- 1 Şubat 2019
- 157
- 116
- 31
- Konu Sahibi S u l i e t
- #1
İyi günler k.k’nın güzel kadınları....
Sürdürmekten yorulduğum ve sonunda canıma tak eden evliliğim var.Harcadığım emeklere yaptığım fedakarlıklara , her defasında merhametime sevgime yenilmekten kendime yazık ediyorum.Çok uzatmayacağım sadece tepeden tırnağa kadar haklı ve yorgunum.Değişik ruhlu bir eşim var çok iyiyken durduk yere birşeylere sinirlenip hakaret edebilen, sorumsuz,insanların içi bile demeden düşünmeden beni üzen biri.Anlık öfkeleri sonra çok pişman olmaları artık beni bitirdi.Direnmek için evlenmişim sanki. Şuursuz harcamaları , verdiği sözleri tutmaması , borcuna sadık olmaması cabası. Her açıdan rezillik yaşıyorum. Son olanda artık boşanma kararı aldım. Kendi ailem üzülmesin diye hiçbirşey anlatamıyorum hatamı yapıyorum bilmiyorum anlatsam kıyamet kopacak sanıyorum ki hiçte ailemi üzmek istemiyorum ama sustukça içime attıkça tükendim.Kendi tercihim severek evlendik karakterini çözememişim bu yüzden herkesten utanıyorum. Asıl sorum boşananlar bu evreyi nasıl atlattınız ? Sonuçta ne yaşanmış olursa olsun arada zamanında yaşanmış güzel günler,hisler hafızada yer etmiş. Pişman olup kendini paralıyor , ailesi sürekli üstüme düşüyor ne olur bir şans daha ver kendini mahvetti diye ama ben bu sefer yenilmek istemiyorum. Sonuçta denenmiş ve tekrarr aynı şeyler yaşanmış. Artık kalbi bir kenara bırakıp akılla hareket etme zamanı geldi. Bu süreçleri nasıl aşabilirim? Boşanmaktan vazgeçmemeyi istikrarlı olmayı ve kendimi üzmemeyi ? Ve bundan sonra mutlu olabilir miyim ? Unutulur mu ? Lütfen yaşayanlar bana ışık olabilir mi? Ve birde yaşanan haksızlıklar ömrümce pişmanlığım olur mu? Çünkü ikna edebilirsem anlaşmalı şekilde tek seferde boşanmak istiyorum ve borçlar üstüme elimde hiçbirşey yok hiçbirşey talep etmek istemiyorum maddi manevi çok emeğim geçti bu yüzden pişmanlık duyarlıyım?Yaşım 25 çocuğumda yok ama çok halsiz ve mutsuzum sanki hep böyle hissedecekmişim gibi. Okuduğunuz için teşekkür ederim...
Sürdürmekten yorulduğum ve sonunda canıma tak eden evliliğim var.Harcadığım emeklere yaptığım fedakarlıklara , her defasında merhametime sevgime yenilmekten kendime yazık ediyorum.Çok uzatmayacağım sadece tepeden tırnağa kadar haklı ve yorgunum.Değişik ruhlu bir eşim var çok iyiyken durduk yere birşeylere sinirlenip hakaret edebilen, sorumsuz,insanların içi bile demeden düşünmeden beni üzen biri.Anlık öfkeleri sonra çok pişman olmaları artık beni bitirdi.Direnmek için evlenmişim sanki. Şuursuz harcamaları , verdiği sözleri tutmaması , borcuna sadık olmaması cabası. Her açıdan rezillik yaşıyorum. Son olanda artık boşanma kararı aldım. Kendi ailem üzülmesin diye hiçbirşey anlatamıyorum hatamı yapıyorum bilmiyorum anlatsam kıyamet kopacak sanıyorum ki hiçte ailemi üzmek istemiyorum ama sustukça içime attıkça tükendim.Kendi tercihim severek evlendik karakterini çözememişim bu yüzden herkesten utanıyorum. Asıl sorum boşananlar bu evreyi nasıl atlattınız ? Sonuçta ne yaşanmış olursa olsun arada zamanında yaşanmış güzel günler,hisler hafızada yer etmiş. Pişman olup kendini paralıyor , ailesi sürekli üstüme düşüyor ne olur bir şans daha ver kendini mahvetti diye ama ben bu sefer yenilmek istemiyorum. Sonuçta denenmiş ve tekrarr aynı şeyler yaşanmış. Artık kalbi bir kenara bırakıp akılla hareket etme zamanı geldi. Bu süreçleri nasıl aşabilirim? Boşanmaktan vazgeçmemeyi istikrarlı olmayı ve kendimi üzmemeyi ? Ve bundan sonra mutlu olabilir miyim ? Unutulur mu ? Lütfen yaşayanlar bana ışık olabilir mi? Ve birde yaşanan haksızlıklar ömrümce pişmanlığım olur mu? Çünkü ikna edebilirsem anlaşmalı şekilde tek seferde boşanmak istiyorum ve borçlar üstüme elimde hiçbirşey yok hiçbirşey talep etmek istemiyorum maddi manevi çok emeğim geçti bu yüzden pişmanlık duyarlıyım?Yaşım 25 çocuğumda yok ama çok halsiz ve mutsuzum sanki hep böyle hissedecekmişim gibi. Okuduğunuz için teşekkür ederim...
