BEBEĞİM
İlk evlendiğimizde seni karnımda taşımaya ,doğurmaya ve seninle bir hayat yaşamaya cesaretim yoktu.
Yıllarcada bu cesareti kendimde hissedemedim.Aradan 4 yıl geçti içimde ansızın büyümeye ve yeşermeye başlayan annelik istediğini hissettim.Artık heryerde etrafımda
olan anne adayları ve ufacık bebeklerine sarılan anneler ilgimi çekmeye ve kalbimi okşamaya başladı..İşte o an tamam dedim artık benimde hayatıma bir renk katacak
bir bebeğim olmalı ben anne olmalıyım dedim.
Bir ceninin anne karnında büyümesini seni karnımda hayal ederek günlerce saatlerce izledim gün gün seni nasıl taşıyacağımı ve karnımda benimleyken neler yapabileceğimize
baktım.Bunları babanla paylaştım ve seni dünyaya getirmek için heyecanlandık..Adet günlerini hiç sevmezken o günler sanki gelmek bilmez oldu acaba sen benimlemisin
bebeğim benimlemi diye heray hastalanana kadar bekledim sabırsızlıkla...
Ama heray buayda benimle değilmiş bebeğim diye hüsranla bir sonraki ayı bekledim tam bir yıl boyunca …
ama olmadı bebeğim bir türlü bize katılamadın.Doktorlardan yardım almak istedik korkarak gittik doktor amcalarına bana ve babana testler yaptılar
O acıları sadece sen bizimle ol diye çektim hatta espri bile yaptım dünyaya bir gelsin
poposuna poposuna vuracağım bunların acısını yaşatacağım ona diye….keşke gelebilseydin kıyarmıydın sana hiç.pamuklara sarardım seni…
olmadı bebeğim babana azosperm dediler senin dünyaya gelebilmen için babanın ameliyat olması ve seni normal yolla dünyaya getiremeyeceğimizi öğrendik.
Bana doktor amcaların ameliyat dedi senin oluşup bana sımsıkı tutunup beni birdaha
bırakmaman için laparaskopi olman gerekiyor dediler o ameliyattan korkan annen hiç korkmadı ameliyat masasına yatarken o minicik ellerini tutup o yumuşacık yanaklarını
öpebileceğim günleri umut ederek yattım derken birsürü masraf çıkardılar önümüze sanki
yüce rabbim sana sahip olmama engel olurmuş gibi..
Benim sana sahip olmak için yaşadığım cesareti şuan baban maalesef sağlayamıyor ben sana bu kadar yanıp tutuşurken karnımda seni bukadar hissetmek isterken seni kucağıma
alıp öpmek isterken bakıpta içime sokmak isterken önüme engeller çıktıkça çıkıyor bebeğim.Çevremde doğacak bebeklere sevinemiyorum bile artık kıskanç oldum
canım bebeğim hasretle ve içtenlikle senin aramıza katılman için çok uğraştım ama gücüm yok ne olur benim kadar baban ve sende çaba sarfedin yoruldum bebeğim annen yoruldu…………….ne olur gel artıkkkkkkkk.:Saruboceq:
İlk evlendiğimizde seni karnımda taşımaya ,doğurmaya ve seninle bir hayat yaşamaya cesaretim yoktu.
Yıllarcada bu cesareti kendimde hissedemedim.Aradan 4 yıl geçti içimde ansızın büyümeye ve yeşermeye başlayan annelik istediğini hissettim.Artık heryerde etrafımda
olan anne adayları ve ufacık bebeklerine sarılan anneler ilgimi çekmeye ve kalbimi okşamaya başladı..İşte o an tamam dedim artık benimde hayatıma bir renk katacak
bir bebeğim olmalı ben anne olmalıyım dedim.
Bir ceninin anne karnında büyümesini seni karnımda hayal ederek günlerce saatlerce izledim gün gün seni nasıl taşıyacağımı ve karnımda benimleyken neler yapabileceğimize
baktım.Bunları babanla paylaştım ve seni dünyaya getirmek için heyecanlandık..Adet günlerini hiç sevmezken o günler sanki gelmek bilmez oldu acaba sen benimlemisin
bebeğim benimlemi diye heray hastalanana kadar bekledim sabırsızlıkla...
Ama heray buayda benimle değilmiş bebeğim diye hüsranla bir sonraki ayı bekledim tam bir yıl boyunca …
ama olmadı bebeğim bir türlü bize katılamadın.Doktorlardan yardım almak istedik korkarak gittik doktor amcalarına bana ve babana testler yaptılar
O acıları sadece sen bizimle ol diye çektim hatta espri bile yaptım dünyaya bir gelsin
poposuna poposuna vuracağım bunların acısını yaşatacağım ona diye….keşke gelebilseydin kıyarmıydın sana hiç.pamuklara sarardım seni…
olmadı bebeğim babana azosperm dediler senin dünyaya gelebilmen için babanın ameliyat olması ve seni normal yolla dünyaya getiremeyeceğimizi öğrendik.
Bana doktor amcaların ameliyat dedi senin oluşup bana sımsıkı tutunup beni birdaha
bırakmaman için laparaskopi olman gerekiyor dediler o ameliyattan korkan annen hiç korkmadı ameliyat masasına yatarken o minicik ellerini tutup o yumuşacık yanaklarını
öpebileceğim günleri umut ederek yattım derken birsürü masraf çıkardılar önümüze sanki
yüce rabbim sana sahip olmama engel olurmuş gibi..
Benim sana sahip olmak için yaşadığım cesareti şuan baban maalesef sağlayamıyor ben sana bu kadar yanıp tutuşurken karnımda seni bukadar hissetmek isterken seni kucağıma
alıp öpmek isterken bakıpta içime sokmak isterken önüme engeller çıktıkça çıkıyor bebeğim.Çevremde doğacak bebeklere sevinemiyorum bile artık kıskanç oldum
canım bebeğim hasretle ve içtenlikle senin aramıza katılman için çok uğraştım ama gücüm yok ne olur benim kadar baban ve sende çaba sarfedin yoruldum bebeğim annen yoruldu…………….ne olur gel artıkkkkkkkk.:Saruboceq:
