- 23 Nisan 2021
- 2.373
- 5.952
- Konu Sahibi hermionepotter
- #1
Merhaba. Çok üzgünüm. Aslında bu konuyu buraya hiç taşımak istemiyordum, bir gün ifşa olursam en azından annemle ilişkimin bilinmesini istemem ama dayanamıyorum..
Hayatım boyunca hep başkalarının anne-kız ilişkisine özendim. Hatta anne olmak istemememdeki en büyük etken bu sanırım, evlat olarak hissettiğim eksikliğimi anne olarak tamamlayabilirim belki diye düşünüyordum daha ufacık yaşımda bile.
Hani en yakın arkadaşı annesi olan, sıkışınca “annem kurtarır” diyen, annesinin evine gidince en sevdiği yemeği bulan, annesinden en sevdiği renkte elbise hediye alan, evlenince annesinin evini özleyen, annesini arayıp “şu yemeğini özledim” diyen, saçımı okşasana annem diyebilen, kız çocukları var ya ömrüm onları kıskanmakla geçiyor.
Bir kere düşüğüm olmuştu, kanamam olurken ağlaya ağlaya aramıştım lütfen gel diye, “saat 11 oldu nasıl geleyim” diyip gelmemiş ertesi gün başka şehirde kaza yapan arkadaşına geçmiş olsuna gitmişti ama sorsan hayatta her şeyi benim için yapmış(!) Mesela arkadaşlarım sağ olsun ararlar “süpürge bile tutma hermione, çocuklara bir şey olmasın biz gelir temizliğini yaparız” diye, annemden bunu duymayı bırak iki gündür bulaşık yıkayıp etrafı toparlıyorum.
Uzun zamandır ailemle yalnız kalmadığımız için bayram ziyareti öncesi eşimle konuşup 3 gün kalmaya karar verdim. Kardeşlerim ve annemle vakit geçirecektim, belki teyzeme gider kahve içerdik. dondurma yemeye çıkar, balkonda çekirdek çitlerdik. AVM’ye gidip bebek kıyafetlerine bakardık. Çünkü bunları hiç yapmadık, yaşadığım şehirde tek bir akrabam yok.
Dün sabah eşim gitti yalnız kaldık. Annem uyudu tekrar. Salonun ortasında yatak, kardeşim arkadaşıyla buluşmaya gitti gündüz vakti kör kütük sarhoş(alkol problemi var) Ben kaldım yalnız. Küçük kardeşimle bir şeyler oynadık, akşamüstü oldu annem hala uyuyor. Bi çay/kahve içelim dedim halsizim dedi tekrar uyudu. Bu arada hasta falan değil, kendisi yaklaşık 20 yıldır depresyonda bence.
Kardeşimi aldım dondurma yemeye çıktık, gezdik biraz akşam geldim uyanmış annem. Işık kapalı, tv açık uyku modunda yine. Dün böyle geçti.
Sabah oldu uyuyorlardı, hala işlerim vardı dışarıda yaptım geldim dışarıda bir simit yemiştim, evde kahvaltı yok. kardeşim Mısır gevreği yemiş, tokum dedim bende. Sonra yine uyudu annem. Büyük kardeşim uyandı.
“Ben buraya sizinle vakit geçirmek için geldim, yarın sabah döneceğim zaten bir şeyler yapsak ya” dedim.
“Hava sıcak, ne yapalım?” cevabını aldım.
“Çay içip sohbet edelim, kahve içelim birbirimizle onar dakikalık telefon görüşmeleri dışında alakamız yok, konuşuruz” dedim. Neymiş hastaymış, kolu ağrıyormuş, anlayışsızmışım, ne bekliyormuşum, hâlden anlamıyormuşum!
Yahu beraber yemek bile yemedik! Büyük kardeşim gündüz çıkıp gece sarhoş geldi yattı hemen, annem yemek pişirmişti küçük kardeşime yedirdi, kendi yedi salonda sehpada. Ben acıkınca ayrı yedim.
Biraz gerilim arttı, büyük kardeşim “ara kocanı gelsin alsın” dedi. Hatta “ben arayayım” dedi. Hatta küçük bir oyuncak fırlattı tam önümden geçti ama kafama denk gelse muhtemelen yüzüm çizilirdi. Bende eşimi aradım, beni almaya geliyor şuan. Eşyalarımı topladım, odanın birinde kapıyı kapadım oturuyorum. Keşke gelmeseymişim, yaşamasaymışım bunu o kadar üzgünüm ki gözyaşlarım dinmiyor… Tüm bunlardan sonra içeriden “hadi hazırlan teyzemlere gidelim” diye seslendi annem, dalga geçer gibi!
Bu arada belirtmem gerekirse büyük kardeşim ve annem çok iyi anlaşıyor. Mesela büyük kardeşimin alkol problemi artık ciddileşmeye başladı, birkaç kuzenimden sarhoşken düştüğünü falan duydum hatta ehliyetini kaptırmış. Bunu anneme söyledim, kendini toparlaması gerekiyor diye “herkes çok biliyor! Elaleme mi inanıyorsun!?” gibi bir tepki aldım.
Sanırım artık uzaklaşmam gerektiğini böylece anlamış oldum, üzüldüğüm tek şey yansıtmak istemesemde eşim bunlara şahit oluyor. Mahcup hissediyorum, yalnız sahipsiz hissediyorum.
