BOŞANMAK!!!
(Yazım biraz uzun oldu ama sonuna kadar okumanızı temenni ediyorum )
Telafuzu bile çok zor aslında. ahkam kesmek,bol keseden atmak, ben şunu yapardım bunu yapardım demek çok kolay. inanırmısınız ben evlenmeden evvel o kadar çok şeye aaaa bu olursa kesin boşanırım derdimki. fakat evlilik öyle farklı bir kavramki kendin bile akıl sır veremiyorsun. birde bakmışsın yapmam katlanamam dediğin pek şeyi yapıyor katlanıyor vaziyette buluyorsun kendini. hele birde çocuk olmuşsa.
Ben 5,5 yıllık evliyim. 2 gün evvel evimden ayrıldım. Bir arkadaşında arkadaşından dyduğu gibi "bardağı taşıran son damla" bence bütün olay aslında. evliliğim süresince hem fiziksel hem psikolojik şiddete maruz kaldım. çok hakaret çok küfür duydum. hepsi deldi geçti yüreğimi. her serefinde tamam dedim bu kez düzelecek herşey,bu sefer farklı olacak. ben mükemmelmiydim hayır asla. ama yaşadıklarımı da haketmedim. en azından ben buna inanıyorum. bardak doldu doldu doldu. en son yaşadığımız olayda benim tahammül ve tolerans haznem boşaldığı için bitti. ona göre o haklı ama. şiddet,küfür veya benzeri bir sebep değildi bu seferki. Annemi evden kovmasıydı.
Annem şu veya bu sebepten ötürü eşinden ayrılmış zor durumda olduğu için yanımıza sığınmıştı. 2 aydır bizdeydi. Annem hataları olan bir insan en büyük hatası alkol problemi (o kabul etmesede),ama Allah var benim evimde hiç içmezdi. Ama zararı kendine kendi hayatına oldu. Peki ben aaa sen yaptın sen çek sürünmü demeliydim. helede tek evladı benken. "istemem istemem" 2 ay kafamın etini yedi neredeyse hergün kavga gürültü. Ağzını bir kez açmadı çünkü yanımıza sığınmıştı. ama o bir gece içkili gelip eve tatlı tatlı (ona göre) annemi kovdu.hemde doğum günümde çok önemli değil belki ama sembolik bana göre.Bu sefer hazmededim bu sefer tolerans gösteremedim. yaklaşamadım. tamam hadi unutalım diyemedim.
onu hep çok sevdim. bu sevginden ötürü hep unuttum boşverdim es geçtim.o da pek çok şeye tolerans göstermiştir mutlaka ama ben haketmedim. hangi kadın hangi insan şiddetin her türlüsünü hakederki. ama çalışıyor olsaydım böyle olmazdı. ağzını bile açmazdı biliyorum. oğlum olduktan sonra çalışamadım ve daha 3 yaşında. kursa gidiyorum. manikür pedikür kursuna bu işi yapıcam. ağda falan. zamn gerekliydi. annem 2 aydaha kalsın. sna birşey yapmıoki. tamam anlıyorum ve saygı gösteriyorum birlikte yaşamama isteğine ama nasıl git diyebilirim dedim. ama olmadı işte. gönderdi. hatta 17 gün sonra yani iki gün önce gel konuşalım. yapıcı olalım yıkıcı olmayalım dedim. zorla, çocuğum için yapmalıyım dedim. ama o zaten son vuruş için bunu bekliyormuş. neden biliyormusunuz 1 hafta evvel o bana geldiğinde ben tamam diyemediğim için. son golünü böyle attığını zannediyor bana. kendini rahatlatmak için beni ezmek için beklemiş. oysa ben o kadar zor almıştım ki o konuşma kararını bile tarif edemem. yapabilirmiyim bu seferde unutabilirmyim diye o kadar sordumki kendime.ama denemeliyim dedim 3 yaşındaki oğlum için dedim. ben ayrı anne babanın çocuğuyum oğluma bunları yaşatmıyim dedim. yaşadığım ezilmelere hakaretlere küfürlere, ilgisizliğe, hoşgörüsüzlüğe, boşverilmişliğe v.s. rağmen. o ise size baktım evimin ihtiyaçlarını karşıladım aç bırakmadımlarda hala. bumu herşey bumu.
herşeyin sonunda sadece YAZIK diyebiliyorum kendi penceremden.
Boşanmak mı evli kalmak mı daha zor. Her ikiside eşit derecede bana göre. ömrünüzün 5,5 yılını (ki bu sadece resmen evli olduğum süre), seviyorum dediğiniz, büyük bir aşk duyduğunuz için pek çok şeyini görmezden geldiğiniz her türlü kötü yanını kabullenmediğiniz,aslında öyle böyle biri değilin arkasına sakladığınız adamı terk etmekte zor; bütün bunları yaşarken içinizde biriken öfke, aşşağlık duygusu, size yaşatılan her türlü eziklik, mağduriyet ve sıralanabilecek pek çok şey ile evli kalmakta zor.
benim bardağım taştı ya sizikinki kızlar
Allah herkezin yardımcısı olsun...
sevgiler hepinize.
