Merhaba.
Boşanmak evlenmek kadar doğal. Bi arkadaşımız farzet ki beraber yaşıyordunuz ayrıldınız demiş ya keşke bu toplum da bunu böyle görse.
Evlilik tamam çok kutsal. Keşke herşey güzel olsa. Keşke kimse boşanmak zorunda kalmasa. Ben daha küçük yaşlardayken defalarca boşanmaya karar vermiş, sonunda ite kalka da olsa evliliği yürütmeye çalışmış ama en sonunda yollarını tamamen ayırmış kopuk bi ailenin çocuğuyum bende. Babamın anneme yaptıklarının haddi hesabı yok. Annem tabiki benim kıymetlim, tabiki babama karşı tepkimi gerektiğinde gösterdim, tabiki annemle yaşamayı sectim ama babamı sevmekten de asla vazgeçemedim hep özlemini çektim. Hala derim. Bi çocuk ne kadar büyürse büyüsün hala çocuk ve onu en çok mutlu eden şey birbirini seven bir anne baba. İsterdim ki annemi babama, babamı anneme emanet edebileyim o evden çıkıp giderken. Malesef olmadı. Babamı yakın zamanda kaybettim zaten. Netice olarak. Olmayınca olmuyor. Yaşadığınızı yaşayan milyonlarca kadın var. Geçen sene bende o aşamaya gelmiştim boşanmaktan kıl payı döndük. Evet Türkiye’de toplum baskısı hat safhada. İnanın ben markete bile çıkmayı istemiyordum yan binada dedikoducu bi dedektif teyze vardı. Bi kaç kere de konuşmuşluğumuz vardı, eşimi de tanıyordu. Ve kesinlikle olanları tahmin ediyordu. Nasıl çare buldum. Merhaba dedim geçtim. Konuşmaya fırsat vermedim. Yani kendi ailenin içinde bile sana tavırlar değişiyor bu bile kırıyor insanı. Kendini ikinci sınıf insan gibi görmeye başlıyorsun. Sana acıyorlar falan. Benim şükür ki ailem yurtdışında yaşıyor. Mesleğim var. Öğretmenim. Bende orda büyüdüm. İnsanlar kimsenin işine karışmaz maydonoz olmaz. 3-4 ay kaldım annemlerin yanında. Ve asla yabancılık çekmedim. Kız kardeşimle pek anlaşamayız. Onun beni kırdığı zamanlar oldu ama annem hep “burası onun değil benim evim ve çocuklarımın her birine bu evin kapısı sonuna kadar açık” dedi canım annem. Netice olarak asla misafir gibi hissetmedim. Sanki o evden hiç ayrılmamış gibiydim. Kafamın bir köşesinde hep acabalar var. Hayata güvenmiyorum. Rahatlığa güvenmiyorum. Bu dünyada huzur bulabileceğimi sanmıyorum ve herşeye hazırlıklıyım. Çocuk asla istemiyorum. Başıma ne gelirse gelsin ama benim çektiklerimi benden olan biri daha çekmesin. Ben çok çektim çünkü “aile olamamaktan”. Herşey bizler için. Zor ve travmatik bi süreç boşanmak biliyorum. Bu yüzden Allah yaşayanların yardımcısı olsun.
