Biri bana hepsi geçecek desin

Bebegine dokundukca, ilgilendikce sevmege basliyorsun. Günden güne o duygu fazlalasiyor.
Lohusalik kötü bir dönem, hem bebeye alis hem hormonlar daha yerine oturmamis.
Simdi güzel haberi vereyim: geciyor ve cok güzel günler bekliyor seni.
Kizim 2,5 yasinda gelip şapur supur öpüp sarılıyor bana, kızdıgımda gönlümü alıyor, dünyalar benim oluyor.
Kendinede, bebeginede zaman ver.
Ben çok iyi bir kanguru almışdım. Gazı oldugunda onun içine koyup evin içinde dolaşıyordum kızımla. 10 dakika sonra sakinleşip derin derin uyurdu. Tam daldıgında yatagına koyardım. Bebegim için aldıgım en iyi şey oydu. Tavsiye ederim, çok faydasını gördüm. Bebek bu yaşlarda sürekli anne sıcaklıgını ve kokusunu istiyor. Ne kadar kucaklarsan onu, okadar bagınız güçlenir
 
Kızımın tırnaklarını keserken ‘ bu çok küçük çok aciz, ben kesmesem kim kesecek tırnaklarını ‘ diye ağlama komasına girdiğimi hatırladım. Ne kadar saçma gibi görünse de altı çok yoğun duygularla dolu... Her şeyiyle sana muhtaç bir bebek. Annelik çok zor. Ama geçiyor emin olun, yalnız değilsiniz. Tüm anneler aynı yollardan geçiyor.
Bebeğinizle birlikte sağlıklı ve mutlu bir yaşamınız olur inşallah.
 
Ilk 3 ay zor ve yorucu geciyor. Bebegi bir saatligine birakip disari cikabilirmisiniz? O bile rahatlatiyor. Emziriyormusunuz? Emziriyorsaniz, emme araligi en az 2 saat olsun. Bundan dolayi rahatsizlaniyor olabilir. Siz biraz gerginsiniz onuda hissediyordur yavrucak. Bende ilk bebegimde cok gergin ve stressliymisim. Sonradan farkettim. Oda huzursuzlanir aglardi. Ikinci oglumda gayet sakindim ve cok huzurlu bir bebekti. Cok nadir aglama krizleri olmustur
 
Neredenbaksantutarsizlik .!.:
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın

Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul

Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.

Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.

Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.

Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Genişletmek için tıkla...
Korkmayın bence çoğu kadın aynı duyguları yaşıyor, doğum sonrası bunları anlatan arkadaşlarım var. Ne güzel mis kokusunu çekin içinize bebeğinizin 🌸 Allah sağlık mutluluk huzur versin, iyi insanlarla karşılaşsın inşallah.
 
Geçecek... ama gerçekten geçecek öylesine söylemiyorum. İlk çocuğum inanılmaz sakin bi çocuktu hala öyle. Hiç uyku,gaz problemi olmadı. Yatırırdık saatlerce dururdu. Ben daha küçücükken anneme bırakıp giderdim hiç sorun çıkartmadan dururdu. İkinci 3 aylık ilk günden beri asla durmuyor. Doğum yaptım hastanede duruyorum daha yeni doğmuşsun uyu işte yok uyumadı. Sütümde geliyor görünürde hiç bi sorun yok. Hemşireyi çağırdık dedik bu uyumuyor napcaz ? Burnunu açtılar,acaba aç mı diye mama verdiler,gazını çıkarttık filan yok hala uyumuyor. Memeye alınca eme eme uyuyor ama. Hemşire en son valla bişeyi yok,aç değil seni istiyor al kucağına öyle uyuyabilirsen uyu dedi gitti. 3 aylık oldu hala öyle. Yanımda uyuyor beşiğinde hemen hemen hiç yatmadı. Benden başkasında durmuyor. Uyurken yanında uyursam bütün gün bile uyur ama tuvalete bile kalksam arkamdan ağlamaya başlıyor. Dün anneme bıraktım araba bozuldu geri dönemiyorum,kendi evime çok yakınım eve gideyim orda kalayım sabah arabayı halledip giderim diye düşündüm durmadı :D saat 2de anneme gittim ben gidince uyudu. Çocuk zor ama mükemmel bişey. Sizinki bide çok küçük daha dünyaya alışamadı sabredin. Emin olun 2 günde toplam 4 5 saat uyuduğum oldu. Geceleri uyu artık diye ağladığım oldu. Uyku problemi geçti bi şekilde en azından geceleri uyuyor artık. Sizinkide geçecek. Uyku problemi geçecek başka bişey başlayacak. Tam kurtulduk artık büyüdü derken hoop sendromları başlayacak. 2 yaş sendromu,3 yaş sendromu filan. Daha çok yeni doğum yapmışsınız alışmamanız çok çok normal canınızı sıkmayın.
 
