:) Oooo çok ağır olmuş , insanlar evlenirken herşeyin güzel olacağına inanarak evleniyorlar . Üstelik evlilik öncesi bir insanı tanımak çok zor, aynı evde bile yıllarca yaşadığmız halde öyle bir an geliyor ki yeni bir özelliğini keşfediyoruz. İnsan şartlara göre değişen de bir varlık üstelik . Üstelik ne yazıkki kadınların gösterdiği özveri erkek tarafından gösterilmiyor. Tek başına da bir yuvayı ayakta tutmak imkansız gibi. Maddi manevi şiddet gören kadınlarımız belki bir ömür evliliğini yürütmeyi başarıyor ama bir ömrün bu şekilde geçmesini beklemek yanlış olur. yerimseniben
Üstelik sürekli kavga olan bir evde büyüyen çocukların bence psikolojileri daha da bozulur.
Boşanmak çok doğal bir olaydır. Önemli olan çocukları elden geldiğince annesiz ve babasız bırakmamak. Ayrı ayrı evlerde de olsa çocukların sevgi ve ilgi ihtiyacını karşılamak.
Kendimden örnek vereyim sevgi eksikliği hiç hissetmedim çünkü üvey annem ne kadar kötü davransa da, babamın sabahları saçlarımı okşayarak uyandırması beni mutlu ediyordu. Hayatım boyunca hiç sevilmediğimi düşünmedim ve mutlu bir insanım . Boşanmaları sadece onlar bu dünyadan göçüp giderken doyamadığımı düşüneceğim için kötü oldu, gerçi bir ömür birlikte, yanyana da olsak insan sevdiklerine doyar mı?
