Kafanı toplamaya ve kararlar almaya ihtiyacın var. Bana sanki her şeyi boş vermiş kendini boşluğa bırakmışsın gibi geldi. Öncelikle artık bir bebeğin olduğunu ve bütün işlerini halletmen gerektiğini kabullenmelisin. Program yapabilirsin bunlar için. Nasıl bir psikoloji olursa olsun bebek ağlıyor bağırıyor diye vurulur mu? Onun pişmanlığı seni iyice germiş. Çocuğum yok, uzun bir süre de düşünmüyorum. Ama iki tane kedişim var, üniversite okuyorum. Sinir krizleri geçirip kafamı duvarlara vurduğum çığlıklar attığım ölmek istediğim dayanamadığım zamanlar çok oldu, ama kedişlerimi kucağıma alıp sarılana kadar. Onlar da insanı sinir etme düzeyinde miyavlayıp uyutmayabiliyorlar hiç büyümeyen bebek gibi. Onlar benim kızlarım, en yakın arkadaşlarım, dostlarım... Sinirim bıkkınlığım ne düzeyde olursa olsun sıcaklıkları bunu geçirebiliyor. Bebeğin ağladığında bir kucağına alsan, onunla oyunlar oynasan, gerekirse kat kat giyinip alışverişe çıksanız vs. O da sen de rahatlarsınız. Sen kızdıkça sinirlendikçe gülmesini bekleyemezsin ki. Çok üzüldüm arkadaşım. Umarım en kısa zamanda kurtulursun bu psikolojiden, ailenle mutlu olursunuz...