Kim birisi ağlıyor diye kendini camdan atmak ister!! Yavrusunu çok seven annesi dışında..
Büyüme atağında olabilir, hislerinizde yanlız değilsiniz suçluluk duymayın ve gerçekten hepsi geçiyor..
 
Neredenbaksantutarsizlik .!.:
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın

Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul

Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.

Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.

Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.

Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Genişletmek için tıkla...

Aynı gün doğum yapmışız bende aynı durumdayım merak etme şuan sadece bebeğime programlanmış gibiyim hatta yazdıklarını okuyunca ben mi yazdım acaba bile dedim. Anne baba eş yanımda ama kesinlikle hiç birinde sakinleşmeyen bi bebeğim var emzik almıyor bütün bir gece meme ağzında uyuyor uyuması saatler sürüyor yerine koysam uyanması 5 dk. Yorgun ve uykusuzum ama çok şükür diyorum. Kimyon + rezene çayı içiyorum içinde anason ve melisa da var biraz gaz sorunumuza iyi geldi deneyebilirsin. Kucak istiyorsa kucakta kalacaklar şu an yapabileceğimiz hiç bir şey yok maalesef onlar bize emanet ve en iyi şekilde bakmak zorundayız. He zombi gibi ayakta uyuyorum halisülasyon gördüğüm bile oldu mu oldu ama sağlıklı olsun da gerisi bi şekilde geçicek. Bu arada bebekken huysuz olan çocuklar büyüdükçe sakinleşiyormuş şu an en büyük tesellim bu 😊
 
Neredenbaksantutarsizlik .!.:
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın

Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul

Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.

Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.

Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.

Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Genişletmek için tıkla...
Canım seninle ayni hisleri yaşadım. Kaç kere kızımla aşağı atlamayı hayal etttim bilmiyorum. Benim ki de uyumuyordu. Bir gün degil 5 gün değil uyumuyor çocuk. Bir müddet sonra yorgunluktan delirecek gibi oluyor insan... Yaşamayanlar anlamıyor anlamalarını da bekleme...
Ben çözümü tamamen kendimden vazgeçerek buldum. Herşeyden vazgeçtim. Anladım ki bundan böyle sadece kızım var. Bakış açımı değiştirdim Başka da çarem yoktu zaten. Mesela tek başıma uyuyamayacağımı anladım. Kucağıma aldım, oturarak beraber uyuduk. Böylece çocuk kucağımda en azından oturarak da olsa 10 15 dakika kestirebiliyordum. Yemek yemeyi falan bıraktım. Kızım kucağıda yiyordum. Tuvalete bile onunla gittim. Sürekli gezdiriyordum. Aylarca dışarı çıkmadım. Sıcak yemek yiyemedim.

