- 4 Şubat 2009
- 33
- 0
Merhaba arkadaşlar,
Ruh halim çok kötü şu anda,sanırım uzun zamandır içimde birikenler artık iyice su yüzüne çıkmaya başladı.Yazacaklarım biraz uzun ama dertleşmeye ve birilerinden tavsiye almaya ihtiyacım var.Umarım sıkılmazsınız okurken.
8 aylık evliyim.Eşimle 3,5 senelik bir flört evresinden sonra evlendik.Onunla çalıştığımız işyerinde tanıştık ve flört etmeye başladık.Kendisi üniversite mezunu ve yüksek lisans yapmış,benden birkaç yaş büyük bir erkek.Onun sakin,efendi yapısı çekmişti beni kendine.Çok fazla konuşan biri değildi hatta çekingen ve içine kapanık bir yapısı bile vardı.Ama zamanla onun ne kadar iyi ve hayatta ne kadar aradığını bulamamış bir insan olduğunu anladım.Bende geçmişimde birçok sorun yaşamıştım,çok yıpratıcı bir ilişkiden çıkmış bir buçuk sene sonrasında ona rastlamıştım.Onun sakin anlayışlı yapısı bana huzur veriyordu.Beni hiçbir konuda sıkmıyor, paylaştığım sorunlarımı sıkıntılarımı dinliyor ve elinden geldiğince bana destek olmaya çalışıyordu.Zamanla ilişkimiz ilerlemeye başladı.Ben lise mezunuyum ve o firmada sekreterlik işleriyle meşguldüm.Daha sonra şirket kapandı ve ikimizde işsiz kaldık.Bu süre zarfında ilişkimiz 3-4 aylık olmuştu ve ben ondan ailesinin bu ilişkiyi onaylamadığını,sekreter ve lise mezunu olduğum için ailsenin beni ona layık görmediğini öğrendim.Ancak kendisi hiçbir zaman benim diplomamla ilgilenmediğini,beni ben olduğum için sevdiğini ve ailesinin düşüncesini umursamadığını söyledi.İçimden çok üzülmüştüm, çünkü ben üniversite sınavı sonucunda şehir dışındaki üniversitelere yetecek bir puan almıştım,ancak ailem pek sıcak bakmadı.Bunun üzerine aöf yazdım ancak istediğim bölüm olmadığından yarıda bıraktım.Bu durumda olmak beni de çok üzüyordu ama ileride aöfde istediğim bir bölüm açılırsa yeniden okurum diye düşünüyordum.Ailem son derece düzgün, eğitimli, görmüş geçirmiş insanlardı ve bende lise mezunuydum evet ama birçok alanda kendimi yetiştirmiş,nerede ne yapması gerektiğini bilen bir insandım.Beni tanımadan ailesinin böyle beni yargılaması ağırıma gidiyordu ama zamanla beni tanıdıkça severler diye umut ediyordum.
İlişkimiz ilerlerken bizde iş arıyorduk.Birkaç ayın ardından ben mesleki kurslara gitmeye başladım.Bu arada o evde iş arıyordu.İlişkimizde tartışmalar çıkmaya başlamıştı.Daha sonra kurs sayesinde ben bir meslek edindim ve işe başladım. O da mesleğiyle ilgili işlere giriyor,ama çok az parayla sigortasız çalışıyordu.Zaten bulduğu işler birkaç aylık oluyor o süre içinde de sadece oyalanabiliyordu.Biz bir yandan evlilik hayali kuruyor bir yandan onun kamuda garanti bir işe girmesi için uğraşıyorduk.Bu arada o sürekli üzgün,yüzü asık ve mutsuz geziyor, ben maddi manevi elimden gelen desteği vermeye çalışıyordum.Bazen benimle dertleşiyor, bazen sessizce oturuyor, bu aradada sıklıkla alkol alıyordu.Elimden geldiğince ona anlayışlı yaklaşmaya ve ona moral vermeye çalışıyordum.
