Ben inanilmaz sekilde aşka iliskiye vs küsmüştüm uzun yillar, bilerek isteyerek hayatima kimseyi almamistim.
Sonra burokratik bir islemde destege ihtiyac duydum arkadas cevreme haber saldim, ilgili kurumda biri var mi diye. Sonra bana su anki eşimin numarasi verildi, ona da benim numaram. Aksamina mesaj geldi, donus yapamadigi icin ozurdileyen ve hemen ilgilenmek istedigini belirten, ben de ertesi gun kuruma gittim isim halledilsin diye, oyle tanistik. Isimi yarim saat icinde halletti, ben aylardir ugrasiyordum halbuki :)
Sonra esim bizi tanistiran kisiye hayatimda biri olup olmadigini sormus, ortak arkadaşımız olan sahista benden hoslaniyormus ve "kiz arkadasim o benim" diyerek savusturmus. Sonra eşim (normalde bence bunu yapmaz) bana mesaj atti, "ya siz x'in kiz arkadasiymissiniz, benim o gun size karsi bi yanlisim olduysa affedin" seklinde.
Ben de once x'e agir laflar ettim, sonra da eşime "ne munasebet yahu, benim hayatimda kimse yok" diye ters bir mesaj attim. Ama hem eşimden hoslanmistim, hem de arkamdan is cevirildigi icin kizmistim. Birkac gun sonra evime bir ozur cicegi geldi, ben cicek icin tesekkur telefonu ettim ve eşimle aksam buluşmaya karar verdik, o bulusmadan sonra bir daha tek bir gunu ayri gecirmedik.
Yani kismetin nereden gelecegi asla belli olmuyor, ben eşimin yanina ilk gittigim gun bile asla hayatima birini almam, alamam dusuncesindeydim.