(Yazım biraz uzun oldu ama sonuna kadar okumanızı temenni ediyorum )
Telafuzu bile çok zor aslında. ahkam kesmek,bol keseden atmak, ben şunu yapardım bunu yapardım demek çok kolay. inanırmısınız ben evlenmeden evvel o kadar çok şeye aaaa bu olursa kesin boşanırım derdimki. fakat evlilik öyle farklı bir kavramki kendin bile akıl sır veremiyorsun. birde bakmışsın yapmam katlanamam dediğin pek şeyi yapıyor katlanıyor vaziyette buluyorsun kendini. hele birde çocuk olmuşsa.
Ben 5,5 yıllık evliyim. 2 gün evvel evimden ayrıldım. Bir arkadaşında arkadaşından dyduğu gibi "bardağı taşıran son damla" bence bütün olay aslında. evliliğim süresince hem fiziksel hem psikolojik şiddete maruz kaldım. çok hakaret çok küfür duydum. hepsi deldi geçti yüreğimi. her serefinde tamam dedim bu kez düzelecek herşey,bu sefer farklı olacak. ben mükemmelmiydim hayır asla. ama yaşadıklarımı da haketmedim. en azından ben buna inanıyorum. bardak doldu doldu doldu. en son yaşadığımız olayda benim tahammül ve tolerans haznem boşaldığı için bitti. ona göre o haklı ama. şiddet,küfür veya benzeri bir sebep değildi bu seferki. Annemi evden kovmasıydı.
Annem şu veya bu sebepten ötürü eşinden ayrılmış zor durumda olduğu için yanımıza sığınmıştı. 2 aydır bizdeydi. Annem hataları olan bir insan en büyük hatası alkol problemi (o kabul etmesede),ama Allah var benim evimde hiç içmezdi. Ama zararı kendine kendi hayatına oldu. Peki ben aaa sen yaptın sen çek sürünmü demeliydim. helede tek evladı benken. "istemem istemem" 2 ay kafamın etini yedi neredeyse hergün kavga gürültü. Ağzını bir kez açmadı çünkü yanımıza sığınmıştı. ama o bir gece içkili gelip eve tatlı tatlı (ona göre) annemi kovdu.hemde doğum günümde çok önemli değil belki ama sembolik bana göre.Bu sefer hazmededim bu sefer tolerans gösteremedim. yaklaşamadım. tamam hadi unutalım diyemedim.
onu hep çok sevdim. bu sevginden ötürü hep unuttum boşverdim es geçtim.o da pek çok şeye tolerans göstermiştir mutlaka ama ben haketmedim. hangi kadın hangi insan şiddetin her türlüsünü hakederki. ama çalışıyor olsaydım böyle olmazdı. ağzını bile açmazdı biliyorum. oğlum olduktan sonra çalışamadım ve daha 3 yaşında. kursa gidiyorum. manikür pedikür kursuna bu işi yapıcam. ağda falan. zamn gerekliydi. annem 2 aydaha kalsın. sna birşey yapmıoki. tamam anlıyorum ve saygı gösteriyorum birlikte yaşamama isteğine ama nasıl git diyebilirim dedim. ama olmadı işte. gönderdi. hatta 17 gün sonra yani iki gün önce gel konuşalım. yapıcı olalım yıkıcı olmayalım dedim. zorla, çocuğum için yapmalıyım dedim. ama o zaten son vuruş için bunu bekliyormuş. neden biliyormusunuz 1 hafta evvel o bana geldiğinde ben tamam diyemediğim için. son golünü böyle attığını zannediyor bana. kendini rahatlatmak için beni ezmek için beklemiş. oysa ben o kadar zor almıştım ki o konuşma kararını bile tarif edemem. yapabilirmiyim bu seferde unutabilirmyim diye o kadar sordumki kendime.ama denemeliyim dedim 3 yaşındaki oğlum için dedim. ben ayrı anne babanın çocuğuyum oğluma bunları yaşatmıyim dedim. yaşadığım ezilmelere hakaretlere küfürlere, ilgisizliğe, hoşgörüsüzlüğe, boşverilmişliğe v.s. rağmen. o ise size baktım evimin ihtiyaçlarını karşıladım aç bırakmadımlarda hala. bumu herşey bumu.
herşeyin sonunda sadece YAZIK diyebiliyorum kendi penceremden.
Boşanmak mı evli kalmak mı daha zor. Her ikiside eşit derecede bana göre. ömrünüzün 5,5 yılını (ki bu sadece resmen evli olduğum süre), seviyorum dediğiniz, büyük bir aşk duyduğunuz için pek çok şeyini görmezden geldiğiniz her türlü kötü yanını kabullenmediğiniz,aslında öyle böyle biri değilin arkasına sakladığınız adamı terk etmekte zor; bütün bunları yaşarken içinizde biriken öfke, aşşağlık duygusu, size yaşatılan her türlü eziklik, mağduriyet ve sıralanabilecek pek çok şey ile evli kalmakta zor.
benim bardağım taştı ya sizikinki kızlar
Allah herkezin yardımcısı olsun...
sevgiler hepinize.
