Babamız bir gün gerçekten ölür, ama biz, onun ölümünü bile birden değil parça parça kavrarız. Eve geç kaldığımızda duyduğumuz tedirginlik, yerini garip bir boşluğa bırakır mesela;Annemiz, babanız duymasın demez olur. Ütü masasında eksik bir giysi vardır artık. Sabahları ceketini tuttuğumuz telaş, akşamları kapısını açtığımız yorgunluk bizi terk etmiştir. Yaşarken bir alışkanlığa kurban giden babamızı, öldüğü günden sonra tekrar toplamaya, bir arya getirmeye başlarız. Onun, yırtık bir resim gibi günlerimizin şurasına burasına dağılmış ne çok yüzü varmış meğerse. Haber izleyen, kızan, surat asan bıyık altından gülen baba yüzlerinin hepsi de neredeyse bir tek kavşakta birleşmektedir ama.....
duygularıma o kadar tercüman olmuşsun ki ; belki benim gibi olan bir çok insanın duygularına da.. 3 ay önce kaybettim babamı,birden,aniden.. ben parça parça bile kavrayamıyorum hala. olmuyor bir türlü,inanamıyorum ama Allah'tan geldik,Allah'a gideceğiz. tek yapabileceğimiz dua,mekanları cennet olsun inşh,tüm babaların...
