal.
Üstelik ruh hali oyle bir halmis ki esimle falan yaşadığım sıkıntilar gözüme hic gibi geldi. Yani dunyevi sıkıntilari bir sekilde çözersin ama ruh hali oyle baska bisi ki çözmeye çalışsan da olmuyor.
Sanirim doktora da biraz umut baglamistim. İlac alir duzelirim falan diye. O acidan da eskiye donmus olabilirim.
Çocukluğum İstanbul'un varoslarinda geçti. Cocuklarin kaçırıldıgi falan. Aksam olunca korkardim o anlatilan hikayelerden dolayi. Disarda ozgurce oynardik ama az arkamizdan biri normal yuruse hemen evham yapardim hatirliyorum.
Sonra o zaman rtuk yoktu. Ne sahnelere denk geldim hala hafızamda olan. Cocuk aklimla o sahneler i anlamaya calisir etkilenirdim. Geceleri surekli ruyamda onlarla ugrasirdim. Hala cocukluk ruyalarimi hatirliyorum.
Sonra muhit degistirdik. Annem genelde hep calisti. Eve gelince de bende bir paranoya olurdu. Ya kapinin arkasinda hirsiz varsa diye. Bilirdim yoktu ama yine de bakardim.
Yani genel anlamda cocuklugum böyle tekinsiz guvensiz gecti.
Sonra 99 deprem i. Onu çok anlamadim ama duzcede olanda evde yalnız dik. Asiri korktuk. Kucuk kardeşimizi nasil koruyacagimizi bilemedik ve ondan sonra yillardir beklenen deprem iste. Her depremde acaba o buyuk deprem mi korkusu.
Gecen seneden beri de sağlığımla ilgili endiselerim var. Ama adam akilli da gidip baktiramadim kendimi bebekten dolayı. Ve sağlıkla ilgili ciddi endiselerimin basladigi an o kaygı bozuklugu dedigim seyler oluyordu.
Neyse emziriyorum diye gidemedim psikiyatriye.
En son yazin yine deprem korkum hortladi. O da eksideki beklenen istanbul basligindan dolayi. Yazin tasinalim istedim olmadi.
Kucuk depremden sonra hep arastirdim . Kandillinin sayfasina baktım hep. Baktim hareketlilik var. Hep hazirlikli yattim iki gece. Sonra o buyugu basladiginda eyvah dedim iste basladi.. cok korktum. Cocuk da okulda. Küçük yanimda.
Neyse ondan sonra baya bir annemlerd kaldim. Tasinmak istedim ev bulamadim. Hic zamani degil ev bulmanın. Tasinsam rahatlayacagim aslında.
Ama bunun disinda da saglikla ilgilenen de endiselerim var. Troitlerim yada lenflerim mi artik hangisi bilmiyori. Nerdeyse 1 yildir boyun damarimda agri var. Ultrasonda bisiler cikti igneli biyopsi istendi. Daha randevu gunum gelemdi. 2_3 ay sonraya vermislerdi gun. Her boynum agridiginda bu sefer onun kaygisini yasiyorum falan.
ne bilim bir yakinim ki cok yakinim da degil kanser durumu da ciddi 3 cocugu var ona üzülüyorum. Bir garip yolcu hanin hikayesindeki bebege uzuluyorum faln.
bana bisi olursa cocuklarim ne yapar falan.
bunlari kendime telkin yoluyla asmaya calisiyorum. Bunlari dusune düşüne kendimi daha cok zarar verdigimi falan . Hatta aklima getirmemeye çalışıyorum. Ama bugun durduk yere geldi yine icime bir sıkıntı atamiyorum.
normale donemiyorum bir turlu. Eskiden bir mesakkatim hayattan zevk alma halim falan vardi. Onlar gitti.