Bu arada ailesi dsetek olmak yerine köstek oluyorlar, eşime sürekli istemediği işlere girmesi konusunda baskı yapıyorlardı.İki defa sırf onların isteği üzerine dedikleri işlerle ilgili sınavlara girdi.Son anda kazandı derken kaybettiğini öğrendik ve iki senemiz o işler peşinde boşa gitti.Bu arada ailesi benimle ilgili hiçbir şeye yanaşmıyor benim adımı ağızlarına bile almıyorlardı.Benimle tanışmaya bile tenezzül etmemişlerdi ve biz bir şekilde sokakta karşılaşıp tanışma fırsatı bulmuştuk.Bu arada eşim benim ailemle çoktan tanışmıştı,işi olduğu anda babamla da tanışacaktı.Onlar ise garanti bir işi olmadan hiçbir şekilde ciddi düşünemeyeceklerini söylüyorlar, beni evlerine çağırıp iki kelime konuşmak bile istemiyorlardı. Eşim bir yandan beni kabul ettirmeye çalışıyor bir yandan onları kırmak istemiyordu.Çocukluğundan beri baskı kurarak, herşeyi kendilerinin doğru bildiğine inanarak büyütmüşlerdi eşimi ve oda sessiz bir yapısı olduğundan genelde alttan almış ve sonuçta hep dediklerini yaptırmışlardı.
Zaman böyle geçerken ben rahatsızlandım,yumurtalığımda çikolata kisti çıktı ve apar topar sancıyla hastaneye kadırıldım.Hastanede beni ziyarete gelen eşimle babam ilk kez orada tanıştı.Babam biraz sert olsa da çok iyi bir insandır.Şu anda evlilik yolunda bir adım atamayız diye babamla tanışmasını ertelemiştik biz ama babam çok anlayışlı davrandı ve tüm ailem gibi onu bağrına bastı.Uzatmayayım ameliyat oldum iyileştim.Bu arada eşim ailesinin istediği işler için sınavlara giriyordu.Sürekli sinirli olmaya, benimle tartışmaya başlamıştı.2 hafta iyiysek 1 hafta kavga eder hale gelmiştik.Sürekli bağırıyor,hakaret ediyor hatta zaman zaman beni itip kakıyordu.Yaşadıklarıma inanamıyordum ona bu yaptıklarının yanlış olduğunu, beni çok yıprattığını defalarca kah konuşarak,kah kavga edip bağırarak,kah onunla görüşmeyerek anlatmaya çalıştım.Zaman zaman düzeliyor,pişman oluyor zaman zaman sen suçlusun,cevap veriyor sözümü kesiyorsun diyerek beni suçluyordu.
Bu şekilde devam etti ilişkimiz sonunda garanti bir işe girdi.Israrlar sonucu ailesi evlenmemizi kabul ettiler.Beni evlerine ilk kabul edişleri de bu aşamada oldu.Ardından istediler söz nişan yapıldı.Bu arad ben içten içe benden çok da haz etmediklerini biliyordum.Ama ailem üzülmesin diye idare etmeye çalışıyordum.Bu arada bizde eşimle birbirimizi çok seviyor ama sürekli tartışmaya devam ediyorduk.İşsizlik, ailesinin gereksiz baskı ve müdaheleleri onun iyice psikolojisini bozmuştu ama onu çok sevdiğim için hep sabrediyor,düzeleceğini umuyordum.
Bir kaç aylık nişanlılık evresinde eşim iş dolayısıyla şehir dışındaydı.Orada bir kurumu kazanmıştı.Arada gelip gidiyor o her geldiğinde bir işimizi halletmeye çalışıyorduk.Bu arada ailesi onun zamanının olmadığını bahane ederek a dan z ye herşeye karışıyor bazen bize fikrimizi dahi sormuyordu.Kayınvalidem ve kayınpederim bizim hiçbir şeyei beceremeyecğimiz düşüncesiyle mobilyadan perdeye, halıdan mutfak masasına kadar herşeyin markasını belirlemiş,seçim yapmış bizim eşimle bakmamıza fırsat bile vermemişti.Eşimle biz herşeyi borçlada olsa kendimiz yapalım diye konuşmuştuk ve herşeyi doğal olarak kendi zevkimize gör seçmek istiyorduk.Üstelik ailse okumuş eğitimliyiz diye geçinen insanlardı ama kaç yıl öncesinin kafasıyla hareket ediyorlardı.Eşimin biz kendi zevkimize göre seçmek istiyoruz demesi üzerine kavga kıyamet koptu.Küstüler darıldılar eninde sonunda bir şekilde bizim isteklerimiz oldu ama herşey burnumuzdan geldi.O da bende ağlaya ağlaya bir hal olduk.Hiçbir şeyin keyfini süremedik. İstemediğimiz halde sağolsunlar tabii ama parasını verdiler diye herşeyde söz sahibi gördüler kendilerini.Eşim bazen sessiz kalıyor bazen de kavga ediyordu.O kadar bunaltıyorlardı ki orta yol bulunamıyordu.Bu arada benim ailem hiç bir sorun çıkarmıyor,siz nasıl isterseniz öyle olsun siz seçin biz parasını verelim yavrum deyip son derece anlayışlı davranıyordu,Eşimin ailesi ise parasını veriyoruz en iyisini biz bilriz biz seçeriz diye herşeye müdahele edip her gittiğimiz yere bizimle gelmek istiyordu.Eşim zaten şehir dışında, ben onları daha yeni tanıyorum bir yandan kırmamaya bir yandan kendimizi ezdirmemeye çalışyorum.
