- 10 Ocak 2015
- 171
- 115
- 36
"davulun sesi uzaktan hoş gelir" mi dersiniz, "bekara karı boşamak kolay" mı bilmem ama sadece evde bağrış, çağrış ve hissedilebilir bir gerginlik olması bile boşanmanız için neden bence.
ben sizin durumunuzda değilim ama maddi ve manevi olarak güçsüz, kimsesiz bir annenin nasıl mutsuz olduğunu ve o evde nasıl mutsuz çocuklar yetiştiğini kendimden çok iyi biliyorum.
babam bize dünya iyisi, belki de en iyi baba figürü ama tam bir psikopat, hakaret olarak değil gerçekten hasta. sürekli tetikteyiz "bağırdı, bağıracak, anneme küfür edecek, bize höykürecek, yanlış mı yaptık, doğru mu söyledik, annemle yalnız kalmasalar bari..." ömrümüz böyle geçti. her bayram, her yılbaşında mutlaka kavga vardı evimizde çünkü babam huzursuzdur. yapısı öyle. millet ne der, ayıp, günah... sıkar, boğar insanı.
kaç kere boşanmaya kalkıştı annem. parasız, pulsuz, kimsesiz ama lanet olasıca benim zırlamalarımla geri döndü. keşke dönmeseydi. ömrü geçti, her mutlu anımda annem içimde kocaman bir yara. evlendim, anne oldum hala her an aklım onlarda telefonu geç açsalar babam bir şey mi yaptı (bıçaklama girişimi olmuştu), annemin panik atağı mı azdı (babam sayesinde ilaçlarla ayakta durmaya çalışan bir annem oldu) sürekli bu şekilde hayatım, hayatımız kardeşimle.
inanın bana eğer huzursuzluk, şiddet, kavga varsa er ya da geç çocuklarınız size minettar olacaktır boşandığınız için ve en önemlisi hayatınıza sahip çıkın.
sizi o kadar iyi anlıyorum ki...
son kavgamızda bana pislik diye bağırdı,
ki olayı anlatsam topla eşyalarını git dersiniz
ben kaş göz işaretiyle bağırma çocuklar var diyordum
bana pislik deyince oğlum gitti vurdu babasına tükürdü
"şenşin pişyik" dedi((