10 aylik evliligimi 7. ayda bitirdim. Bitirmek zorunda kaldim daha dogrusu.. Hatirlarsiniz belki..
O zamanlar cok garip duygular icersindeydim hep.. Benim en büyük sorunum o ayrilma kararini verebilmekti, cok fazla alismistim onun varligina, bitirmek istemiyordum ve herseyin düzelicegine inaniyordum. Taa ki bitti dedigim güne kadar, arkama bile bakmadim..
Simdi nasilim..
Yemin ederim ki bundan daha iyi olmamistim.
Kimseye muhtac olmadan yasamak, her saniye acaba bana olan sevgisi azalirmi, bana küsermi, beni seviyormu diye düsünmeden yasamak, annemi babami istedigim zaman görmek arayip konusmak, arkadaslarimla sabahlara kadar vakit gecirmek, okulumu ve gönüllü olarak yardim ettigim bir cok projeyi tüm kalbimle desteklemek, HICBIRSEYE degmez.
Annem, babam, kardeslerim, arkadaslarim, herkes bana öyle cok destek oldu ki, simdi eski konularima bakinca kendime üzülüyorum, ve onca seye izin verebilmis olmama kiziyorum.. Sanki bambaska biri yasamis bütün o olaylari, hikaye gibi.. Sonu aci ama tatli bir hikaye.
Eger bugün kendimle hic olmadigim kadar gurur duyuyorsam, bütün bu olanlari yasayip atlatabilmis olmamla gurur duyuyorum. Yasadigim onca seyin yanisira üniversiteyi birakmadigimi ve Allaha sükür herseyimle iyi oldugumla gurur duyuyorum. Basima gelmeseydi böyle birsey, belki hic bu kadar olgun olamiycaktim, ailemin degerini bu kadar iyi bilemiycektim.
Hayat öyle güzel ki, akisina yetisemiyorum bile.. Yapmak istedigim bir sürü güzel sey var, keske bir gün 24 saatten fazla olsaydi diyorum :)
5 aydir ayriyiz, ne o yazdi nede ben. Yarasi anlatilamiycak kadar cok derin, ve acisini icinde yasiyor, bu kadarini adim gibi biliyorum.
Ben her gün yeni insanlarla tanisip, kendim icin, toplum icin birsey yapmaya calisirken, o her zaman ki gibi ya annesiyle konusuyordur yada o aptal playstation oyunlarini oynuyordur, degisemez cünkü o. Onun kisiligi sadece böyle seylerden ibaret. Sürünsün.
Ayrildiktan sonra bile cok fazla sey yasadim, üniversiteyi birakmak istemedigim icin sokakta kaliyordum eger arkadasim kendi koltugunu bana uyumam icin teklif etmeseydi. 2 ay tek kisilik koltukta yattim, sürgün gibi yasadim resmen.. Bütün bu olanlar beni yerin dibine veya depresyona sokmasi gerekirken beni en tepeye yükseltti. Kendi hayatimdan kendim sorumlu oldugum icin, mutlu olabilmek icin elimden gelen herseyi yaptim ve hala da yapiyorum, sükürler olsun ki mutluyum..
Hayati iskalama lüksümüz yok, bize verilen hediyeleri degerlendirip mutlu olmanin yollarini bulmak zorundayiz.. :)