Neyse arkadaşlar sonunda evlendik, bu arada eşim birkaç aylık görev için yaşadığımız şehre geldi.Burada ev tuttuk eşyaları koyduk.Eşim evlendikten sonra özgürlüğünü resmen ilan etti.Bugüne kadar ailem bana baskı yaptı, hiç bir istediğim olmadı şimdi evlendim özgürüm istediğimi yaparım mantığıyla hareket etmeye başladı.O ne zaman isterse o zaman yemek yenecek, o istediği zaman birliktelik yaşanacak, o isterse dışarı çıkılacak yoksa evde kalınacak...Herşey onun istediği gibi itiraz edersem, onun istediğini yapmazsam ya surat asar ya kavga eder bağırıp çağırıp iteler kakalar beni...
Bir yandan onu çok seviyorum bir yandan davranışlarına çok kırılıyorum, bağırması çağırması ayrıca benim fikirlerime değer vermemesi beni çok üzüyor.
Arkadaşlar birkaç ay sonra eşimin yine şehir dışına tayini çıktı.Ve biz evi barkı toplayıp taşınmak zorunda kaldık.Bu arada ailesi her yerde peşimizde bu şehirdede evi tutacağımız semtten, evin büyüklüğüne kadar herşeye karıştılar.İstemediğimiz söylediğimiz halde kalkıp buraya geldiler.Bu arada taşınma esnasında eşimin yaşadığımız şehirde kalabilmesi için bir ihtimal çıkmıştı, eşim hiçbir şekilde istemedi.Ailelerden uzak olmak istiyorum diye paldır küldür tüm ağlama,üzülme,konuşmalarıma rağmen burdan taşındık.O şehirde benim birkaç 3. derece akrabam dışında kimsem yok.Onlarla arad görüşüyorum başka kimsemiz yok. Bu arada ben çalıştığım kurumdan evlenince çıkarıldım ve hala işssizim.Şimdi bende girdiğim bazı sınavların sonucuna göre işle ilgili seçimler yapıcam.
Arkadaşlar krndimi çok mutsuz yalnız hissediyorum.Yeniden eski şehrimize dönme ihtimalimiz var ama eşim asla istemiyor.Ne zaman konu açılsa bağırıp kavga ediyor.Ben ailelerden uzak olmak istiyorum, sen hala ordan kopamadın diyor.Bizim hep deniz kenarı bi yerde yaşam isteğimiz vardı ama ilerde emekli, olunca.Bunları söyleyip sen hayallerimizde vazgeçtin diyor. Halbuki geri dönersek hem onun iş şartları daha iyi olacak hemde bizim herşeyimiz orada kaldı.Aile, dost, arkadaş hepsi orada.Burada iki kelime edecek kimsemiz yok akrabalarım dışında.Onlarda yaşça bizden büyük ve her zaman görüşemiyoruz.Şimdi eşimin işi de çok düzensiz bir gün gece bir gün gündüz çalışıyor.Yarın bir gün çocuk olur ailelerimiz yanımızda olur, arkadaşlarımız çevremiz orada diyorum ama kesinlikle reddediyor.Kendi ailesinin baskıları yüzünden, onlara sesinin çıkaramadığından bendende ailemden kopmamı bekliyor.Ben seni seçti sen hala aileni düşünüyorsun diyor.