- 14 Şubat 2011
- 341
- 84
- 118
- 42
- Konu Sahibi bayram_043
-
- #1
eşinin artı ve eksilerini yan yana getirerek karar ver derim.çünkü şu an çok duygusalsın ve kendini sudan çıkmış balık gibi hissatmen gayet normal 15 gün aramaması bile sana verdiği değeri gösterir karar vermen açısından çok üzüldüm yazık bu evliliklere ama erkekler duygusal davranamıyorlar susmakla yetiniyorlar,buda kadınları çileden çıkarıyor işte.Umarım sağlıklı bir karar verirsin çocuğun varmı bilmiyorum ama çocuğu olan anneler daha zorlanıyorlar ayrılık konusunda.Allah yardımcın olsun.
Hiç son kez konuştunuz mu birbirinizde nelerden rahatsızsınız bazen evliliğin içinde ufak şeyler birikiyor insanlar neden rahatsız olduğunu en başta söylemeye biliyor. eşinizin düzeleceğine size bir daha vurmayacağına inanıyorsanız geri dönmeyi düşünün. maalesef bazı aileler aile olmuyor onun aileside onlardan sanırım
bugün avukatıma vekaletimi verdim ve en kısa zamanda işlemleri başlatıcak..
o kadar karmakarışığım ki, ne iş yerinde kafamı verebiliyorum. ne evde. ailemin yanındayım bu arada... onları bu kadar üzdüğüme mi yanayım yıkılan hayallerime mi umutlarıma mı... bastığım yeri bilmez haldeyim...
4,5 senelik evliliğim ellerimden kayıp gidiyor. şiddet gören kadınlara derdim ki, hala nasıl sürdürüyorsun, şimdi sanki bana dön dese tıpış tıpış dönücek gibiyim. içimde kopan fırtınalar beni yedi bitirdi.
10 gündür ailemin yanındayım. ne arıyor nede soruyor. ailesi deseniz umurlarında değilim. 4,5 senedir onlara hiç mi gelinlik yapmadım hiç mi elimden su içmediler bu nasıl ata lık nasıl anne babalık bu kadar duyarsız nasıl oluyolar anlamıyorum. bugüne kadar en ufak bir saygısızlığım olmamıştır onlara karşı. eşim deseniz dünyanın en inatçı insanı. ölse beni ben aramadan aramayan hep benim alttan almalarımla yürüyen bir evlilik. artık tartışmalarda şiddete kadar giden bir ilişkimiz var. medenice konuşup anlaşamama hali. neden böyle olduk biz neydi sebep bilmiyorum. onun ilgisizliğine sevgisizliğine bile alışmışım. o kadar büyük bir boşluk var ki içimde.. sanki anlayışlı sevecen ılımlı bir eşim varmış da onu kaybetmişim gibi hissediyorum. anlıycanız aramızdaki bu hastalıklı ilişkiye dahi kendimi alıştırmışım. büyük bir boşluk içindeyim. naparım, nasıl atlatırım siz güçlü kadınlardan yardım bekliyorum...
Bu yazdıklarınız eften püften sebeplerle boşanmayı aklına koyanlara ders olmalı bence..
Eski konularınıza göz attım, üzüldüm cidden etkilendim şuan yazdıklarınızdan da..
Allah yardımcınız olsun, şu günleri en az hasarla atlatırsınız inşallah..Aileniz destek mi size? Tabi ki üzülecekler ondan kaçış yok ama önemli olan yanınızdalar mı
çok şükür ki ailem sonuna kadar hep destek. çocuğumun olmayışı ve ailem en büyük tesellim...
Canım seni çoook çok iyi anlayanlardan biri de benim...
Benimde 2 buçuk senelik evliliğim geçen sene 14 şubatta anlaşmalı olarak bitti benimde çocuğum yok (şükürler olsun ki)..23 yaşındayım..Yuvam dağılmasın diye çok uğraştım çok peşinden koştum çünkü hırs yapmıştım bu adam beni neden istemiyor diye..Bende ailemin yanına döndüm..Düzenim değişti,işim değişti,arabamı sattım..46 kiloya kadar düştüm neredeyse sağlığımdan olacaktım..O kadar çok keşke dedim ki o zaman..Hergün iş çıkış saatinde şimdi işten çıkmıştır acaba şimdi kiminle nerede..Pazar günleri kendimi en kötü hissettiğim günlerdi..Dön dese evimin taşlarını öpecektim o kadar özlemiştim kendi düzenimi..Aile ortamlarında hep eksik hissederdim kendimi..Oda olacaktı şimdi derdim..
Ama sonra kendime geldim..Boşandıktan 10 gün sonra işe başladım..Gizli saklı köşelerde ağladımm..Ama güçlü olmaya çalıştım ve oldumda..8 ay boyunca hergün ağladım..Boşandığımız halde gel beni al dedim ona oda "yeter artık kendine gel seni sevmiyorum seni istemiorum" dedi bana..
