- 24 Şubat 2014
- 12.535
- 23.229
Depresyona girdim canm hemde 1 seneden uzun sürdü. Üstelik tek sorunum yorgunluk uykusuzluk kimsesiz lik değildi. Eşimde benimle depresyona girdi. Öyle ki çocuk uymadığı için ayağımda sallardım ama öyle bir tavşan uykusu sanki. Ayağımdan indiremezdim. Eşim yatmaya giderken ışığı kapatır mısın dediğimde başlardı bağırmaya . O sesle çocuk uyanır bense bağıra bağıra ağlayamaz sessizce ağlardım ki çocuk Dahada korkmasın. Sezeryan oldum ve hiç yardımcım olmadı. Kv gelir ben emzirirken çocuğu tepemde izler izler senin göğsün özürlü der giderdi. Evden gidene dek bunu en az 5 kez söylerdi. Bir kere görümceme gelip çocuğun yanında durmasını rica ettim temizlik yapabilmek için banamı güvendin çocuk bakmak için dedi. 2 buçuk yıl eşimle ayrı uyumak zorunda kaldım o ışığı bile kapatmazken ben o rahatsız olmasın çocuk her uyandığında emzireyim bol bol anne sütü alsın diye. Çocuğun ateşi 39.5 iken eşimi uyandırdım eşim 40 olunca beni kaldırırsın diyip uyudu daha birsürü şey. Yani etrafımfaki yalnızlık olsaydı keşke ama beni depresyona sokmak için çabalayan birsürü insan. Bu ların her birini yaşarken tek ayakta kalma hayata tutunma sebebim çocuğum oldu. 4 ay hiç uyumadan emziren bir anneydim. Çünkü 2 ay inatçı sarılık geçirdik. Ve çocuk uyurken bile emzirdim ve küçük bir bebek ile emzirerek uyumanın tehlikesi malum hiç uyumadım kuş uykusu gibi bir gözüm açık.
Tabiki çocuk olunca eski rahatımız olmayacak. Öyle sinemaya gidelim kafeye geçip kahve yudumlayalım alışverişi uzun uzun yapalım. Bunların farkına vararak çocuk sahibi oldum ama dış etkenlerin zorlaması vardı bide.
Sanki insanlar bu kız niye depresyona girmiyor az biraz daha uğraşalım dermişcesine. Mesela çok sulu göz bir insanım günlük ağlama limitim 3 iken :) hiç ağlamaz oldum. Çünkü ben ağlayınca çocuğum üzülüyor yüzüme bakıyordu Mahsun Mahsun göz yaşımı siliyordu. Bende bu çok ağlamanın şımarık lık olduğu kanaatine varmış oldum. Çünkü tek çocuğum ben. Ve çok rahat bir hayat yaşadım çok özgür Leb demeden Çorum a götürdüler yani :) ama artık anneydim ve ultra bir güç kaynağı vermişti rabbim bana.
Benden daha kötü durumda olan anneler var mesela onları düşünüp şükür ettim.
Birgün bir dükkana girdim ama halim perişan giyinmek değil yaptığım üstüme bişeyler geçirmek saç sakal karışmış. Bir dükkanda bayan arkadaş benimle dalga geçti ve çok üzüldüm yol boyunca oğlumla yürüyorum ve oğlumu kat kat giydirmişim. O esnada bir Suriyeli dilenci gördüm küçük bebek yeni emekliyor ocak ayı ve yerde kaldırımda. Oğlum geldi aklıma parke yetmez halı oda yetmez iki yün yorgan sererdim altına emrklerken. Ama o kadının bunu yapacak gücü yok. Şükredecek nedenler bulmalı insan kendine. Evlat en büyük şükür sebebi bence ve o evladı sıcak bir yuva yiyecek verebilecek güce sahip olmak.
cnım Allah yardımcın olsun sen de gerçekten sıkıntılı dönemler yaşamışsın.ama her insan farklı yapıda işte. sen çocuğuna sarılıp güç bulmuşsun ama senn yerine koyunca kendimi napardım bilemedim. çocuğum yok benm. 1 senedir istiyoruz Allah nasip etmedi henüz. ama en korktuğum şey çocuğum olunca kendimi yok sayacak bi anne olmak. şu anda çocuğum olmadığı için de böyle düşünüyo olabilirim ama bi taraftan da çocuğum mutlu olsun diye ben kendimi yok sayarsam çocuğumun da mutlu bi birey olmayı öğrenemeyeceğine inanıyorum.
bu arada kaynananı ve görümceni boğasım geldi. Allah sabır versin sana. Bi gün Rabbim nasip eder de çocuk sahibi olursam daha doğru empati kurabilirim elbet ama şu anda biliyorum ki yazan arkadaş için de kendi yavrusu senin yavrun sana nası kıymetli geliyosa o kadar kıymetli. ve duygu durumu ona bile yansımışsa gerçekten zor durumda ve yardıma desteğe ihtiyacı var. kendine zaten kızıyo bi de biz burda kızarsak daha dibe çökeceği kesin. destek verip kendisini iyi hissettirecek önerilerde bulunup belki biraz iyi gelebiliriz ona