Üstelik benim ailem çok anlayışlı ve hiç bir şeyimize karışmamalarına rağmen sanki onlardan öyleymiş gibi davranıyor, konuşuyor.Benim mutsuzluğum, düşüncelerim, isteklerim geleceğim umurunda değil.Takmış kafaya hep aynı şeyleri söylüyor.Ne zaman konuşmaya kalksam sonu hep kavga kıyamet.Geçen gün tartıştım onunla olmadı,güzellikle söyledim olmadı.Bu şekilde hem yalnız olarak zorlanacağımızı, ileride çocuğumuz olursa ailelere ihtiyaç duyacağımızı,onun iş şartlarının daha iyi olacağını, benim ailemin hiç bizi bunaltmayacağını onun ailesinde bir şekilde konuşup ikna edebileceğimizi söylüyorum ama yok yok.Kendi ailesi yüzünden saplantılı düşünceleri yüzünden ben burada çıldırmak üzereyim.Benim hiç bir sözüme değer vermiyor.Sadece bu da değil herhangi bir konuda onun düşüncesi dışında birşey söylersem ya küsüyor ya kavga ediyor.Hiç bir şey konuşamaz olduk sürekli bağırıp beni susturmaya çalışıyor.Bazen işi hakarete itmeye kakmaya bile vardırıyor.Evde olduğu zamanlarda dışarı çıkalım desem yok, yemek yiyelim mi acıktınmı diyorum inanın saat bazen 9.30 u geçiyor yok sen istersen acıktıysan ye diyor.Sabah kalkıyoruz surat beş karış kahvaltı yapalım diyorum yine aynı saatler geçiyor yok.Çok nadir beraber birşeyler yapıyoruz.Ben özgür olmak için evlendim diyor bana ya.Sanki yemek yemek onun özgürlüğünü elinden alıyor.Sonrada birşey yok gibi benimle sürekli birlikte olmak istiyor.Reddetmemeye çalışsamda o kadar kırılıyorum ki ona istemediğim zamanlar oluyor.Bana küsüyor yine kavga ediyor.Sürekli kavga küsme,hiç konuşmamayayım o istediğinde istediği şeyi yapayım ama kendi hep özgür olsun canı ne isterse onu yapsın.Bu arada çok sık hemen her gün alkol da alıyor.Bu da beni çok rahatsız ediyor.
Kendimi onun kölesi gibi görmeye başladım.Bencilsin dediğim zaman kabullenmiyor,hiç bir hatasını kabul etmiyor her konuda beni suçluyor.Bu arada bende o kırılmasın diye ağzından çıkanı on kere düşünen, dırdır edip onu boğmayan,kıskançlığı olmayan biriyimdir.Ama artık sabrım kalmadı bende bazen sesimi yükseltiyorum çünkü ben onu kırmıyım dedikçe onun umru değil gün geçtikçe daha çok ezmeye önemsememeye başladı beni.Cinsellik dışında hiçbirşey paylaşamaz olduk.
Yalnızım, gurbetlik çok zor, sevdiğim adam uğruna ne sıkıntılar çektiğim adam beni resmen kölesi gibi görüyor.Son zamanlarda onun sadece aile baskısından kurtulmak için benle evlendiğini düşünüyorum.Hep beni çok sevdiğini söylüyor ama davranışlarını anlattım uzun uzun.Ne yapmalıyım şaşırdım artık.Aman kırılmasın aman kavga çıkmasın diye diye çıldırıcam artık.
Çok mutsuzum, yalnızım, birşey söylemeye bile korkar oldum artık, ailemi özledim bile diyemiyorum.Daha 8 aylık evliyim ama boşanmayı ne yazıkki çok sık düşünür oldum.Ne yapmalıyım bilemiyorum ama çok yoruldum artık bu şekilde nasıl sürer ben bu şartlarda ilerde nasıl çocuk yaparım bilemiyorum.Boşanmak çözüm mü bilemiyorum,uygulamak nasıl olur bilmiyorum ama çıldırmak üzereyim.Toparlarsak nasıl toparlayacaz konuşamıyoruz ki...
Çok uzun yazdım sıktım sizi özür dilerim ama ne olur bir akıl verin bana içinden çıkamıyorum onu hala seviyorum ama beni iyice soğuttu kendinden ağlamaktan düşünmekten yoruldum,delirmek üzereyim artık ne olur yardım edin bana...
