Merhabalar,
Uzun zamandır pasif bir şekilde yazışmalarınızı takip ediyorum. Güzel insanlar, dost yürekler gördüm ve belki de uzun zamandır ilk defa kendimi yalnız hissetmedim. Ben de buradaki pek çok dertli kadın gibi çok ciddi sorunlar yaşıyorum. Üstelik burada gördüğüm cesur yürek kadınlar gibi davranamadığım için üzüntüler bitmek bilmiyor. Yaklaşık 8 senedir evliyim. Toplamda 12 senelik bir beraberliğim var. İkinci evliliğimdi. İlk evliliğimden olan oğlumla beni bir aile olarak gören sorumluluk sahibi, beni seven bana düşkün bir adamla evlenecektim. Bu sefer mutlu olacaktım ve evlendim. 2. senesinde oğlumuzu kucağımıza aldık. Eşimin iyi bir işi vardı. Ben de internet sektöründe olduğum için arada bir evden iş yaparak para kazanıyordum. Eşim zor bir insandır, bir gün neşeli bir gün mutsuz bir tablo çizmesine alışmıştım. Kapıdan içeri girdiğinde merhaba demeden elektrikler niye açık diye bağırmasına, misafirlerim geldiğinde kötü bir günündeyse onlara bir merhaba bile dememesine, sinirlenince kırıp dökmesine, konuşma isteklerimde durmadan beni suçlayarak şikayet etmesine, sonunda benim de surat asıp mutsuz olmalarıma evliliğin zorlukları deyip geçiyordum. Sevgi üstesinden gelirdi herşeyin. Sonuçta her gece sımsıkı sarılıp yatıyorduk birbirimize. Bir gün bana sırtını dönmedi. Ruh hali iyi olduğunda sevgisini eksik etmedi. Velev ki 3 sene geçti ve internet aracılığı ile bir kadın ile tanıştı. 4 sene hayatımızdan çıkarmadı. Yalvardım, tehdit ettim, küstüm, kızdım yine çıkarmadı. Bitti dedi bitmedi. Yemin etti, baktım yine mesajlar vardı. Prezervatifler, seks çantaları çıkmaya başladı arabasından, cebinden. 4 sene zindan yaşadım. Oğlum minicikti, babasına tapıyordu. Büyük oğlum yeniden aile olmanın keyfini yaşıyordu. En sonunda kadını aradım, senin derdin ne dedim. O beni sevmiyor ama ben onu seviyorum dedi. E peki ne olacak dedim. Hiç dedi kapattı:) Ama mesajları bitmedi. Bu arada bu kadına odaklanmış olmanın verdiği hata ile eşimin iş yerinde başka bir evli kadınla olan samimiyetini yazışmaları gördüğüm halde göz ardı ettim. Aslında esas kadın oymuş. Kadın kocama kocacığım diyormuş, hatta geçen sene benden ayrılmak dahi istedi. Kadın o dönem boşandı, çocuğunu Ankara da eşine bırakıp İstanbul a tam anlamıyla yerleşti. Sanırım ilişkileri ciddileşti. Bu olayları farkedince anladım ki yapacak bir şey kalmadı ve annemle konuştum, ev tuttum ve ayrı eve çıktım. Yine de eşime dedim ki bir yuva kolay kurulmuyor, minicik oğlumuz var, aklın başına gelirse ev tutar, temizlenir, bu aileyi kurtarabilirsin ama önce beni kazanman gerek. Eşim çok üzüldü ama bu dönemde bizi birleştirmeyi tercih etmedi. Hayalimin işini kuracağım, para kazanınca birleşeceğiz, o döneme kadar böyle yaşayalım ama ben seni çok seviyorum, senden başka hiç bir kadını istemiyorum, ailemsiniz benim elimi bırakma dedi. Koskoca bir yaz terapiye gittim, kendi hatalarımı öğrendim, bilişsel terapi aldım. Eşimle tatillere gittik çünkü ayrılmama kararı almıştık. O ailesiyle oturuyordu, ben çocuklarla yalnız... Arada bir o geldi, ben her çağırdığında gittim, para olmadığı için birleşemiyoruz inancımı yitirmedim, beni, bizi istediğine inandım. Yeniden aşık oldum kocama. Emek verdim, deli gibi çabaladım düzelsin her şey diye. Aldatmalar bitmiş gibi gözüküyordu. aradan tam 9 ay geçti. Bu arada annem maddi yardım tekilf etti birleşelim diye, kabul etmedi, ailesi beni çok sever onlar biz yardım edelim dedi, onu da kabul etmedi. Ailelerin parası ile yuva kurmam ben kendi paramı kazanacağım dedi. Peki dedim o zaman ben de sana yardım ederim. İşinde yardım ettim. Bilgimi, tecrübemi, emeğimi paylaştım. Geçen hafta mesajlar gördüm, yine telefonlarda son aramalar siliniyordu, yine mesaj programlarında bol bol online oluyordu. Dört beş günde bir ortadan kayboluyordu belirli zamanlarda. Baktım yine bu kadınla. Yeminler ediyor, asla yatıp kalkmıyoruz, iş gereği konuştuk diye. Zaten görüşmüyoruz bitti, seni seviyorum bırak artık bu meseleleri diyor:))) Şimdi merak edeceksiniz ben ne aşamadayım diye? Şu anda evimde otuyorum, depresyona girmiş, yalnız ve çaresiz hissederek. İnancım kalmadı. Onun cesaret edip bitiremediğini ben önce yüreğimde sonra beynimde bitirmeye çalışıyorum. Çok yorgunum, kırgınım. Bana yalvaran, deli gibi sevdiğini söyleyen adama inandım bugüne dek ama kartın arkasını çevirince gördüğüm tek şey yalan. Bir insan değişmiyor galiba kızlar, değişeceksek biz değişmeliyiz. İşte ben o süreçteyim. Ayakta kalmaya ve çocuklarıma tutunmaya çalışıyorum. Umarım bu kadar kötü giden şeylerin arkasında Tanrım bana güzel şeyler de verir. Ruhumun yeniden saf ve pürüzsüz olmasını istiyorum. Aşkın kıymetini bilecek, mert insanlar bulabilmemiz dileğiyle hepinize sevgiler:)
