Merhaba arkadaşlar,
Bu ilk yazım.. her gece uykularımı kaçıran konuyu sizlerle paylaşmak, yorumlarınızı almak istedim. Her yazacağınız yorum benim için çok değerli şimdiden teşekkür ederim.
Ben 5,5 yıldır evliyim. Şu an duruşma gününü beklediğimiz, anlaşmalı boşanma dilekçemiz var. 4 yaşında bir oğlum var. Boşanmayı isteyen taraf ben oldum. Eşimle temel sorunum şiddetli geçimsizlik, bitmeyen kavgalar ya da ihanet değil. Biz karakter olarak birbirimizden çok farklıyız, hayattan ortak zevk alamıyoruz. Eşim Obsesif-komplüsif, ben bunu evlendikten sonra öğrendim. Flört dönemi ne okb olduğundan, ne de kullandığı ilaçlardan bahsetmemişti. Evlendikten sonra da kendi rızası ile açıklamadı ya, sır gibi sakladığı ilaçları tesadüfen fark ettim ve anlatmak durumunda kaldı. Hikayem aslında burada başladı. Çok uyumsuz bir evlilik süreci geçirdik, ben çok sosyal biriyken, eşim ileri derecede asosyal. Hiç arkadaşı yok, arkadaşı olmadığı için dışarı adım atmaz. Bizimle hafta içi ya da haftasonu plan yapmaz. Evde genelde uyumak ister, sizin de tahmin edeceğiniz üzere çok yalnız bırakıldım. Bunun yanında, evlilik süremiz olan 5,5 yıl içinde 8 kez iş değiştirdi. 3 kez toplam 1 yıldan biraz daha fazla da işsiz kaldı. Eşim çok eğitimli ve kültürlü, ancak obsesif kişilik bozukluğu nedeni ile bir yerde uzun süre çalışamıyor. Çok iyi kurumsal firmalarda iş bulmasına rağmen kısa süre sonra ya eşim bırakıyor, ya firma eşimi bırakıyor. Böyle dertleri olan başka arkadaşlarım var mı bilmiyorum? Ama içine kapanmış, ruh hali genelde depresif, dışarı çıkmak istemeyen, çıksa dahi sessizce oturan, arkadaşlarımla sosyalleşmeyen, ailemle iletişimini çok kısıtlı tutan, yemek yemekten bile hoşlanmayan biriyle hayat çok zor. Obsesif olmanın getirisini size bir örnekle detaylandırayım. Eşimle tatile gitsek denize ya da havuza girmiyor. Çünkü pis buluyor, güneşi sevmez çünkü kullandığı yeşil reçeteli ilaçlar terleme yapıyor. Hep halsizdir, çünkü ilaçlar uyku yapar. Son tatilimzide 8 saatlik Antalya yolunda belki toplam 10 dakika konuşmuşuzdur. Tuvalet problemi var ev dışında yapamıyor. Ben çok neşeli cıvıl cıvıl, uyumlu, hayata hep güzel yanından bakmaya gayret eden biriyim...Ancak o böyle oldukça içimde tükendim, çok yalnızlaştım. Hatta..eşimde huzursuz ayak sendromu olduğu için 2 yıldır da tamamen ayrı yatıyoruz. Horlama, konuşma, yatağı sallama gibi sebeplerle ben uyuyamadığımdan kendi isteğiyle yatakları ayırdı. Biz çift terapisi de aldık ama olmuyor. Eşim 13 yıldır obsesif komplüsif kişilik bozukluğuna sahipmiş ve kullandığı 3 farklı yeşil reçeteli ilaç var. Yani profesyonel destek aldık. Çok uzun yıllar kendisi de almış. Geldiği ve gelebileceği en iyi nokta şu an bu diyebilirim. Çok kısa şundan da bahsetmek isterim, dünya iyisi biri. O benim iyi kötü zamanlarımda yanımda oldu, evladımın babası ve insan olarak ona halen çok değer veriyorum. Ama evlilik yoluna çıkarken çok farklı hayallerim vardı, birlikte bir akşam yemeği yemek, arkadaşlarla güzel vakit geçirmek, sarılıp uyumak gibi çok basit beklentilerim... Ama hiçbirine sahip olamadım. Yapayalnız uyuduğum, benimle neredeyse konuşmayan, sadece balkonda sigara içen ve haftaiçi ya da haftasonları oğlumu tek başıma gezdirdiğim bir hayatım oldu. Yatılı bakıcımız var 3 yıldır. Sanki eşim o...Tüm bu sürecin ve yıllardır verdiğim onu değiştirme, hayatın pozitif yanlarını gösterme mücadelemin sonunda ayrılma kararı verdim, O da kabul etti. Çok üzüldüğünü de biliyorum.. Duruşma gününü bekliyoruz. O sorumluluklarını yerine tam getirmese de çok sevgi dolu bir baba ve oğlum ona çok düşkün. Boşanarak bencillik mi yapıyorum, oğlum için böyle yaşamayı mı seçmeliydim, idare mi etmeliydim diye düşünmekten uyuyamaz oldum. Boşanma kararından sonra kendi evimi tuttum, eşyalarımı aldım. Maddi manevi ayakta duracak kadar güçlüyüm, oğluma çok iyi bir gelecek sunmak için ne gerekirse yaparım. Ancak yorumlarınıza çok ihtiyacım var. Ben kötü biri miyim? 4 yaşındaki oğlumu babasıyla aynı evde yaşamaktan mahrum etmek beni bencil mi yapıyor? Sevgiler...