Ruh halim çok kötü şu anda,sanırım uzun zamandır içimde birikenler artık iyice su yüzüne çıkmaya başladı.Yazacaklarım biraz uzun ama dertleşmeye ve birilerinden tavsiye almaya ihtiyacım var.Umarım sıkılmazsınız okurken.
8 aylık evliyim.Eşimle 3,5 senelik bir flört evresinden sonra evlendik.Onunla çalıştığımız işyerinde tanıştık ve flört etmeye başladık.Kendisi üniversite mezunu ve yüksek lisans yapmış,benden birkaç yaş büyük bir erkek.Onun sakin,efendi yapısı çekmişti beni kendine.Çok fazla konuşan biri değildi hatta çekingen ve içine kapanık bir yapısı bile vardı.Ama zamanla onun ne kadar iyi ve hayatta ne kadar aradığını bulamamış bir insan olduğunu anladım.Bende geçmişimde birçok sorun yaşamıştım,çok yıpratıcı bir ilişkiden çıkmış bir buçuk sene sonrasında ona rastlamıştım.Onun sakin anlayışlı yapısı bana huzur veriyordu.Beni hiçbir konuda sıkmıyor, paylaştığım sorunlarımı sıkıntılarımı dinliyor ve elinden geldiğince bana destek olmaya çalışıyordu.Zamanla ilişkimiz ilerlemeye başladı.Ben lise mezunuyum ve o firmada sekreterlik işleriyle meşguldüm.Daha sonra şirket kapandı ve ikimizde işsiz kaldık.Bu süre zarfında ilişkimiz 3-4 aylık olmuştu ve ben ondan ailesinin bu ilişkiyi onaylamadığını,sekreter ve lise mezunu olduğum için ailsenin beni ona layık görmediğini öğrendim.Ancak kendisi hiçbir zaman benim diplomamla ilgilenmediğini,beni ben olduğum için sevdiğini ve ailesinin düşüncesini umursamadığını söyledi.İçimden çok üzülmüştüm, çünkü ben üniversite sınavı sonucunda şehir dışındaki üniversitelere yetecek bir puan almıştım,ancak ailem pek sıcak bakmadı.Bunun üzerine aöf yazdım ancak istediğim bölüm olmadığından yarıda bıraktım.Bu durumda olmak beni de çok üzüyordu ama ileride aöfde istediğim bir bölüm açılırsa yeniden okurum diye düşünüyordum.Ailem son derece düzgün, eğitimli, görmüş geçirmiş insanlardı ve bende lise mezunuydum evet ama birçok alanda kendimi yetiştirmiş,nerede ne yapması gerektiğini bilen bir insandım.Beni tanımadan ailesinin böyle beni yargılaması ağırıma gidiyordu ama zamanla beni tanıdıkça severler diye umut ediyordum.
İlişkimiz ilerlerken bizde iş arıyorduk.Birkaç ayın ardından ben mesleki kurslara gitmeye başladım.Bu arada o evde iş arıyordu.İlişkimizde tartışmalar çıkmaya başlamıştı.Daha sonra kurs sayesinde ben bir meslek edindim ve işe başladım. O da mesleğiyle ilgili işlere giriyor,ama çok az parayla sigortasız çalışıyordu.Zaten bulduğu işler birkaç aylık oluyor o süre içinde de sadece oyalanabiliyordu.Biz bir yandan evlilik hayali kuruyor bir yandan onun kamuda garanti bir işe girmesi için uğraşıyorduk.Bu arada o sürekli üzgün,yüzü asık ve mutsuz geziyor, ben maddi manevi elimden gelen desteği vermeye çalışıyordum.Bazen benimle dertleşiyor, bazen sessizce oturuyor, bu aradada sıklıkla alkol alıyordu.Elimden geldiğince ona anlayışlı yaklaşmaya ve ona moral vermeye çalışıyordum.