Sonra Allahım karşıma öyle bir insan çıkardı ki bütün keşkelerim iyiki oldu..Beni seven,bana değer veren,el üzerinde tutan..Tabi benim özgüvenim de yerine gelmişti artık onu hayatımdan tamamen çıkardım ve yeni bir sayfa açtım kendime ve şuan allahıma çok şükür çok mutluyum..Seviyorum..seviliyorum..Değer görüyorum..Değer veriyorum..Ve haziranda evleniyorum..
Sabret,bol bol dua et ve bu sıkıntılı dönemi dolu dolu geçir canım.Kendini dört duvar arasına kapatıp bunalıma sokma..Çalış..Arkadaşlarınla görüş sık sık..Dertleşmek istersen yazışabiliriz.Çünkü dibe vuracağın bir dönemden geçeceksin..O durumdan en az zararla çıkmalısın..Güçlü ol arkadaşım.Allah yardımcın olsun..
Geçmiyor. İnce ince sızlıyor. Kimse görmüyor içinde kanayan yarayı. Sen maskeni takıp sahneye cıktığında "çok kolay atlatmış oluyorsun, çok güçlü bir kadın oluyorsun, acıların seni güzelleştirmiş oluyor". Kendine iyi gelsin diye yaptığın herşey evliliğinin bitişine yoruluyor.
Alışveriş merkezinde gezerken gördüğün banyo paspası saatlerce ağlatır mı insanı? Ne de güzel yakışırdı o ucuz paspas benim banyoma diyip hıckıra hıckıra ağlarsın otoparkta.
Eşyalarını babaevinin dolabına yerleştirirken onun tshirtü cıkar bavulun icinden, kim koymuştur bunu oraya, kasten mi yapmışlar, acı çekmemi mi istiyorlar diye için için ağlarsın, annen görmesindir cünkü, sen güçlüsün ve acılarını içine akıtmak zorundasındır. Ama o tshirtü cöpe atmaya kıyamazsın. Koklarsın geceleri alışmaya çalıştığın tek kişilik yatagında.
Bir süre hep üsür ayakların. O kadar alışmışsındır ki onun ısıtmasına hiçbir yün corap tutmaz o insan sıcaklığının yerini.
Zaman ilaçtır gerçekten. Acını asla bastırmaz acınla nasıl yaşayacağını öğrenirsin. Onun kokusunu aldığında o yürüyen merdivenlerde ağlamamayı öğrenirsin.
Başka birini alsan da birgün hayatına onu asla unutmazsın. Kendi adıma unutamam ben. En çok sevdiğimdi ve en cok yaralayan. Kimse onun gibi yaralayamaz beni ve ben kimseyi onu sevdiğim gibi sevemem. Sevmem.
bugün avukatıma vekaletimi verdim ve en kısa zamanda işlemleri başlatıcak..
o kadar karmakarışığım ki, ne iş yerinde kafamı verebiliyorum. ne evde. ailemin yanındayım bu arada... onları bu kadar üzdüğüme mi yanayım yıkılan hayallerime mi umutlarıma mı... bastığım yeri bilmez haldeyim...
4,5 senelik evliliğim ellerimden kayıp gidiyor. şiddet gören kadınlara derdim ki, hala nasıl sürdürüyorsun, şimdi sanki bana dön dese tıpış tıpış dönücek gibiyim. içimde kopan fırtınalar beni yedi bitirdi.
10 gündür ailemin yanındayım. ne arıyor nede soruyor. ailesi deseniz umurlarında değilim. 4,5 senedir onlara hiç mi gelinlik yapmadım hiç mi elimden su içmediler bu nasıl ata lık nasıl anne babalık bu kadar duyarsız nasıl oluyolar anlamıyorum. bugüne kadar en ufak bir saygısızlığım olmamıştır onlara karşı. eşim deseniz dünyanın en inatçı insanı. ölse beni ben aramadan aramayan hep benim alttan almalarımla yürüyen bir evlilik. artık tartışmalarda şiddete kadar giden bir ilişkimiz var. medenice konuşup anlaşamama hali. neden böyle olduk biz neydi sebep bilmiyorum. onun ilgisizliğine sevgisizliğine bile alışmışım. o kadar büyük bir boşluk var ki içimde.. sanki anlayışlı sevecen ılımlı bir eşim varmış da onu kaybetmişim gibi hissediyorum. anlıycanız aramızdaki bu hastalıklı ilişkiye dahi kendimi alıştırmışım. büyük bir boşluk içindeyim. naparım, nasıl atlatırım siz güçlü kadınlardan yardım bekliyorum...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?