Hep kedi yavruları o kadar sevimli,
dışarıda bir sürü sevimli bebek var bu niye böyle diyordum. Ama düşün kimbilir ne sıkıntısı var söyleyemiyor anlatamıyor. Bilmiyoruz ki... bol bol sev kızını çünkü anlatamıyorlar ama herşeyi anlıyorlar. İçinden gelmese de konuş güzel şeyler söyle. Bebişlerin çok sevilmeye ihtiyacı var. Ve güvenebileceği onu rahatlatabilecek bir tek sen varsın bu dünyada .
Kızım artık 5 yaşında kendi deliksiz rahat bir şekilde uyuyor. İletişimimiz gayet iyi. Doğru olduğuna inandığım şeyleri yaptığım için ona bakarken içim çok rahat vicdanim tertemiz allaha sukur.
 
Ben bir anne değilim. Ama aldığım eğitim ve isim sebebi ile bebeklerle ve annelerle çalışıyorum. Yaşadıklarının hepsi normal. Çocuğunu sevmiyor değilsin, sadece anne olmaya alışmaya çalışıyorsun. En büyük iş esin ve ailene düşüyor. Destek iste, sakın çekinme. Senin olduğun kadar eşinin de bebeği, bırak biraz o ilgilensin. Postpartum sendromu, yani halk arasında lohusa depresyonu olarak bilinen şey de olabilir yaşadığın. Bunun için de profesyonel destek alabilirsin. Ama inan geçecek
 
Asmin75 .!.:
Bebegine dokundukca, ilgilendikce sevmege basliyorsun. Günden güne o duygu fazlalasiyor.
Lohusalik kötü bir dönem, hem bebeye alis hem hormonlar daha yerine oturmamis.
Simdi güzel haberi vereyim: geciyor ve cok güzel günler bekliyor seni.
Kizim 2,5 yasinda gelip şapur supur öpüp sarılıyor bana, kızdıgımda gönlümü alıyor, dünyalar benim oluyor.
Kendinede, bebeginede zaman ver.
Ben çok iyi bir kanguru almışdım. Gazı oldugunda onun içine koyup evin içinde dolaşıyordum kızımla. 10 dakika sonra sakinleşip derin derin uyurdu. Tam daldıgında yatagına koyardım. Bebegim için aldıgım en iyi şey oydu. Tavsiye ederim, çok faydasını gördüm. Bebek bu yaşlarda sürekli anne sıcaklıgını ve kokusunu istiyor. Ne kadar kucaklarsan onu, okadar bagınız güçlenir
Genişletmek için tıkla...
Kanguru bende aldım şu an kangurunun içinde göğsümde uyuyo 🙂
 
Huysuz bebeği olan anneler de sizin hissettiklerinizi yaşıyorlar, kesinlikle yalnız drieğilsiniz.. Annelik bu şekilde başlıyor bazısında.. bebeğinizi çok seviyorsunuz, onun kılına zarar gelsin istemezsiniz ama tahammulunuz kalmamış.. benim de çok zor geçmişti benim şansım annem bebek konusunda çok becerikliydi o kadar küçükken alıp bakıp beni dinlendiriyordu.. o yanımda olmasaydı çıldırırdım herhalde..
Yakında düzelecek ve sizin de rahat uyuyacağınız en azından 3-4 saat günler gelecek. O zaman tadını çıkarın.
sağlık, mutluluk dilerim:)
 
Neredenbaksantutarsizlik .!.:
Allah aşkına yargılayacak şükürsüzlükle suçlayacak olan yorum yapmasın

Lohusayım 33 günlük bir kızım var. Sabahlara kadar kucakta. Bıraktığım an çığlık kıyamet. Uyutuyorum emek emek 5 dk içinde uyanıyor. Sarılık oldu bol emzirdik atlattık. O dönemde uyansın diye uğraştık şimdi uyumuyor. Gündüz de çoğu zaman uykusuz huzursuz. Gaz damlası başladık ile yarar mı yaramaz mı meçhul

Kuzumla bağ kuramıyorum. İçimden annelik dolup taşmıyor.ben kötü bir anne miyim bilmiyorum. Onu doyurmaya, uyutmaya, altını değiştirip gazını almaya programlanmış gibiyim. Tabi ki çocuğumu çok seviyorum ama öyle anlatıldığı gibi çılgınlar gibi seviyorum aklımı yitiriyorum durumum yok. Standart ölçülü bir sevgi. Bu normal mi bilmiyorum.