Bu arada ailesi dsetek olmak yerine köstek oluyorlar, eşime sürekli istemediği işlere girmesi konusunda baskı yapıyorlardı.İki defa sırf onların isteği üzerine dedikleri işlerle ilgili sınavlara girdi.Son anda kazandı derken kaybettiğini öğrendik ve iki senemiz o işler peşinde boşa gitti.Bu arada ailesi benimle ilgili hiçbir şeye yanaşmıyor benim adımı ağızlarına bile almıyorlardı.Benimle tanışmaya bile tenezzül etmemişlerdi ve biz bir şekilde sokakta karşılaşıp tanışma fırsatı bulmuştuk.Bu arada eşim benim ailemle çoktan tanışmıştı,işi olduğu anda babamla da tanışacaktı.Onlar ise garanti bir işi olmadan hiçbir şekilde ciddi düşünemeyeceklerini söylüyorlar, beni evlerine çağırıp iki kelime konuşmak bile istemiyorlardı. Eşim bir yandan beni kabul ettirmeye çalışıyor bir yandan onları kırmak istemiyordu.Çocukluğundan beri baskı kurarak, herşeyi kendilerinin doğru bildiğine inanarak büyütmüşlerdi eşimi ve oda sessiz bir yapısı olduğundan genelde alttan almış ve sonuçta hep dediklerini yaptırmışlardı.
Zaman böyle geçerken ben rahatsızlandım,yumurtalığımda çikolata kisti çıktı ve apar topar sancıyla hastaneye kadırıldım.Hastanede beni ziyarete gelen eşimle babam ilk kez orada tanıştı.Babam biraz sert olsa da çok iyi bir insandır.Şu anda evlilik yolunda bir adım atamayız diye babamla tanışmasını ertelemiştik biz ama babam çok anlayışlı davrandı ve tüm ailem gibi onu bağrına bastı.Uzatmayayım ameliyat oldum iyileştim.Bu arada eşim ailesinin istediği işler için sınavlara giriyordu.Sürekli sinirli olmaya, benimle tartışmaya başlamıştı.2 hafta iyiysek 1 hafta kavga eder hale gelmiştik.Sürekli bağırıyor,hakaret ediyor hatta zaman zaman beni itip kakıyordu.Yaşadıklarıma inanamıyordum ona bu yaptıklarının yanlış olduğunu, beni çok yıprattığını defalarca kah konuşarak,kah kavga edip bağırarak,kah onunla görüşmeyerek anlatmaya çalıştım.Zaman zaman düzeliyor,pişman oluyor zaman zaman sen suçlusun,cevap veriyor sözümü kesiyorsun diyerek beni suçluyordu.
Bu şekilde devam etti ilişkimiz sonunda garanti bir işe girdi.Israrlar sonucu ailesi evlenmemizi kabul ettiler.Beni evlerine ilk kabul edişleri de bu aşamada oldu.Ardından istediler söz nişan yapıldı.Bu arad ben içten içe benden çok da haz etmediklerini biliyordum.Ama ailem üzülmesin diye idare etmeye çalışıyordum.Bu arada bizde eşimle birbirimizi çok seviyor ama sürekli tartışmaya devam ediyorduk.İşsizlik, ailesinin gereksiz baskı ve müdaheleleri onun iyice psikolojisini bozmuştu ama onu çok sevdiğim için hep sabrediyor,düzeleceğini umuyordum.
Bir kaç aylık nişanlılık evresinde eşim iş dolayısıyla şehir dışındaydı.Orada bir kurumu kazanmıştı.Arada gelip gidiyor o her geldiğinde bir işimizi halletmeye çalışıyorduk.Bu arada ailesi onun zamanının olmadığını bahane ederek a dan z ye herşeye karışıyor bazen bize fikrimizi dahi sormuyordu.Kayınvalidem ve kayınpederim bizim hiçbir şeyei beceremeyecğimiz düşüncesiyle mobilyadan perdeye, halıdan mutfak masasına kadar herşeyin markasını belirlemiş,seçim yapmış bizim eşimle bakmamıza fırsat bile vermemişti.Eşimle biz herşeyi borçlada olsa kendimiz yapalım diye konuşmuştuk ve herşeyi doğal olarak kendi zevkimize gör seçmek istiyorduk.Üstelik ailse okumuş eğitimliyiz diye geçinen insanlardı ama kaç yıl öncesinin kafasıyla hareket ediyorlardı.Eşimin biz kendi zevkimize göre seçmek istiyoruz demesi üzerine kavga kıyamet koptu.Küstüler darıldılar eninde sonunda bir şekilde bizim isteklerimiz oldu ama herşey burnumuzdan geldi.O da bende ağlaya ağlaya bir hal olduk.Hiçbir şeyin keyfini süremedik. İstemediğimiz halde sağolsunlar tabii ama parasını verdiler diye herşeyde söz sahibi gördüler kendilerini.Eşim bazen sessiz kalıyor bazen de kavga ediyordu.O kadar bunaltıyorlardı ki orta yol bulunamıyordu.Bu arada benim ailem hiç bir sorun çıkarmıyor,siz nasıl isterseniz öyle olsun siz seçin biz parasını verelim yavrum deyip son derece anlayışlı davranıyordu,Eşimin ailesi ise parasını veriyoruz en iyisini biz bilriz biz seçeriz diye herşeye müdahele edip her gittiğimiz yere bizimle gelmek istiyordu.Eşim zaten şehir dışında, ben onları daha yeni tanıyorum bir yandan kırmamaya bir yandan kendimizi ezdirmemeye çalışyorum.
