- 5 Haziran 2019
- 6
- 0
- 34
- Konu Sahibi Madamkoko90
- #1
Herkese merhaba
Bu siteyi arasıra takip eder ve kadınların birbirine olan manevi desteklerinden çok hoşnut olurdum..
Şu an fikirlerinize çok ihtiyacım var. Bana yapacağınız en güzel iyilik açık ve net olarak görüşlerinizi paylaşmak olacaktır.
Size uzun uzun anlatmak isterdim ama buna ne ben güç yetirebilirim ne de sizin buna harcayacak vakti var. O yüzden kısa, açık ve net anlatacağım.
28 yaşında ve 8 yıllık evliyim çocuk yok.
Evliliğimin son üç yılında aşırı kilo aldım bunun için çeşitli bahanelerim hep oldu.
Eşimden temin edemediğim duygusal açlık.
Babacığımın vefatı.
Eşimin çocuk istememesi vs.
Şu an 106 kiloyum ve boyum 158.
Eşim evlendiğimden beri bende kusurlar bulan (ki o zamanlar 53 kiloydum) hiç bir zaman bir konuda takdirini alamadığım, bununla beraber şefkat ve güzel sözler sarfetmek konusunda oldukça cimri bir insandır.
Onun tek sevgi gösterisi (afedersiniz) yataktır.
Sizde takdir edersiniz ki kadın erkek gibi değildir güzel iltifatlar ve hoş kompliöanlar olmadan yatağa girip haldur huldur birlikte olmaz.. yada olsada benüm gibi hep bir yanı eksik kalır (duygusal yanı)
Eşim doktora bense mastır öğrencisiyim
Yaklaşık 39 yaşında olan eşüm bu güne kadar çalışıp aile geçindirmemiştir .. benim ailemin ve onun ailesinin desteği ve aldığı cüz'i miktarda bursu olmazsa nasıl geçinirdik bilmem..
Evlendiğimde yaşım küçük olduğu için sorumluluk sahibi olmayan bir erkekle evlenmenin zorluğunu idrak edemedim.
Babam rahmeti hali vakti yerinde iş adamı olduğu için ; "kızım ahlakı iyi olsun ben size destek olurum , bizde evlendiğimizde fakirdik " dedi.
Hanımlar şu 8 senenin sonunda eşimin sorumsuz biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim..
Misal gözlüğe ihtiyacım var almak icab ediyor okurken zorlanıyorum vs.. ailenin oradaki yerden al diyor..
Çocuk sahibi olmaktan kaçınması bile başlı başına sorumsuzluktan..
Üniversite yıllarımda çocuk sahibi olmak istediğimi söylediğimde : "okulun var hem çocuk olsa nereye bırakacaksın" derdi. Çünkü ikimizin de ailesi başka şehirlerde.
Mezun oldum ertesi sene master için başvuru yapmıştım onay çabuk geldi ve başladım bu seferde kilolarımı bahane ediyor.. çocuk olsa yapamazsın hastalanırsın yapamazsın diyor.. yeni bahane bu..
Bu arada beni beğendiğini söylediğini hiç duymadım ne zayıfken ne kiloluyken iltifat almazdım bilakis aynaya bakmıyorsun heralde der aşşağılar..
Boşanma fikri yaklaşık üç senedir aklımda aslında.. ama kaldırabilir miyim bilmiyorım.. türkiyede boşanmış kadına bakış açısı malum.. annem gile dert yanar olsam : " senün eşin hep böyleydi değişmez ya razı ol yada bırak" derler.
Eskiden kör kütük aşıktım yaşımda küçüktü mücadele ederdim hırs yapardım evliliği bitirmek başarısızlık gelirdi. Hala da şunca seneden sonra boşanırsam başarısız hissedeceğim..
Eşimle defaten konuştum hatta bir ara canıma tak etti eşyaları tıplayıp bir kız yurduna taşındım yalvar yakar özür dikedi ve hüngür hüngür ağladı (ki eşimi hiç ağlarken görmediğim için bu beni çok etkikedi ve kandım) içimden: ilerde keşke bir şans daha verseydim diye pişman olmamak için bir daha dene dedim..
Merhum babamı kaubettikten sonra tavırları biraz daha düzrlmiş olsada
Çocuk istememesi beni hala derinden yaralıyor
Ve çalışıp para kazanmaması da öyle..
Yani öğrencidir doktora yapmak zor farkındayım ama misal yazları neden çalışmıyor partime? Yani o çabasını görsem inanın yeter bana..
Afedersiniz ne çok yazdım..
Daha ne çok sıkıntılarım var geride bir bilseniz..
Ama hepimizi bilen bizi yaratan Allah var değil mi hanımlar.. ben şikayetimi yaradana yapıyorum..