Öyle içimi dökmek istedim…
Hayatım boyunca hep başkalarının anne-kız ilişkisine özendim. Hatta anne olmak istemememdeki en büyük etken bu sanırım, evlat olarak hissettiğim eksikliğimi anne olarak tamamlayabilirim belki diye düşünüyordum daha ufacık yaşımda bile.
Hani en yakın arkadaşı annesi olan, sıkışınca “annem kurtarır” diyen, annesinin evine gidince en sevdiği yemeği bulan, annesinden en sevdiği renkte elbise hediye alan, evlenince annesinin evini özleyen, annesini arayıp “şu yemeğini özledim” diyen, saçımı okşasana annem diyebilen, kız çocukları var ya ömrüm onları kıskanmakla geçiyor.
Bir kere düşüğüm olmuştu, kanamam olurken ağlaya ağlaya aramıştım lütfen gel diye, “saat 11 oldu nasıl geleyim” diyip gelmemiş ertesi gün başka şehirde kaza yapan arkadaşına geçmiş olsuna gitmişti ama sorsan hayatta her şeyi benim için yapmış(!) Mesela arkadaşlarım sağ olsun ararlar “süpürge bile tutma hermione, çocuklara bir şey olmasın biz gelir temizliğini yaparız” diye, annemden bunu duymayı bırak iki gündür bulaşık yıkayıp etrafı toparlıyorum.
Uzun zamandır ailemle yalnız kalmadığımız için bayram ziyareti öncesi eşimle konuşup 3 gün kalmaya karar verdim. Kardeşlerim ve annemle vakit geçirecektim, belki teyzeme gider kahve içerdik. dondurma yemeye çıkar, balkonda çekirdek çitlerdik. AVM’ye gidip bebek kıyafetlerine bakardık. Çünkü bunları hiç yapmadık, yaşadığım şehirde tek bir akrabam yok.
Dün sabah eşim gitti yalnız kaldık. Annem uyudu tekrar. Salonun ortasında yatak, kardeşim arkadaşıyla buluşmaya gitti gündüz vakti kör kütük sarhoş(alkol problemi var) Ben kaldım yalnız. Küçük kardeşimle bir şeyler oynadık, akşamüstü oldu annem hala uyuyor. Bi çay/kahve içelim dedim halsizim dedi tekrar uyudu. Bu arada hasta falan değil, kendisi yaklaşık 20 yıldır depresyonda bence.
Kardeşimi aldım dondurma yemeye çıktık, gezdik biraz akşam geldim uyanmış annem. Işık kapalı, tv açık uyku modunda yine. Dün böyle geçti.
Sabah oldu uyuyorlardı, hala işlerim vardı dışarıda yaptım geldim dışarıda bir simit yemiştim, evde kahvaltı yok. kardeşim Mısır gevreği yemiş, tokum dedim bende. Sonra yine uyudu annem. Büyük kardeşim uyandı.
“Ben buraya sizinle vakit geçirmek için geldim, yarın sabah döneceğim zaten bir şeyler yapsak ya” dedim.
“Hava sıcak, ne yapalım?” cevabını aldım.
“Çay içip sohbet edelim, kahve içelim birbirimizle onar dakikalık telefon görüşmeleri dışında alakamız yok, konuşuruz” dedim. Neymiş hastaymış, kolu ağrıyormuş, anlayışsızmışım, ne bekliyormuşum, hâlden anlamıyormuşum!
Yahu beraber yemek bile yemedik! Büyük kardeşim gündüz çıkıp gece sarhoş geldi yattı hemen, annem yemek pişirmişti küçük kardeşime yedirdi, kendi yedi salonda sehpada. Ben acıkınca ayrı yedim.
Biraz gerilim arttı, büyük kardeşim “ara kocanı gelsin alsın” dedi. Hatta “ben arayayım” dedi. Hatta küçük bir oyuncak fırlattı tam önümden geçti ama kafama denk gelse muhtemelen yüzüm çizilirdi. Bende eşimi aradım, beni almaya geliyor şuan. Eşyalarımı topladım, odanın birinde kapıyı kapadım oturuyorum. Keşke gelmeseymişim, yaşamasaymışım bunu o kadar üzgünüm ki gözyaşlarım dinmiyor… Tüm bunlardan sonra içeriden “hadi hazırlan teyzemlere gidelim” diye seslendi annem, dalga geçer gibi!
Bu arada belirtmem gerekirse büyük kardeşim ve annem çok iyi anlaşıyor. Mesela büyük kardeşimin alkol problemi artık ciddileşmeye başladı, birkaç kuzenimden sarhoşken düştüğünü falan duydum hatta ehliyetini kaptırmış. Bunu anneme söyledim, kendini toparlaması gerekiyor diye “herkes çok biliyor! Elaleme mi inanıyorsun!?” gibi bir tepki aldım.
Sanırım artık uzaklaşmam gerektiğini böylece anlamış oldum, üzüldüğüm tek şey yansıtmak istemesemde eşim bunlara şahit oluyor. Mahcup hissediyorum, yalnız sahipsiz hissediyorum.
Öyle içimi dökmek istedim…
görüyorsunuz annenizin tutumunu sonuçta, bu ilk değildi.
eşinizle ilişkinizde mutluysanız çok şükür diyip geçin :)