Neyse arkadaşlar sonunda evlendik, bu arada eşim birkaç aylık görev için yaşadığımız şehre geldi.Burada ev tuttuk eşyaları koyduk.Eşim evlendikten sonra özgürlüğünü resmen ilan etti.Bugüne kadar ailem bana baskı yaptı, hiç bir istediğim olmadı şimdi evlendim özgürüm istediğimi yaparım mantığıyla hareket etmeye başladı.O ne zaman isterse o zaman yemek yenecek, o istediği zaman birliktelik yaşanacak, o isterse dışarı çıkılacak yoksa evde kalınacak...Herşey onun istediği gibi itiraz edersem, onun istediğini yapmazsam ya surat asar ya kavga eder bağırıp çağırıp iteler kakalar beni...
Bir yandan onu çok seviyorum bir yandan davranışlarına çok kırılıyorum, bağırması çağırması ayrıca benim fikirlerime değer vermemesi beni çok üzüyor.
Arkadaşlar birkaç ay sonra eşimin yine şehir dışına tayini çıktı.Ve biz evi barkı toplayıp taşınmak zorunda kaldık.Bu arada ailesi her yerde peşimizde bu şehirdede evi tutacağımız semtten, evin büyüklüğüne kadar herşeye karıştılar.İstemediğimiz söylediğimiz halde kalkıp buraya geldiler.Bu arada taşınma esnasında eşimin yaşadığımız şehirde kalabilmesi için bir ihtimal çıkmıştı, eşim hiçbir şekilde istemedi.Ailelerden uzak olmak istiyorum diye paldır küldür tüm ağlama,üzülme,konuşmalarıma rağmen burdan taşındık.O şehirde benim birkaç 3. derece akrabam dışında kimsem yok.Onlarla arad görüşüyorum başka kimsemiz yok. Bu arada ben çalıştığım kurumdan evlenince çıkarıldım ve hala işssizim.Şimdi bende girdiğim bazı sınavların sonucuna göre işle ilgili seçimler yapıcam.
Arkadaşlar krndimi çok mutsuz yalnız hissediyorum.Yeniden eski şehrimize dönme ihtimalimiz var ama eşim asla istemiyor.Ne zaman konu açılsa bağırıp kavga ediyor.Ben ailelerden uzak olmak istiyorum, sen hala ordan kopamadın diyor.Bizim hep deniz kenarı bi yerde yaşam isteğimiz vardı ama ilerde emekli, olunca.Bunları söyleyip sen hayallerimizde vazgeçtin diyor. Halbuki geri dönersek hem onun iş şartları daha iyi olacak hemde bizim herşeyimiz orada kaldı.Aile, dost, arkadaş hepsi orada.Burada iki kelime edecek kimsemiz yok akrabalarım dışında.Onlarda yaşça bizden büyük ve her zaman görüşemiyoruz.Şimdi eşimin işi de çok düzensiz bir gün gece bir gün gündüz çalışıyor.Yarın bir gün çocuk olur ailelerimiz yanımızda olur, arkadaşlarımız çevremiz orada diyorum ama kesinlikle reddediyor.Kendi ailesinin baskıları yüzünden, onlara sesinin çıkaramadığından bendende ailemden kopmamı bekliyor.Ben seni seçti sen hala aileni düşünüyorsun diyor.