çok üzgünüm bu satırları yazarken..
Aranıza daha yeni katıldım ama inanın şimdiden çok yoruldum...
Bebek sahibi olmayı çok istiyorum.o yüce duyguyu tatmadan bu dünyadan gitmek istemiyorum...
2 buçuk senelik evliyim yaklaşık bir senedir deniyoruz ama hamile kalamıyorum...doktora gidiyorum bir sorun yok sağlıklısın diyor yanlız üzerindeN aylar geçiyor yine hamile olamıyorum...
Biliyorum herşeyin bir vakti saati var...ama sabretmekte zormuş...hemde çok zor...
En son geçen adet dönemimde gittim doktora klomen tedavisine başladım...üzerime düşen ne ise harfi harfine yerine getirdim...ardında bir hafta geçti 14 eylülde çatlatma iğnesi oldum ve doktor bir liste verdi(ilişki günlerini)...burda bence herkez üzerine düşeni yapmalı değilmi?
Ama bizde öyle olmadı işte...eşim sıkılmışmış...ya kafamdan aşağı kaynar sular döküldü...bundan 7 ay önce bıçak altına yatıp rahmimdeki et parçalarını bile aldırdım ki ilerde bir sorun olmasın istedim...
şimdi söylermisiniz? Ben ne yapmalıyım? Bu konuyu ne anneme ne arkadaşıma neden başka kimseye açabiliyorum??? Zaten açılacak bir Konuda değil.... Ama anlatmazsamda kafayı yicem...yazarken bile ağlamaktan kendimi alamıyorum...şuan belkide iğne işe yaradı ama moralimi çok bozdu eşim...
Ağlarken bile acaba diyorum ya hamileysem üzmemeliyim kendi kendimi diyorum...tek yaptığım allaha dua etmek ''allahım içimde bir canlı taşıyorsam sen beni affet aklımdan ona zarar vermek isteği asla geçmedi''
ama tutamıyorum kendimi...
Işte böyle yarın iğneden sonra doktor kontrole çağırdı ben eşime gitmiceğimi tedaviyide bıraktığımı söyledim...ama umurunda bile değil mışıl mışıl uyuyor...
Açıkçası çocuk sahibi olmakta ısrar etmelimiyim onu bile düşünür oldum..kendini bana affettirip bebek istediğine beni inandırırsa yapmayı düşünüyorum artık...