Değerli görüşlerinizi samimi yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin..
Bu siteyi arasıra takip eder ve kadınların birbirine olan manevi desteklerinden çok hoşnut olurdum..
Şu an fikirlerinize çok ihtiyacım var. Bana yapacağınız en güzel iyilik açık ve net olarak görüşlerinizi paylaşmak olacaktır.
Size uzun uzun anlatmak isterdim ama buna ne ben güç yetirebilirim ne de sizin buna harcayacak vakti var. O yüzden kısa, açık ve net anlatacağım.
28 yaşında ve 8 yıllık evliyim çocuk yok.
Evliliğimin son üç yılında aşırı kilo aldım bunun için çeşitli bahanelerim hep oldu.
Eşimden temin edemediğim duygusal açlık.
Babacığımın vefatı.
Eşimin çocuk istememesi vs.
Şu an 106 kiloyum ve boyum 158.
Eşim evlendiğimden beri bende kusurlar bulan (ki o zamanlar 53 kiloydum) hiç bir zaman bir konuda takdirini alamadığım, bununla beraber şefkat ve güzel sözler sarfetmek konusunda oldukça cimri bir insandır.
Onun tek sevgi gösterisi (afedersiniz) yataktır.
Sizde takdir edersiniz ki kadın erkek gibi değildir güzel iltifatlar ve hoş kompliöanlar olmadan yatağa girip haldur huldur birlikte olmaz.. yada olsada benüm gibi hep bir yanı eksik kalır (duygusal yanı)
Eşim doktora bense mastır öğrencisiyim
Yaklaşık 39 yaşında olan eşüm bu güne kadar çalışıp aile geçindirmemiştir .. benim ailemin ve onun ailesinin desteği ve aldığı cüz'i miktarda bursu olmazsa nasıl geçinirdik bilmem..
Evlendiğimde yaşım küçük olduğu için sorumluluk sahibi olmayan bir erkekle evlenmenin zorluğunu idrak edemedim.
Babam rahmeti hali vakti yerinde iş adamı olduğu için ; "kızım ahlakı iyi olsun ben size destek olurum , bizde evlendiğimizde fakirdik " dedi.
Hanımlar şu 8 senenin sonunda eşimin sorumsuz biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim..
Misal gözlüğe ihtiyacım var almak icab ediyor okurken zorlanıyorum vs.. ailenin oradaki yerden al diyor..
Çocuk sahibi olmaktan kaçınması bile başlı başına sorumsuzluktan..
Üniversite yıllarımda çocuk sahibi olmak istediğimi söylediğimde : "okulun var hem çocuk olsa nereye bırakacaksın" derdi. Çünkü ikimizin de ailesi başka şehirlerde.
Mezun oldum ertesi sene master için başvuru yapmıştım onay çabuk geldi ve başladım bu seferde kilolarımı bahane ediyor.. çocuk olsa yapamazsın hastalanırsın yapamazsın diyor.. yeni bahane bu..
Bu arada beni beğendiğini söylediğini hiç duymadım ne zayıfken ne kiloluyken iltifat almazdım bilakis aynaya bakmıyorsun heralde der aşşağılar..
Boşanma fikri yaklaşık üç senedir aklımda aslında.. ama kaldırabilir miyim bilmiyorım.. türkiyede boşanmış kadına bakış açısı malum.. annem gile dert yanar olsam : " senün eşin hep böyleydi değişmez ya razı ol yada bırak" derler.
Eskiden kör kütük aşıktım yaşımda küçüktü mücadele ederdim hırs yapardım evliliği bitirmek başarısızlık gelirdi. Hala da şunca seneden sonra boşanırsam başarısız hissedeceğim..
Eşimle defaten konuştum hatta bir ara canıma tak etti eşyaları tıplayıp bir kız yurduna taşındım yalvar yakar özür dikedi ve hüngür hüngür ağladı (ki eşimi hiç ağlarken görmediğim için bu beni çok etkikedi ve kandım) içimden: ilerde keşke bir şans daha verseydim diye pişman olmamak için bir daha dene dedim..
Merhum babamı kaubettikten sonra tavırları biraz daha düzrlmiş olsada
Çocuk istememesi beni hala derinden yaralıyor
Ve çalışıp para kazanmaması da öyle..
Yani öğrencidir doktora yapmak zor farkındayım ama misal yazları neden çalışmıyor partime? Yani o çabasını görsem inanın yeter bana..
Afedersiniz ne çok yazdım..
Daha ne çok sıkıntılarım var geride bir bilseniz..
Ama hepimizi bilen bizi yaratan Allah var değil mi hanımlar.. ben şikayetimi yaradana yapıyorum..
Değerli görüşlerinizi samimi yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin..