Üstelik benim ailem çok anlayışlı ve hiç bir şeyimize karışmamalarına rağmen sanki onlardan öyleymiş gibi davranıyor, konuşuyor.Benim mutsuzluğum, düşüncelerim, isteklerim geleceğim umurunda değil.Takmış kafaya hep aynı şeyleri söylüyor.Ne zaman konuşmaya kalksam sonu hep kavga kıyamet.Geçen gün tartıştım onunla olmadı,güzellikle söyledim olmadı.Bu şekilde hem yalnız olarak zorlanacağımızı, ileride çocuğumuz olursa ailelere ihtiyaç duyacağımızı,onun iş şartlarının daha iyi olacağını, benim ailemin hiç bizi bunaltmayacağını onun ailesinde bir şekilde konuşup ikna edebileceğimizi söylüyorum ama yok yok.Kendi ailesi yüzünden saplantılı düşünceleri yüzünden ben burada çıldırmak üzereyim.Benim hiç bir sözüme değer vermiyor.Sadece bu da değil herhangi bir konuda onun düşüncesi dışında birşey söylersem ya küsüyor ya kavga ediyor.Hiç bir şey konuşamaz olduk sürekli bağırıp beni susturmaya çalışıyor.Bazen işi hakarete itmeye kakmaya bile vardırıyor.Evde olduğu zamanlarda dışarı çıkalım desem yok, yemek yiyelim mi acıktınmı diyorum inanın saat bazen 9.30 u geçiyor yok sen istersen acıktıysan ye diyor.Sabah kalkıyoruz surat beş karış kahvaltı yapalım diyorum yine aynı saatler geçiyor yok.Çok nadir beraber birşeyler yapıyoruz.Ben özgür olmak için evlendim diyor bana ya.Sanki yemek yemek onun özgürlüğünü elinden alıyor.Sonrada birşey yok gibi benimle sürekli birlikte olmak istiyor.Reddetmemeye çalışsamda o kadar kırılıyorum ki ona istemediğim zamanlar oluyor.Bana küsüyor yine kavga ediyor.Sürekli kavga küsme,hiç konuşmamayayım o istediğinde istediği şeyi yapayım ama kendi hep özgür olsun canı ne isterse onu yapsın.Bu arada çok sık hemen her gün alkol da alıyor.Bu da beni çok rahatsız ediyor.
Kendimi onun kölesi gibi görmeye başladım.Bencilsin dediğim zaman kabullenmiyor,hiç bir hatasını kabul etmiyor her konuda beni suçluyor.Bu arada bende o kırılmasın diye ağzından çıkanı on kere düşünen, dırdır edip onu boğmayan,kıskançlığı olmayan biriyimdir.Ama artık sabrım kalmadı bende bazen sesimi yükseltiyorum çünkü ben onu kırmıyım dedikçe onun umru değil gün geçtikçe daha çok ezmeye önemsememeye başladı beni.Cinsellik dışında hiçbirşey paylaşamaz olduk.
Yalnızım, gurbetlik çok zor, sevdiğim adam uğruna ne sıkıntılar çektiğim adam beni resmen kölesi gibi görüyor.Son zamanlarda onun sadece aile baskısından kurtulmak için benle evlendiğini düşünüyorum.Hep beni çok sevdiğini söylüyor ama davranışlarını anlattım uzun uzun.Ne yapmalıyım şaşırdım artık.Aman kırılmasın aman kavga çıkmasın diye diye çıldırıcam artık.
Çok mutsuzum, yalnızım, birşey söylemeye bile korkar oldum artık, ailemi özledim bile diyemiyorum.Daha 8 aylık evliyim ama boşanmayı ne yazıkki çok sık düşünür oldum.Ne yapmalıyım bilemiyorum ama çok yoruldum artık bu şekilde nasıl sürer ben bu şartlarda ilerde nasıl çocuk yaparım bilemiyorum.Boşanmak çözüm mü bilemiyorum,uygulamak nasıl olur bilmiyorum ama çıldırmak üzereyim.Toparlarsak nasıl toparlayacaz konuşamıyoruz ki...
Çok uzun yazdım sıktım sizi özür dilerim ama ne olur bir akıl verin bana içinden çıkamıyorum onu hala seviyorum ama beni iyice soğuttu kendinden ağlamaktan düşünmekten yoruldum,delirmek üzereyim artık ne olur yardım edin bana...
☠