Bunları herkes mı yaşıyor onu da bilmiyorum. Yalnız hissediyorum. Eşim annem babam her an yanımda ama ben bebeği onlara bırakıp uyuyamıyorum bile.

Bazen o ağlarken çözüm bulamadığımda öyle öfkeleniyorum ki kendimi camdan atmak istiyorum.

Nolur biri bana geçecek bizde yaşadık desin. Çok korkuyorum bu çocuk nasıl büyüyecek
Genişletmek için tıkla...
Bebeğinizle ilgili kısma yorum yapamıycam. Allah kolaylık versin. Kolik bebek olabilir belki.
Bağ konusuna gelince, ben kimsenin öyle bebeği gördüğü anda müthiş bir bağlılık, sevgi patlaması falan yaşadığını düşünmüyorum. Bebeğim ilk doğduğu zamanlarda sürekli olarak kendimi sorguluyordum öyle bi sevgi patlaması falan yapamadığım için. Gün geçtikçe bağlandığını farkettim. İlk dönemleri bitip de çevreyi algılamaya başlayınca keyifli bir döneme başladık. Şu an kendisi için çıldırıyorum. Uyurken uyansın diye bekliyorum. Ha bu demek değil ki uyanıkken de biran önce uyusun da dinlemeyin diye beklediğim gerçeğini değiştirmiyor☺️ çünkü biz de insanız. Yorgunluk, lohusalık, bebeğe alışma vs derken biz de şok içinde oluyoruz, kendimize gelmemiz, durumu kabul etmemiz zaman alıyor. Hiç canınızı sıkmayın bu konuda. 2 ay sonra falan bu düşündükleri izle gülüp geçeceksiniz☺️
 
Annelik zor ve meşakkatli. Evet geçecek. Gececek ve sen bebeklik hallerini özleyeceksin bile. İkiz kizlarim var şimdi 5 yaşındalar . Ucuzleri dorduzleri olanları düşünüp motive oluyordum. Sabret Allah sağlık versin.
 
Canım sakin ol. Bunda seni yargılayabilecek hicbir şey yok. O kadar normal ki. Belliki daha yeni annesin. Bunlar zamanla geçecek. Bende ilk anne olduğumda millet nasıl 3,4 tane doğuruyor. Ben bunu nasıl buyutucem diye aglıyordum. Öyle zordu ki. Sarılığı çok azdı ondada oturdum ağladım. He bu arada bebek emzırmekten de nefret ederim. Ama bunlar değil ki anneliğin ölçüsü. İnsan o telaşla sadece çocuğa bakabilmek istiyor. Anne oldum ben diye dusunemıyorsun ki. Bunlar ilk zaman da çok normal. Lohusa psıkolojisi. E çocukta durmuyor gece de uyuyamıyorsun. Sinirlerinin harap olması çok olağan. Bak emin ol çocuk 6 aylık bi olsun hele hele 9 aylık işte o zaman tadından yenmez oluyorlar. Sen çok iyi bi annesin kendine eziyet etme. Bu yasadıklarını bütün anneler yaşadı
 
Bunca yıl annelik güzellemesi yapanlar da etraftan çekindiklerinden yapmışlardır. Doğumdan sonra hepsine tek tek hesap sordum, hani güzeldi dedim, herkesten gelen cevap "ayyy çok zor ama güzel tabi" oldu. Kimsenin uykusuzluğu, arka planda sürekli mızıklama sesini, istediği şeyi yapamamayı sevdiğini zannetmiyorum. Hele ki hiç bir tepki vermeyen bir insan yavrusu varken... O bağ zamanla kuruluyor ve zamanla çekilen çilelerden çok çok üstün bir sevgi oluşuyor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X