Bu ilk yazım.. her gece uykularımı kaçıran konuyu sizlerle paylaşmak, yorumlarınızı almak istedim. Her yazacağınız yorum benim için çok değerli şimdiden teşekkür ederim.
Ben 5,5 yıldır evliyim. Şu an duruşma gününü beklediğimiz, anlaşmalı boşanma dilekçemiz var. 4 yaşında bir oğlum var. Boşanmayı isteyen taraf ben oldum. Eşimle temel sorunum şiddetli geçimsizlik, bitmeyen kavgalar ya da ihanet değil. Biz karakter olarak birbirimizden çok farklıyız, hayattan ortak zevk alamıyoruz. Eşim Obsesif-komplüsif, ben bunu evlendikten sonra öğrendim. Flört dönemi ne okb olduğundan, ne de kullandığı ilaçlardan bahsetmemişti. Evlendikten sonra da kendi rızası ile açıklamadı ya, sır gibi sakladığı ilaçları tesadüfen fark ettim ve anlatmak durumunda kaldı. Hikayem aslında burada başladı. Çok uyumsuz bir evlilik süreci geçirdik, ben çok sosyal biriyken, eşim ileri derecede asosyal. Hiç arkadaşı yok, arkadaşı olmadığı için dışarı adım atmaz. Bizimle hafta içi ya da haftasonu plan yapmaz. Evde genelde uyumak ister, sizin de tahmin edeceğiniz üzere çok yalnız bırakıldım. Bunun yanında, evlilik süremiz olan 5,5 yıl içinde 8 kez iş değiştirdi. 3 kez toplam 1 yıldan biraz daha fazla da işsiz kaldı. Eşim çok eğitimli ve kültürlü, ancak obsesif kişilik bozukluğu nedeni ile bir yerde uzun süre çalışamıyor. Çok iyi kurumsal firmalarda iş bulmasına rağmen kısa süre sonra ya eşim bırakıyor, ya firma eşimi bırakıyor. Böyle dertleri olan başka arkadaşlarım var mı bilmiyorum? Ama içine kapanmış, ruh hali genelde depresif, dışarı çıkmak istemeyen, çıksa dahi sessizce oturan, arkadaşlarımla sosyalleşmeyen, ailemle iletişimini çok kısıtlı tutan, yemek yemekten bile hoşlanmayan biriyle hayat çok zor. Obsesif olmanın getirisini size bir örnekle detaylandırayım. Eşimle tatile gitsek denize ya da havuza girmiyor. Çünkü pis buluyor, güneşi sevmez çünkü kullandığı yeşil reçeteli ilaçlar terleme yapıyor. Hep halsizdir, çünkü ilaçlar uyku yapar. Son tatilimzide 8 saatlik Antalya yolunda belki toplam 10 dakika konuşmuşuzdur. Tuvalet problemi var ev dışında yapamıyor. Ben çok neşeli cıvıl cıvıl, uyumlu, hayata hep güzel yanından bakmaya gayret eden biriyim...Ancak o böyle oldukça içimde tükendim, çok yalnızlaştım. Hatta..eşimde huzursuz ayak sendromu olduğu için 2 yıldır da tamamen ayrı yatıyoruz. Horlama, konuşma, yatağı sallama gibi sebeplerle ben uyuyamadığımdan kendi isteğiyle yatakları ayırdı. Biz çift terapisi de aldık ama olmuyor. Eşim 13 yıldır obsesif komplüsif kişilik bozukluğuna sahipmiş ve kullandığı 3 farklı yeşil reçeteli ilaç var. Yani profesyonel destek aldık. Çok uzun yıllar kendisi de almış. Geldiği ve gelebileceği en iyi nokta şu an bu diyebilirim. Çok kısa şundan da bahsetmek isterim, dünya iyisi biri. O benim iyi kötü zamanlarımda yanımda oldu, evladımın babası ve insan olarak ona halen çok değer veriyorum. Ama evlilik yoluna çıkarken çok farklı hayallerim vardı, birlikte bir akşam yemeği yemek, arkadaşlarla güzel vakit geçirmek, sarılıp uyumak gibi çok basit beklentilerim... Ama hiçbirine sahip olamadım. Yapayalnız uyuduğum, benimle neredeyse konuşmayan, sadece balkonda sigara içen ve haftaiçi ya da haftasonları oğlumu tek başıma gezdirdiğim bir hayatım oldu. Yatılı bakıcımız var 3 yıldır. Sanki eşim o...Tüm bu sürecin ve yıllardır verdiğim onu değiştirme, hayatın pozitif yanlarını gösterme mücadelemin sonunda ayrılma kararı verdim, O da kabul etti. Çok üzüldüğünü de biliyorum.. Duruşma gününü bekliyoruz. O sorumluluklarını yerine tam getirmese de çok sevgi dolu bir baba ve oğlum ona çok düşkün. Boşanarak bencillik mi yapıyorum, oğlum için böyle yaşamayı mı seçmeliydim, idare mi etmeliydim diye düşünmekten uyuyamaz oldum. Boşanma kararından sonra kendi evimi tuttum, eşyalarımı aldım. Maddi manevi ayakta duracak kadar güçlüyüm, oğluma çok iyi bir gelecek sunmak için ne gerekirse yaparım. Ancak yorumlarınıza çok ihtiyacım var. Ben kötü biri miyim? 4 yaşındaki oğlumu babasıyla aynı evde yaşamaktan mahrum etmek beni bencil mi yapıyor? Sevgiler...